Kërcënohet me zhdukje Kimete Berisha

Opinione

Kërcënohet me zhdukje Kimete Berisha

Nga: Kimete Berisha Më: 31 janar 2021 Në ora: 13:12
Kimete Berisha

Porsa dola nga shtëpia.

1. Mesnatë.

Në 2 të natës e mora një mesazh.

Një mashkull më kishte kërcënuar me zhdukje.

Qesha me zë, sepse shumë kam qejf m'u zhduk. Kurrë s'e kam kuptuar se pse nuk e ka lënë Zoti që kur vdes njeriu të zhduket.

Do të ishte një mrekulli.

Desha ta përshëndes zhdukësin tim, por pata drojë mos dashurohet në mua.

Se shpesh më ndodh: një herë më urrejnë e pastaj më dashurojnë.

2. Mëngjes.

Bora ishte shkrirë, por disa djem gërmonin qosheve për mbetjet e fundit të borës, në përpjekje për të bërë armë prej bore, mendja e tyre.

Bëheshin gati për sulm.

U ndala, dhe i pyeta si për gjynah:

A po doni me m'gju a?

Jo jo, mos ta ndin, nuk të gjuajmë Ty - tha njëri.

E gjeta veten duke shpreh mirënjohje:

Faleminderit shumë që nuk po më sulmoni!

3. Mesditë

.

Vazhdova rrugën tek një qendër tregtare.

Në hyrje një roje ma mati temperaturën.

E pyeta, sa?

Tha: 26 gradë.

Dhe, gjallë jam?

Tha: Po.

Nuk e kisha ditur se ekziston ndonjë shqiptar që nuk e di sa është i nxehtë njeriu i gjallë.

Dhe nuk e kisha ditur se termomtetrët nëpër qendra tregtare as që punojnë, po edhe nëse punojnë, je i lirë ta kesh temperaturën sa të 'duash' ti.

5. Pasdite.

Puna më çoi në rrugën B.

Në vendnumëro e pashë një djalë me një vajzë.

Vajza e kishte mbuluar pikëllimin me një kapuç, dhe ishte kthyer me shpinë kah rruga.

Po qante.

E djali i brengosur po e shikonte, pa ditur t'ia fshijë lotët.

(Një mashkull që s'di të ti fshijë vajzës lotët, mos ta kapërceftë udhën).

Jam e bërë be, t'i shikojë vetëm punët e mia, ama iriqi nuk hiqet prej therrave, s'u durova se s'u durova, ndërhyra direkt.

E pyeta vajzën: A ke nevojë për ndihmë?

Tek pasi ndërhyra, m'u kujtua se ky djali mund të më bëj edhe mua me vaj, por tashmë ishte vonë të kthehesha mbrapa.

Vajza u kthye kah unë, dhe nuk foli asgjë!

Kur e pashë që djali u tregua i butë me mua (pra kur e pashë që e gjeta kishën ku m'u kryqu), vazhdova m'u bë edhe më e 'rrezikshme':

Çka po ndodh këtu?

Ai m'u përgjegj: Kjo ka probleme të vetat. S'po di qysh m'i ndihmu!

I thashë: Merre me të mirë, shumë thjesht.

Dhe vazhdova: Se ti nuk e di çka heqin vajzat?

A ke motër ti?

Më tha 'faleminderit' me shqetësim dhe i lash ashtu midis rrugës dy dashnorë të bukur e të mërzitur.

Kur u largova prej tyre, tashmë m'u dhimbt djali që s'dinte t'ia fshinte lotët, e jo vajza që 'qante' si bebe.

(Pastaj iu drejova vetes 'Ti moj shoqe punët t'ua i ke qitë n'dyzen, veç t'ka mbet të pleqnosh punët e popullit').

Besa kam përparuar, se në më të mirën stinë kam ditur të jem edhe më e rreptë.

