Promovimi i Librave Shtatëmbëdhjetë Shtatori dhe
Vjeshta Shqiptare.
Fjala e Redaktorit të Librit ”Vjeshta Shqiptare”
Romani “Vjeshta Shqiptare” e autorit Rifat Haxhiu paraqet në mënyrë shumë të çartë ngjarjet e kësaj periudhe organizative sa të bujshme aq edhe zhgënjyese. Në këtë libër autori në mënyrë profesionale përshkruan sukseset dhe disfatat shqiptare në këtë organizim shumë të domosdoshëm dhe pothuaj vendimtarë për çlirimin e vendit dhe shpëtimin e popullit shqiptarë nga shfarosja biologjike e planifikuar nga ASHAS dhe që po zbatohej nga ushtria dhe policia e Serbisë.
Autori i Romanit “Vjeshta Shqiptare” paraqet vullnetin e oficereve shqiptarë nga Kosova dhe tendencën për të kanalizuar këtë vullnet ne kornizat e mundësive reale , duke shpresuar në masë të madhe në përkrahjen e Shqipërisë. Autori i ka ofruar lexuesit mundësi që në mënyrë kronologjike ta përcjell zhvillimin e ngjarjeve në këtë përudhë të quajtur me të drejtë “Vjeshtë Shqiptare”.
Libri sa do që në pamje nga afër të duket si një udhë përshkrim i aktivitetit të disa ushtarakëve të udhëhequr nga Koordinatori më vonë Ministri i mbrojtjes Kol. Ahmet Krasniqi; detyron lexuesin të reflektoj për të gjitha ngjarjet që kanë ndodhur nga viti 1991 e deri ne vitin 1999.
Libri është i bazuar në dokumente origjinale, dëshmi dhe fakte që argumentojnë ngjarjen e përshkruar nga autori. Çdo konstatim, përshkrim dhe konkludim mbulohet më dokumente dhe dëshmi.
Ushtaraket shqiptarë që e kishin braktisur ushtrinë jugosllave, disa nga ata edhe kishin marrë pjesë në luftëra që ndodhën brenda ish shtetit Jugosllavi dhe kishin përvojën e luftës kundër ushtrisë serbe; kishin shprehur gatishmërinë për të organizuar dhe bërë luftën çlirimtare në Kosovë. Ata tani kishin braktisur edhe familjet e tyre të vendosura në shtetet e ndryshme të botës dhe kishin ardhur në Shqipëri me qellim që të futën ne Kosovë dhe të shpëtojnë atë që mundë të shpëtohet sikur kishin potencuar disa herë në takimet e tyre.
Autori Rifat Haxhiu në këtë roman dokumentarë për mes kujtimeve të veta tregon përcaktimin, guximin, dhe vendosmërinë e ushtarakëve për të çliruar vendin.
Ja si shprehet në një mbledhje Heroi i kombit Agim Ramadani : “Ministër shpresojmë që punët do të shkojnë mbarë dhe mirë me Qeverinë e Kosovës, shpresojmë që sa ma shpejt të na urdhëroni të nisemi për në Shqipëri dhe nga aty të futemi ne Kosovë. Në të kundërtën ne do të nisemi pa urdhër dhe u drejtohet kolegeve të tij ushtarak : ne sa më shpejt të shkojmë në stacionet më të afërta shëndetësore të i marrim vaksinat , për të qenë të gatshëm të futemi në luftë”.
Pas shatë vitesh pritje , tubime, premtime, zgjedhje dhe ndërrime të ministrave të mbrojtjes, emërime verbale te tyre , zgjedhje e tjetrit pa shkarkim të te parit dhe pa ndonjë arsyetim,erdhi dita e tubimit të tyre në Tiranë kryeqytetin e shtetit parajsë, të ëndërruar nga ata dhe prindërit e tyre. Ishin të gatshëm që me organizimin e luftës ta përmbyllin kapitullin e vuajtjeve shekullore të shqiptarëve që padrejtësisht dhe pa dëshirën e tyre kishin mbetur jashtë kufijve të Shqipërisë dhe brenda kufijve të Jugosllavisë. Ata po përgatiteshin për të hyrë vet në luftë por duke besuar në kontributin e madh Shqipërisë për luftën e drejt të shqiptarëve në Kosovë dhe shtetet tjera të krijuara brenda kufjeve të ish Jugosllavisë.
