Poetja, Dea Basha, me poezinë e saj na jep një pasqyrim kohe të vjershëruar me frymën e saj veçane prej poeteje, gjithësesi të arrirë dhe të pjekur në diellin që bie në dritarën e saj. Mbi këtë fakt, poetja Dea, na servir kohën e cila nxjerrë në pah strukturën e ëndrrave të bukura, dhe dhelpërinë e fshehur brenda tyre.
Pra, kur lexojmë për dashurinë e paqtë, tek Dea, shohim lotët, prekim lulet, venerojmë ndëshkimin dhe mbi të gjitha e admirojmë dashurinë e padjallëzuar, që mund ta ketë vetëm një shpirtbardhë. Mbi këtë, në vargun që lexojmë, poetja respektive Dea Basha na thotë:/Lotët e mi ngrihen/ si perla qumështore/Mbi brishtësinë e buzëve/ të paputhura ndër vite/
Aty ku rrezet kujtimore/ Dremisin në hije/E endrra jote/ Më e vdekshme bëhet... Së këndejmi, pa asnjë dyshim, mund të themi, se poetja në fjalë, ia ka dalë ta zë gërshetin prej fjalëve përzgjedhura, të bukura dhe të krehura si një tërësi e tjerrur me shumë kujdes. Ndaj, lirika poetike e znsh. Basha, na dhuron diçka të bukur, e cila shpërthen këndshëm në guaskën e veshit të lexuesit, për çka, na bën të mburremi me talentin e një poeteje të re, e cila ecën me hapa të sigurt, drejt majave ku lind e bukura...
