Pas 30 orësh udhëtimi me avion dhe autobus, më në fund qëndrova në errësirë dhe po e vështroja një qiell të madh të natës. Udhëtimi im i gjatë më kishte sjellë në bregun e hapësirës ndëryjore, në vend të rrafshnaltës së lartë AtacamaDesert të Kilit.
Ishte nata e parë e një udhëtimi njëmujor për t’i vizituar observatorët e astronomisë në Kili, Los Angeles dhe Hawaii. Qoftë të dizajnuar për përdorim profesional ose për publikun e gjerë, observatorët i ushqejnë eksplorimet e njerëzimit për kozmosin. Ata shkaktojnë çudi dhe zbulime, por edhe para se të vendosja këmbën në të parin, po e shihja hapësirën e jashtme në një mënyrë të re.
Atë natë të parë në Atacama, ndoshta vendin më të mirë në botë për ta shikuar qiellin e natës, Rruga e Qumështit e konfirmoi emrin e vet: një njollë me formë qumështore që shtrihej nga horizonti në horizont. Kryqi i Jugut shkëlqeu si qiri. Të dy galaktikat e Resë së Madhe dhe të Vogël Magellanike shkëlqenin si stikerse në tavanin e gjumit të fëmijës, ndërsa vijat e Jupiterit ishin lehtësisht të dukshme me një teleskop amator, siç ishin edhe katër hënat e tij.
Megjithatë, surpriza e vërtetë ishte hëna jonë. Ndërkohë që e gjithë lodhja u zhduk, e shikova atë me padurim ndërkohë që u ngrit mbi horizont pak para orës 23:00. Lindja e hënës ishte një ngjarje e vërtetë - një version i zbehtë i lindjes së diellit. Drita e saj përhapet si zjarri i egër në të gjithë qiellin e natës, dhe peizazhi i shkretëtirës dukej sikur ishte ndezur drita.
