Jeta e familjes Hamzai nga fshati Kuç i Vorës është bërë dhe më e vështirë pas tërmetit të 26 nentorit. Familja nuk ka se ku të shkojë pasi nuk ka marrë asnjë ndihmë nga shteti, ndërsa vajza e shtëpisë tregon për pengun e saj, ëndrrën që nuk e ndoqi dot.
Kjo është Migena, vetëm 22 vjeç, të cilën fati nuk deshi që ajo të ketë një jetë si moshataret e saj.
Ëndrra më e madhe e saj është që ajo të behët mësuese, ëndërr që ju pre në mes për shkak të kushteve ekonomike.
"Doja të bëhesha mësuese, por nuk kishim mundësi ekonomike."
Ajo tregon se në 9-vjeçare ishte nxënëse mesatare pasi i duhej dhe të studionte dhe të ndihmonte familjen në punët e bujqësisë.
Migena rrëfen se dhe pse u shkëput nga shkolla vijon të ëndërrojë që një ditë të bëhet mësuese.
Jeta për Migenën dhe familjen e saj ka qenë tejet e vështirë.
"Jetesa shumë e vështirë, babai është ndarë nga jeta para dy vitesh."
"Me çfarë na japin të tjerët, ushqemi ne. Më vështirë se kaq nuk ka më."
Tërmeti i 26 nëntorit dëmtoi edhe banesën e zonjës Nurie Hamzai, por fatkeqësitë për këtë nuk përfundojnë këtu.
Që prej asaj dite, 52-vjeçarja së bashku me dy fëmijët e saj nuk kanë se ku të jetojnë.
Të vetëm, pa mbështetjen e askujt ata u nisën nga fshati Kuç drejt Vorës.
Dorën e shtetit nuk e kanë ndjerë asnjë moment, ndërsa për 4 ditë ata fjetën në stolat e lulishtes në Vorë deri sa një banor i zonës vendosi ti strehojë në një dhomë të shtëpisë së tij.
"I futa brenda, kishin 4-5 net që flisnin përjashtë. Por edhe unë nuk kam mundësi ti mbaj gjithmonë."
Apeli i tyre i vetëm është një strehë ku të fusin kokën pasi pas tërmetit kanë mbetur në qiell të hapur.
"Jam në mëshirë të Zotit. 1 dhomë, 2 me i pas, sa të fus fëmijët brenda."
