-Diku më keni treguar se jeni takuar me shkrimtarin e madh turk Azis Nesin? Është e vërtetë dhe ku ndodhi ky takim? Si mundeshit ju në atë sistem të takonit shkrimtarin e madh?
Në rininë time erdhi për vizitë në postën kufitare të Kakavijës shkrimtari turk Azis Nesin. Nuk kisha dëgjuar asgjë për këtë shkrimtar. Më morën në telefon nga Ministria e Brendshme që shkrimtarin turk ta pres si gjithë të tjerët. Porosia ishte e Ramiz Alisë që mbulonte në ato vite artin dhe kulturën. Azis Nesinin e shoqëronte Dritëro Agolli. Kakavija ishte molla e ndaluar. Të huajt ishin kureshtar për kufirin në Kakavijë. Që kur i dhashë dorën Azis Nesinit e mora vesh se ai ishte ndryshe nga personalitetet që e vizitonin “ballkonin” e luftës. Me të mbërritur shkrimtari turk vështronte, pyeste e përgjigjej pa u menduar. Nuk donte t’ja dinte për mua që isha komandant i kufirit. Me një shikim kërkonte të mësonte gjithçka për kufirin midis dy shteteve, për piramidat, fshatrat, këtej e andej, dy lumenjtë, bunkerët, udhët, lapidarin e heronjëve, qenin e kufirit e për valvitjen e dy flamurëve, të cilët i ndante një pëllëmbë hapsirë nga njëri - tjetri. E vura re që ai s’donte t’ja dinte për asgjë. Nuk i pëlqente që kishte kufi. Shkëmbente ndonjë fjalë vetëm me Dritëro Agollin. Shikonte një detaj të paqartë dhe vet thoshte njëzetë fjali. Në marrdhënie me mua veproi si një ciklon. Nuk e përfillte rojen e grekut. S’pyeste as për faktin që aty ndaheshin dy shtete, se ligjin e bënin armët e zjarrit me fishekët në fole e se duheshin zbatuar rregullat e kufirit. Azis Nesin filloi të sillej si një “shef”. Natyrisht që me Dritëro Agollin merrej vesh. Kisha pritur e përcjell ministra, burra shteti, gjeneral, sheik dhe figura enigmatike. Azis Nesini për mua ishte një surprizë.
-Pse surprizë?
Para një ore kisha përcjell Mehmet Shehun. Kryeministri më dha porosi që në rast se pala greke do ta ngrejë godinën e re edhe ndonjë kat më lart ai të merrte informacion. Ndërtesa e postës kufitare të Kakavijës do të ngrihej lart e më lart. Mehmet Shehu nuk tha se sa kate do të ngrihej më sipër, por ai e ngriti kokën përpjetë dhe ja bëri me dorë tek disa tufa me re. Më la të nënkuptoj se godina e Shqipërisë do të prekte “qiellin” dhe “yjet”.
-A e pritët shkrimtarin në ambientet e postës dhe pikërisht ku?
Shkrimtarin Azis Nesinin e nxora në taracë, afër vijës së kufirit, ashtu siç bëja me çdo personalitet. Kur shkrimtari turk e pa kufitarin grek tre metra më tutje hijes së tij sikur u step. Ai nuk e priste. Kufitari grek na vështroi me urrejtje dhe na ktheu shpinën. Vija e kufirit ishte tek maja e këpucës së shkrimtarit nga Turqia. Unë sipas urdhërit isha i detyruar që të bëja rolin e ciceronit. Dola në krah të Dritëro Agollit dhe i thashë: - Këtu ndahen dy botë. Bota socialiste dhe ajo kapitaliste. Kur unë i tregova milimetrat ku ndaheshin dy botë ai më tha se nuk po më kuptonte. E zgjidha fillin e gjalmit. Ja thashë me detaje. Gurgullova si një rrëke për të këqijat e kapitalizmit. Azis Nesin më shikonte me habi. E vura re që ai nuk më besonte. I kujtoj me dhimbje ato çaste. Tani që po ngre stivën e druve të esesë më vjen zor nga vetja kur në ato mote si unë dhe kolegët e mi, që ishim në vijën e parë, paçka se e shikonim me sytë tanë se çdo fshat i shtetit grek ishte një “Gjirokastër” e vogël dhe se ata jetonin shumë herë më mirë. E megjithatë ne thoshim të verbuar se tek milimetrat ku ndaheshin dy botë, socialistja, shkëlqente si dielli. Kolegu im i jashtëzaknshëm Agim Zhulegu u thoshte të huajve që kalonin gardhin me tela se dielli lind në malin e Shqipërisë, në Bureto. Në fakt dielli lindëte në malet e Pindit të Greqisë. Gratë e fshatit Kakavijë kundërmonin era duhan, kurse greket e bukura kur provokonin në piramidë të mbysnin nga parafumet. Edhe telat me gjëmba “infektoheshin” nga parfumet që të dehnin si me raki e verë. Dhe në ato minuta të vizitës së befasishme të shkrimtrait turk të humorit Azis Nesin unë gulçoja me broçkullat e mashtrimit. Tani ngre supet e më duket sikur kam qenë i çmendur. I thashë shkrimtarit turk se as harabelat nuk e kalojnë vijën e kufirit. Asnjë fole nuk ndërtojnë jashtë teritorit të tyre. As mëllënjat. Vlerë në ato mote ishte reklama e të pavërtetës. Në piramidë në krah të Azis Nesinit ishin dy Sefer. I vërteti ishte i burgosur. Ai që i fliste lëmënj me mufka shkrimtarit të shquar turk ishte një aktor për t’i qarë hallin. Unë isha argat e snob i trillerit. Zhgryhesha në derexhen e baltës pa asnjë lloj kremi.
