Miti i zgjedhjeve ndryshimet e mendimit

Opinione

Miti i zgjedhjeve ndryshimet e mendimit

Nga: Ali Hertica Më: 10 gusht 2020 Në ora: 08:29
Ali Hertica

Zgjedhjet pra janë një metodë aristokratike. Kohët e fundit, historiani kulturor David Van Reybrouck mbajti një qëndrim me librin e tij Kundër zgjedhjeve për ta sqaruar këtë. Ai mbrojti një rivlerësim të shortit. "Demokracia përfaqësuese nuk është aspak demokraci, por një aristokraci selektive. Në fund të fundit, siç theksoi Ruso, është përfaqësuesi i popullit dhe jo votuesi që e ka fjalën e fundit. Demokracia përfaqësuese është në të vërtetë një kontradiktë në terma. Sipas Rusos, sovraniteti nuk mund të përfaqësohet sepse përbëhet nga vullneti i përgjithshëm. Për këtë arsye, përfaqësuesit e njerëzve janë vetëm agjentë që nuk mund të vendosin lirshëm. Prandaj është e pamundur të pajtohen administratorët e zgjedhur me demokracinë.

Praktikisht të gjithë teoricienët politikë të shekullit të 18-të, të cilët vlerësuan saktësinë konceptuale, u pajtuan me analizën e Rusos. Dhe akoma është. Teoricienët më të rëndësishëm bashkëkohorë të demokracisë, si Hannah Arendt, Sheldon Wolin, Benjamin Barber, John Dunn dhe Bernard Manin, njohin sinqerisht karakterin aristokratik të sistemit tonë politik.

Por pse është në mendjet tona ne kemi barazuar zgjedhjet me demokracinë? Atëherë, përse ne të gjithë e gjejmë veten demokratë kur mbrojmë në mënyrë aristokratike elemente aristokratike siç janë zgjedhjet? Me fjalë të tjera: qysh kur i shohim zgjedhjet nga një mentalitet krejt tjetër?

Shkencëtari politik kanadez Francis Dupuis-Déri argumentoi se themeluesit e revolucioneve në Amerikë dhe Francë shmangnin dukshëm fjalën "demokraci". Termi i referohej trazirave që do të lindnin nëse të varfërve u jepej fuqi. Demokracia kishte një konotacion negativ dhe qëndroi për kaos, turbullira dhe mosmarrëveshje. Për më tepër, reformatorët ishin të motivuar ideologjikisht: ata nuk donin të lartësonin njerëzit e thjeshtë. Shumë ishin në të vërtetë pronarë të mëdhenj të tokave, avokatë ose pronarë të anijeve. Ata ishin ekonomikisht të favorshëm, paguanin shumë taksa dhe për këtë arsye donin fuqi politike. Per veten e tyre. Kush e di se çfarë do të ndodhte me pronën e tyre nëse masave lejoheshin të merrnin pjesë. Për më tepër, që reformat e tyre të kenë sukses, ishte e rëndësishme që borgjezia e re të merrte zellin e vjetër të tokës. Përndryshe ato shkopinj mund të ngjiteshin në rrota.

Pra, revolucionet franceze dhe amerikane nuk ishin për vendosjen e demokracisë. Ata donin të shfuqizonin aristokracinë trashëgimore për ta zëvendësuar atë me një aristokraci të zgjedhur. Borgjezia e re mori përsipër fajet në emër të popullit. "Ajo nuk e nxori më legjitimitetin e saj nga Zoti, toka ose lindja, por nga një mbetje tjetër aristokratike: zgjedhjet", shkruan Van Reybrouck.

Revolucionari francez Jean-Paul Marat shikoi me hidhërim se si kryengritja popullore u bë më aristokratike. "Willfarë do të kemi arritur," tha ai, "nëse së pari shkatërrojmë aristokracinë e fisnikëve dhe pastaj e zëvendësojmë me një aristokraci të të pasurve?"Në këtë mënyrë, vizatimet u harruan dhe ne humbëm besimin në konceptimin klasik të demokracisë. Sigurisht, kishte argumente praktike që pengonin tërheqjen e pjesëve. Për shembull, shorti kishte marrë konotacione negative nga shërbimi ushtarak. Rekrutët u rekrutuan me llotari, gjë që e bëri sistemin të urrente. Për më tepër, shkalla e shteteve ishte bërë shumë e madhe, regjistrat e popullsisë dhe përvoja me përdorimin e pjesëve të vizatimeve mungonin. Por shumë nga këto kundërshtime zbatoheshin në një farë mase edhe për qytetet mesjetare të qyteteve italiane, siç është Venecia, apo Athina klasike. Metropoli i fundit vlerësohej të kishte një çerek milion banorë. Për krahasim, kishte rreth dy milion banorë rreth vitit 1800. Prandaj David Van Reybrouck përfundon se kundërshtimet praktike nuk janë të mjaftueshme. Për më tepër, mbetet të thuhet se u prezantua një mënyrë tjetër e të menduarit rreth zgjedhjeve. Dhoma e sipërme intelektuale luajti një rol të tillë saqë edhe harruam mundësinë e vizatimit. Zgjedhjet befas u bënë demokratike. Dhe kjo është ende e stampuar edhe sot në studimet sociale.

Cili është problemi që zgjedhjet janë fillimisht aristokratike? A nuk kemi të drejta themelore, një vend të prosperuar dhe një shtet të fortë mirëqenies? A nuk kemi më shumë të drejta tani sesa në Athinën e lashtë. Parimi mbi të cilin bazohet fuqia në një aristokraci është aftësi. Në një demokraci, pushteti themelohet mbi sovranitetin popullor. Nëse dikush pranon kundër referendumeve duke argumentuar se njerëzit.

Sot mund të lexoni Shfletoni kopertinat