Një herë para luftës e pata parë tek korzo në Prishtinë, një vajzë qante e një djalë kënaqej duke e shikuar 'viktimën e tij'.

U ndava nga shoqëria dhe s'u durova pa i thënë:

Pse po qan për këtë 'lahper'.

Çu fshij lotët e ec, hiqu tij, a s'po esheh sa i 'keq' a!

Dhe në vend se të qetësohet vajza me fjalët e mia, djali qeshi dhe ma lypi numrin e telefonit.

5. Mbrëmje.

Jam mërzitur, po ju tregoj drejt. U bë boll.

Patjetër më duhet të dal nga kjo dhomë.

U vesha si 'Part Time Lover' dhe dola nga banesa. Nuk durohet më.

Kurrë s'ka qenë më e lehtë se sa sot për 'armikun' tim të më mbështet për muri.

Ka një dekadë që nuk ndjej asgjë tjetër përveç zbrazëti të pafund, indiferencë, mohim dhe refuzim.

Refuzoj çdo gjë:

çdo ftesë për kafe,

çdo ftesë për studio,

çdo ftesë për dashuri!

Ndjej sikur i kam pirë të gjitha kafet,

sikur kam qenë në të gjitha studiot ku i kam thënë të gjitha fjalë

dhe sikur e njoh fundin e tregimit të dashurisë.

Ndjej sikur kam jetuar disa herë më parë dhe jam ngopur.

Ama sonte do të dal.

E kam edhe një maskë që t'i fsheh krejt ndjenjat, përveç kësaj maskës që të mbron nga sëmundja e trupit.

Është 'maska e lumturisë', kaherë e kam qëndisur vet dhe i ka dy fytyra.

Për shkak të kësaj maske, kurrë askush nuk e nerr vesh se çfarë ndjej në të vërtetë.

Kur shtiresh një kohë të gjatë si i lumtur, vetvetiu lumturia të bëhet shprehi, dhe më nuk e bën dallimin a je vërtetë e lumtur a s'je, dhe as që është me rëndësi dallimi.

Prandaj, kur del nga shtëpia duhet të dukesh bukur, sepse hijeshia bëhet shprehi.

Butësia bëhet shprehi,

besimi bëhet shprehi.

6. Mbrëmja vazhdon.

Hyra në kafiterinë e parë që më ra në sy për shkak të xhixhave.

Muret e saj m'u dukën të zbukuruara me sy që të hanë dhe shkëlqejnë nga padurimi.

Këtu është një 'mikrokozmos'.

Këtu nuk ka pandemi.

Pandemi ka veç jashtë në rrugë.

Posa hyn brenda në kafene, ndodh një tjetër jetë. Askush nuk ruhet nga vdekja.

Vdekja u ndodh të tjerëve.

Këtu lumturia kushton më shtrenjtë se Jeta.

Kafiteria përplot. Të gjithë bashkë, afër njëri-tjetrit, këndonin dhe qeshnin.

Menjëherë ma gjetën një tavolinë, më të mirën, përballë këngëtarit të ri që po i argëtonte njerëzit e lumtur!

Të gjithë pinin duhan, përveç meje.

Për hir të kësaj dalldie që po ndjej, do të rri edhe në tymin që e urrej.

S'ka dert. Do të bëj gjithçka që urrej, veç që të ndjehem si këta njerëz të lumtur.

Të jesh 'e njohur' nga lexuesit, do të thotë: kur del në rrugë Ti gjithmonë harron 'kush je' me profesion...shumë fytyra u kthyen kah unë dhe më buzëqeshën.

Më bukur më buzëqeshi këngëtari. Ishte duke e kënduar vargun 'Krejt mbrapsht po më shkon jeta'. Këndova edhe unë me të! U knaqa.

Sikur të mos më njihnin, edhe do të kisha vallëzuar!