-Po Agolli a të dha ndonjë porosi? Atë tha ndonjë këshillëëpr komunikimin?
Dritëro Agolli m’u afrua dhe më porositi që të jem i vëmendshëm me shkrimtarin turk. Vizita e tij në Shqipëri ishte politike. Flitet më ka thënë Ramiz Alia se Azis Nesinin mundet që ta pres dhe shoku Enver. I thirra mendjes. Po me çfarë tregimi do ta “gostisja” shkrimtarin turk? Që nga porta me tela dhe gjatë gjithë livadhit 50 metra edhe ditën shetisin kafshët e egra. Siç e tregonin vet kufitarët grek përpara gotës së konjakut, se ishte një lloj lepuri i egër, të cilit në vitin e tretë të jetës, i delte një gjëndërr sa një bajame brenda në qendër të dy veshëve. Prej kësaj gjëndërre lepuri shurdhohej. Ai delte nga pylli i hutuar dhe meqënëse nuk dëgjonte ndalonte në mes të livadhit të dy shteteve me veshët përpjetë. E kapje dhe me dorë. Në momentet kur bisedoja me Azis Nesinin i hodha sytë nga livadhi, por për fatin tim të keq nuk pashë ndonjë lepur të shurdhuar. Doja t’ja ilustroja tregimin turkut duke i treguar një lepur monstër. Shurdhi i egër edhe pse nuk dëgjonte e ndjente në kufijtë e fiksimit se në livadhin e dy shteteve ishte i sigurtë. Nuk përdoreshin armët. Këtë copë proze me pak fjalë në ato minuta doja t’ja thoja shkrimtarit të largët si përgjigje hipotetike për qëndrimin dhe pyetjet thumbuse, të cilat i ndjeva në vijën e kufirit si lëkundje sizmike. Nuk qe e mundur. Ishin gati “jagot”00 dhe gërmat e lajmit renditeshin dhe përcillin informacionin për përrallën që i thashë shkrimtarit turk me lepurin shurdh. Nuk e kisha bërë me ndokënd tjetër. Druhesha se mos gjëja qeder në vend të qarit. Ishte hera e parë që qershinë nuk e vendosa dot mbi tortë. U futa tek “llogorja” e skemës, ku u tregoja të huajve në mënyrë selektive ato që ndodhin në luftën për mbrojtjen e kufirit. Me vellon etike të komandantit fillova ta duroj një asi personazhi si Azis Nesini. Fola ca si tepër pa i kushtuar ndonjë rëndësi të madhe. Kur mbarova dhe po bëhesha gati t’i përcillja miqtë e ardhur nga Tirana shkrimtari turk guxoj dhe më pyeti: - A e keni lexuar ju Gjergj Fishtën? Po ju përgjigja dhe i recitova vargjet:- /Moj Evropë, moj kurva e motit/. Azis Nesini tundi kokën. Dritëro Agolli qeshi. Unë isha oratori me kobure në brez. Kushdi se si iu duka shkrimtarit turk? Në një gazetë franceze më kishin krahasuar me një bishë të gjelbër. Lëviza në krahun e majtë të kufitarit grek dhe i thashë se tek ky centimetër i kufirit fillon bota e egër kapitaliste, e cila është në gërhamat e fundit të ekzistencës. Kështu kishte thënë Komandanti i Përgjithshëm Enver Hoxha. Pas pak shtova. Besoj se i keni parë fshatrat e Dropullit? Azis Nesini nuk foli. Jeta gjëmon e ngava ligjërimin. Jo shumë larg nesh dëgjohej melodia e një kënge me klarinetë dhe violinë. Ka filluar një mbrëmje vallëzimi në fshatin Kakavijë i belbëzova. Po më pëlqen kjo melodi,- tha Azis Nesini dhe ma ndërpreu fjalën në mes. Unë mora pjesë dhe në një dasmë në fshatin Derviçan tha ai. Më mahnitën femrat e bukura.
