Nga këndvështrimi im, Heshtja Vullnetare (Qëllimi) është një nga disiplinat më të vështira dhe më të rënda ndaj së cilës një njeri mund t’i nënshtrohet. Duhet të specifikoj që Heshtja Vullnetare nuk është Heshtje Absolute. Ndaloni “së foluri”, nuk është aq e vështirë.
Nëse je larguar nga bota e zakonshme, duke u izoluar në një vend krejtësisht vetëm, vështirë se do të keni mundësi të flisni me dikë. Heshtja vullnetare do të thotë të kufizohesh nga fjalë vërtet të panevojshme, sepse problemi varet nga fakti që njeriu flet shumë, dhe shpesh e bën të panevojshme.
Kjo vlen për gjithçka: për kënaqësinë fizike, ushqimin me të cilin ushqehet, dëshirën për posedim, konsiderimin e të tjerëve, marrëdhëniet afektive dhe jo afektive.
Për gjithçka ekziston një kufi. Njeriu duhet të kufizohet vetëm në atë që është thelbësisht e domosdoshme. Përtej këtij kufiri, fillon ajo që zakonisht quhet Mëkat.
Mëkati është gjithçka që nuk është i nevojshëm. Është ai që nuk është i domosdoshëm, që e bën njeriun skllav.
Për njeriun e zakonshëm, sidoqoftë, të kufizojë veten do të thotë vuajtje, sepse nënshtrimi vullnetar i vuajtjeve të përkohshme të tilla si, për shembull, ndalimi i ngrënies së gjithçkaje të ëmbël (çokollatë, pije të ëmbla, snacks, ëmbëlsira dhe gjithçka që është me sheqer) do të thotë të lëndojnë përgjithmonë personalitetin.
Fatkeqësisht njerëzit kanë frikë nga vuajtjet. Të gjithë duan kënaqësi, duan shumë dhe tani. Kënaqësia duhet të PUSHTOHET. Gjëja thelbësore është të jesh në gjendje të pushtosh kënaqësinë duke pasur aftësinë për ta mbajtur atë brenda vetes.
Ajo që sapo kam shkruar nuk varet nga ndonjë ligj morali ose i brendshëm, por thjesht nga fakti që: të kesh kënaqësi të menjëhershme pa e fituar atë, do të thotë të mos dish ta mbash brenda vetes.
Për të arritur të kënaqësia, ajo e vetëdijshmja, duhet të kalosh gjithnjë vuajtje.
Nëse dikush mendon se mund të përfitojë nga kënaqësia, pa pasur nevojë ta pushtojë atë, bën një gabim të madh…
Dhe kur ai është i sinqertë ndaj vetes, do të jetë në gjendje ta kuptojë atë.