(E kam gjetur një paradoks: As nuk je e lumtur 'kur të njohin', as nuk je e lumtur 'kur s'të njohin'. Kur je i lumtur ke nevojë të jesh i panjohur, kur s'je i lumtur ke nevojë të të njohin).

7. Kënga vazhdon.

Unë i modifikoj emocionet dhe ngapak kujtimet !

Një herë, Isha vet e dyta në një restorant në dalje të kryeqytetit.

Nuk e dinim se ishte 14 Shkurti dhe se aty kishin organizuar një festë!

Anipse ishim ulur në një qosh, papritur u mbushën të gjitha tavolinat!

E ulëm kokën (që të mos na hetonin), se Ne flisnim për politikë, as që e kishim mendjen te dashuria.

Nuk kishim se si të ngriteshim në këmbë për të dalë, se edhe më keq binim në sy direkt.

Në ato çaste këngëtari i njohur ia nisi këngës dhe ndodhi bash ajo që nuk e donim:

me emër e mbiemër na e kushtoi Neve këngën e parë:

'Në daç me m'vra-në daç me m'mbyt'!

8. Pas mesnatës.

Qe sa vite provoj të meditoj, por nuk di të mësohem. Pse më qeshet, ose nuk më lejojnë mendimet, që më së shumti çohen peshë kur provoj të hesht.

Isha vetëm. U ula këmbëkryq, i vendosa duart në gjunjë, i mblodha gishtat e duarve në formë lotusi dhe i mbylla sytë.

Të koncetrohem në një mantra s'dija a do t'ia dal. Mantra që e kam zgjedhur para shumë viteve dhe që ta përsëris vetes kur ndjehem keq, thotë:'Në mendjen time mbretëron paqja dhe qetësia'.

Por fjalët më pengonin të lidhesha me heshtjen time. Hoqa dorë nga mantr, dhe e 'vizitova' trurin tim.

E përfytyrova si një bredh të pastër me drita të shkëlqyera që ndizeshin dhe fikeshin qetë dhe me shumë qejf.

Derisa neuronet po ndizeshin të qeshura, mua më dolën lotët.

Kur truri qeshi, shpirti qau nga malli.

9. Ora 2 e natës

Edhe një mesazh.

Edhe një kërcënim.

Dhe kujtimi për poetin që këndoi:

'Oda jote është e kthyer kah lumi;

Xhamat moj do t'i thyej, që të të zgjoj nga gjumi.

Ti lirisht thyej, zhduk, shkatërro, fyej, ofendo, vrit, helmo dhe... Go to hell.

P.S.

Më ka marrë malli:

1. Për kohën e lashtë, arkaike, kur shoku-shokut ia çonte për selam dy 'cigare';

2. Kur shoqja ia çonte për të fala një shnollë shoqes së shkollës dikur;

3. Koha kur e zonja e shtëpisë (kur i shkoje për herë të parë në shtëpi), s'të lëshonte pa një shenjë, zakonisht ta jepte një mindil;

4. Më ka marrë malli për kohën kur hajnia më e madhe ka qenë kur ia vjedhje dikujt yrrnekun e tenteneve dhe një shtalb në ara....

dhe kur nuk e dije, sidomos kur nuk e dije 'çka është besnikëria, dashuria dhe fati'.

5. Më ka marrë malli për dardhat që i ruanin në tavanin e shtëpisë dhe netëve të dimrave i ndanin në mënyrë të barabartë.

6. Më ka marrë malli për erën e tamblit të nxehtë në mëngjes, që aq fort e kam pasur mërzi.

7. Më ka marrë malli për vuajtjet 'e robërisë' studentore në Konviktin Nr.1.

Kur rinia e mundtte robërinë.

8. Më ka marrë malli për të heshtur. Ose ta kem një shok me të cilin do të mund të heshtnim bashkë, e ta ndërtonim një tregim pa fjalë.

9. Më ka marrë malli të dorëzohem.

Të iki, të largohem!

Sot mund të lexoni Shfletoni kopertinat