-Si ishte Kakavija ato ditë?
Kakavija e atyre moteve në të dy shtetet kishte formën e një “sofre”. Kështu qe pozicioni gjeografik. “Sofrën” e ndante një portë me tela me gjëmba. Edhe pse kufitarët qenë të armatosur gjer në dhëmbë, për shkak të afërsisë midis Tiranës dhe Athinës, aty kalonin me urdhër të veçantë personalitete të dy shteteve. Unë kisha pritur e përcjell Shtrausin, Ansamblin Shtetëror të Këngëve dhe Valleve, presidentë, ministra, ambasadorë, njerëz të shërbimeve sekrete, këngëtaren Marinela, Mariza Koh, Janis Parjos e shumë të tjerë. Nuk numëroheshin. E mbaj mend kur prita e përcolla deputeten e Parlamentit grek, bashkëshorten e shpikësit të penicilinës, Flemingut, e cila tek porta me tela më kërkoi që herën tjetër të mos i gjente gjëmbat si gjarpërinj. Por që të gjithë personalitet ishin të heshtur. Askush nuk fliste me zë të lartë. Vinin si era dhe largoheshin si të tramatizuar. I vetmi që mua më bëri përshtypje ishte Azis Nesin. Vetëm ai ishte i lirë si një ari në livadhin e tij. Nuk kishte asnjë makth. Binte në sy deliri i madhështisë. Fliste, bënte gjeste me dorë e qeshte me të madhe. Nga pamja m’u duk si Nazim Hikmet. Kisha parë një fotografi të poetit turk Nazim Hikmet në librarinë e Qafës së Pazarit në Gjirokastër me atë ballin e tij sokratik. Por ndofta gaboja. S’ishte imazhi i vyer. Nazim Hikmet më dukej i zymtë. Kurse Azis Nesini qeshte sikur të kishte ardhur mes kallashnikovëve për të bërë ndonjë qokë. Aq i çuditshëm m’u duk ky njeri sa kur ai e lëvizi dorën në drejtim të rojes greke unë për të shmangur ndonjë incident ja ula dorën me brrylin e dorës time. Po më dhunon tha me të qeshur Azis Nesin. -Po ju përgjigja. Ke ardhur për vizitë apo të na hapësh luftë me shtetin grek? Nuk po e marr vesh se ku ndodhem?- tha ai. Nuk e kisha imagjinuar kështu këtë vizitë. Si nuk mora me vete kamerën që ta filmoja këtë shesh lufte. Nuk do t’ju lejoja iu përgjigja. Këtu ka rregulla.
vizitorëve të “sofrës” së luftës asëll - asëll pothuajse u tregoja ose më saktë u recitoja të njëjtat gjëra. Tregimet ishin si një poemë të cilën e kisha mësuar përmendësh. Në poemë nuk përfshiheshin sekretet. Që nga vendroja ku ishte dhe kufitari grek e lëvizja dorën rreth e rrotull, por jo në drejtim të teritorit grek. Nëse personaliteteve që i dërgonte Tirana u thoja pikë për pikë “poemën” me Azis Nesnin i shkurtova ca strofa. Shkrimtari turk harrakat me sa vura re synonte që t’i rrëfeja ato që donte dhe vështronte ai. Nesini qe i zoti dhe ma prishi skenarin. Gjithsesi shpejt e shpejt i tregova hanin në hyrje të Kakavijës, ku hante një qingj të pjekur në hell Ali Pashë Tepelena dhe pinte verë. Natyrisht që turkut nuk lashë pa ja thënë udhën nga erdhi Bajroni që nga Janina, mëhallën ku kakaviotët strehuan Vasiliqinë pas vrasjes së Ali Pashës të shoqëruar nga Thanas Vaja, shtegun mbi doganën greke, ku kishin kaluar Bilbilenjtë e lidhur me zinxhirë, të cilët do të vareshin tek Rrapi i Bilbilenjve në Janinë, dhe sarajet e kakaviotit Jorgo Pantazi, ku siç flitej kishte kërcyer Osman Taka. Dasma kishte qenë e gjyshit të Jorgo Pantazisë.