Shqipërinë, shqiptaret e mbetur jashtë sajë e njihnin nga TVSH-ja për fat të keq doli të ishte diçka ndryshe. Ajo nuk ishte fare e interesuar për ta kthyer dinjitetin dhe tokat e veta të humbura më parë. Tani ushtaraket shqiptarë të nga Kosova, Mali i Zi, Maqedonia, Çamëria, Kosova Lindore u përballen me realitetin që ishte mjaftë dëshpërues, ne momentin e fundit që ishte shumë delikat. Kësaj gjendje i kontribuoj pasiviteti,rivaliteti, në mes të institucioneve në Kosovë dhe Qeverisë së Bukoshit jashtë Kosovës, fraksionet politike shqiptare jashtë vendit te cilat përkraheshin tani nga këto dy Qeveri.
Në këtë kohë ndjenja kishte kaluar mbi arsyen.
Ministria e udhëhequr nga Kol. Ahmet Krasniqi i cili ishte shumë energjik i ngritur profesionalisht dhe shumë unifikues, mundohej te krijonte mirëkuptimin qoftë edhe minimal të domosdoshëm për luftë. Aktiviteti i tij patriotik dhe profesional hasi në pengesa të pa ndërprera jo vetëm nga grupet e mundshme spiunazhi, dhe shërbimeve tjera sekrete serbe, por edhe nga qeveritë shqiptare ne Shqipëri e Kosovës.
Gjithë kjo po ndodhte në kohën kur kërkohej mirëkuptimi dhe veprimi i koordinuar i shqiptarëve në të gjitha planet. Nga kjo gjendje e krijuar aktiviteti i Ministrisë së Mbrojtjes së Kosovës me seli ne Tiranë u kufizua dhe po kufizohej për çdo ditë dhe më shumë. Që të dy këto Qeveri kishin harruar betimin e tyre, tani po mbronin, fondet formal , jo formale dhe pozitat e veta pushtetar pa qarë kokën për shtetin dhe ardhmërinë e rrezikuar të shqiptarëve. Kjo pati këto pasoja:
Koordinimi i operacioneve te luftës ne mesë të njësive të UÇK-së në Kosovë ishte i pa mundshëm.
Furnizimi dhe pajisja e njësive luftarake në Kosovë tani për çdo ditë ishte edhe me i vështirë, bojkotimi dhe pengimi i armatosjes dhe pajisjes ishin forma të veprimit te të dy Qeverive shqiptare.
Tërë këtë gjendje te pa shpjegueshme, duhej ta përballonte ndjenja patriotike e Kol. Ahmet Krasniqit, ushtarakëve dhe ushtarëve që vinin ne Shqipëri nga anët e ndryshme të Botës për të i dal zot vendit dhe popullit te vet. Ky vullnet për sakrificë nuk u materializua nga asnjëra Qeveri, madje u pengua, në vend që të armatosën u pengua armatimi i tyre, madje u çarmatosen, u arrestuan dhe në fund u vranë ushtaret veprimtarë të logjistikës, u vra edhe Ministri i Forcave të Armatosura të Republikës së Kosovës në Tiranë. Tirana jo vetëm që nuk e siguroj dhe mbrojti Ministrin e Forcave të Armatosura të Republikës së Kosovës por edhe sot dhe kësaj dite e strehon krimin dhe kriminelet,Për turp, ka krijuar mjegull të rëndë në planin kombëtar, që prodhon dilema të cilat pretendojnë, të mbetën të tilla edhe ne histori sikur deri tani, që gjenerata e re të jetë e ndarë dhe secili grup të ketë patriotet dhe tradhtaret e vet.
Në këtë roman çdo kapitull është pistë për hulumtim për sukseset dhe disfatat e kësaj ministrie, për aktoret e këtyre të kundërtave.
Organet kompetente të hetuesisë dhe drejtësisë e cila tani për tani nuk japin shpresë në asnjërën anë të kufirit të shteteve shqiptare. Kjo është e domosdoshme për zbardhjen e grackave, tradhtive me vetëdije ose pa te. Ky roman mbetet platformë për të filluar studimet historike të kësaj periudhe sa delikate, aq të rrezikshëm, dhe të rëndësishme për shqiptaret në Gadishullin Ilirik. Urojmë për një studim profesional dhe të pavarur. Që para gjeneratave te reja të paraqesim gjendjen reale. Gjenerata e re të ketë mundësi të gjykojë drejt dhe të mos përsërisin gabimet e gjeneratës tonë.
Autorin, Rifat Haxhiu e përgëzojmë për punën e tij, trajtimin shumë profesional të ngjarjeve,urojmë që ky roman të jetë fillim i mbarë dhe presim të na dhurojë edhe romane tjera me vlerë si ky.
