Për shumë vite, babai, gabimisht, ka luajtur një rol sekondar në familje dhe rritjen e fëmijëve. Roli i tij në fushën e kujdesit prindëror zakonisht bazohej në sigurimin e mbështetjes financiare.
Për fat të mirë, në vitet e fundit, megjithatë, diçka ka filluar të ndryshojë. Koncepti i atësisë duket se po ripërcaktohet dhe evoluon si një gjendje që është veçanërisht e rëndësishme, por edhe e domosdoshme për shëndetin e mirë psiko-emocional të të gjithë sistemit familjar, pjesë e të cilit është vetë burri.
Është e rëndësishme të theksohet se trauma e privimit nga babai zakonisht përkthehet nga fëmija si braktisje dhe shoqërohet nga një ndjenjë e zbrazëtisë së vazhdueshme, një ndjenjë dyshimi te vetja ose “e jetimit”. Ai e brendëson shpesh veten si një besim i padenjë për t’u dashur, nëse beson se babai i tij kurrë nuk e ka dashur atë.
Ai gradualisht humbet besimin e tij te njerëzit, ndërsa thellë brenda tij është shumë i turpëruar nga paaftësia e tij për të fituar dashurinë dhe vëmendjen e babait. Kjo natyrisht shtrihet dhe projektohet në marrëdhëniet e ardhshme të fëmijës.
Babai si një prani fizike, si një model mashkullor, si një garantues i vlerave dhe stabilitetit në familje, madje edhe si simbol ka një rëndësi të madhe për fëmijët. Prania e tij është e domosdoshme dhe e pazëvendësueshme. Nëna, por edhe i gjithë ambienti familjar ka për detyrë të mbështesë praninë dhe prestigjin e babait.
Vlera e tij nuk gjendet dhe as nuk presupozon përsosmëri, ndërsa në të njëjtën kohë është një garanci për zhvillimin e plotë të personalitetit të fëmijës.