Shkrimtari turk Azis Nesin vështroi një copë herë nga pylli në të dy anët e kufirit e që e ndante piramida, e cila ishte tek këmbët e ushtarit grek në vendroje. Dhe pas një heshtje të papërfillshme më pyeti:
- Përse degët e drurëve të pyllit anojnë nga një krah? Përulen e peshojnë nga toka e shtetit të Greqisë?
Nuk u çudita. Ma kishin bërë dhe të tjerë këtë pyetje. Nuk e vonova përgjigjen dhe ja bëra me dorë nga mali përballë Kakavijës i njohur si Qafa e Muzinës. I thashë se erërat e pandërprera në pyjet e Kakavijës vijnë nga lartësitë e Shqipërisë. Ato kurrë nuk pushojnë së grinduri. Prej maleve të Janinës nuk vijnë as erëra dhe as stuhi. Kjo është arsyeja që sythet e pemëve, që kur çelin erërat i drejtojnë për nga Janina. Dhe pylli rritet i shtrëmbër. Anon si një kal i ngarkuar nga një anë. Siç e shikon lisat krrusen mbi teritorin e shtetit fqinj të Greqisë. Mesa duket janë erërat e komunizmit që vijnë nga Shqipëria,- tha Azis Nesin dhe qeshi. I ke rënë pikës shtoi Dritëro Agolli.
Në pranverë në të dy postat kufitare fqinje si në të Shqipërisë dhe të Greqisë, dallëndyshet ndërtonin foletë. Siç ma përshkruan zbuluesat tanë, të cilët kishin bashkëpunëtorët e tyre në mes të efektivit të postës kufitare greke, komandanti grek kishte vënë re se një dallëndyshe shkëputet nga godina e doganës greke dhe nis ta ndërtojë folenë në verandën e katit të dytë të postës kufitare të Shqipërisë. Komandanti grek e mbushi çiften dhe e qëllon dallëndyshen brenda teritorit të shtetit grek. Skenën e pamjes së vrasjes së dallëndyshes pa atdhe e pa dhe kufitari shqiptar që nga vendroja, ball për ballë me kufitarin grek, gjithashtu në vendroje. E pata në majë të gjuhës këtë detaj, por nuk ja thashë dot Azis Nesinit. Më mbeti merak.
Me sjelljet e tij Azis Nesin më detyroi që të dal nga “skenari” i poemës. I tregova me gisht shtegun e këngëve. Shkrimtari turk hapi sytë. Dhe unë vazhdova më tutje. Të gjithë njerëzit që do të shkonin për në Janinë e në Stamboll do të ndalnin tek Hani i Kakavijës. Nuk kishte udhë tjetër. Në krahun e majtë ishte lumi i Drinos, kurse në të djathtë ishte mali i Katundës. I recitova Azis Nesinit vargjet e këngës: - /Mora rrugën për në Janinë/Bashkë me arapaxhinë/Në Kakavijë na zunë pusinë/ Copë – copë na e bën mëlçinë/. Kur mbarova Azis Nesin tundi kokën. Dritëro Agolli ju afrua dhe çoç i tha anglisht.
-Në gjithë këtë bisedë, po Agolli si sillej? Çfarë thoshte ai?
Dritëro Agolli sillej me Azis Nesinin sikur ai të qe “komandant” i asaj vizite. E mora vesh. Ata ishin miq. Nuk kishte “gjëmba”midis tyre. Unë dola i tepërt. Dritëroi e pa që mua më ngeli hatri dhe m’u rrëfye se ai i kishte thënë Azis Nesinit se komandanti i Kakavijës, që po luan rolin e ciceronit, shkruan dhe poezi. Të gjithë ushtarakët e vetmuar shkruajnë vjersha i qe përgjigjur Azis Nesini. Por me t’ju bashkuar jetës së garnizonit i thyejnë lapsat dhe i grisin fletoret.
Nga të gjitha këto që i tregova Azis Nesinit ai nuk shfaqi ndonjë interes. Më dëgjoi sa për të mos ja prishur Dritëro Agollit për të cilin dukej që e admironte. Vetëm më kërkoi t’i tregoja saktësisht vendin, ku dikur ngrihej hani, ku hante qingja të pjekur Ali Pashë Tepelena. Ja tregova. Prej aty ku ndodheshim ne hani ishte 100 metra larg.
Dritëro Agolli pinte duhan dhe vështronte nga kufitari grek. Më kishte dëgjuar dhe herë të tjera. Azis Nesini më kërkoi që bashkë me të, pa Dritëro Agollin të bënim një fotografi. Po, ju përgjigja. Por jo me pamje nga kufiri ku ndajmë me Greqinë. E kemi të ndaluar. U bë dhe fotoja me pamje nga fshati Kakavijë. Kur Dritëroi më tha se Azis Nesin është shkrimtar i humorit unë mora guximin dhe i tregova se para disa kohësh tek livadhi përballë hapëm një gropë të madhe. E mbuluam me gjethe. E rrethuam me mollë të egra dhe me kallinj misri. Pritëm që të binte një derr i egër, që vinte nga vendroja e grekut. Nuk lejohej që të qëllohej me pushkë. Ishte e ndaluar. Të nesërmen kishte rënë në gropë mushka e postës kufitare, që përdorej për të mbushur ujë në fshatin Kakavijë. Kur përkthyesi e mbaroi përkthimin Azis Nesin qeshi. Tha: E bukur! Nuk e prisja.
Në një çast kur Azis Nesin po vështronte nga Dropulli Dritëro Agolli më porositi që të tregohem më dashamirës me shkrimtarin turk. Për ardhjen e tij në Shqipëri kishte dijeni Enver Hoxha. Të gjithë ata që vijnë në Kakavijë për ato që shikojnë i hedhin në “torbë” dhe i mbajnë për vete -shtoi Dritëroi. Kurse shkrimtari turk Azis Nesin përshtypjet nga Kakavija do t’i botojë dhe do t’i përhap në të gjithë botën. E mblodha veten nga qortimi i Dritëro Agollit. E lashë poetin shqiptar me përkthyesin dhe ju afrova shkrimtarit turk sikur ai të ishte ndonjë gjeneral. E thirra përkthyesin dhe i tregova Azis Nesinit se poshtë vijës së kufirit, ku ai po vrojtonte katër metra në tokën e Greqisë, e ka pasur zyrën e tij poeti nobelist grek Odiseys Eliotis. Gjatë luftës italo - greke Eliotis ka luftuar kundër forcave italiane në Gjirokastër dhe Përmet. Aty poshtë teje vazhdova Eliotis ka shkruar poemën: - “Këngë heroike dhe e përzishme për nëntogerin e rënë në Shqipëri”. I kisha mësuar nga halli për tua treguar vizitorëve disa vargje të Eliotis: - /Malet e Shqipërisë rreth gjëmuan/Por s’qanin!/Pse të qanin/Ish djal trim ai që ra/. Kaq thashë unë. Azis Nesin më vështroi pak me habi. Bëre mirë që ma the këtë fakt,- tha ai.
- Vizita vazhdonte dhe ju si ciceron tregonit si mik për ambientin. Kishte ndonjë moment ku biseda ngeci?
Pastaj Azis Nesin më thumboi përsëri. A nuk më thua o komandant ti a e do Eliotin? Unë dua artin e tij -u përgjigja. Po nëse do më cënonte kufijtë e vendit tim do t’i ktheja pushkën. Nëse do të ishte gjallë dhe do më prekte qoftë dhe një fije bari me mua do t’i kishte keq punët. Poemën për nëntogerin grek e kam lexuar se këtu ku jam ma kërkon vendi i punës. Poemën ma ka përkthyer poeti minoritar Pano Çuka. Azis Nesin pasi u mendua pak sikur të ishte zgjuar nga gjumi m’u përvesh. -Në ligjërimin tënd ka plumba, fije bari, gjethe, piramida, luftë dhe kërcënime...E ndërpreva.- Këtu more mik je në shtëpinë time. E çdo të thuash me këtë ? m’u- kthye ai -aty për aty pa ju trembur qerpiku. Ju ktheva. -Nuk po mbante kush protokoll. Këtu afër kufirit, në fshatin Kakavijë, ka banuar në kohën e luftës një gjeneral italian bashkë me familjen e tij. Kakaviotëve ai u ka thënë: - “Më mirë ta kesh shtëpinë mbi nevojtore sesa ta kesh në vijën e kufirit”.
Nuk ja ndaja sytë Azis Nesinit. Ai vështronte rreth e rrotull si një fajkua. Mua mbase më shikon si një nga personazhet e librave të tij mërmërita. Ndryshe nga personalitet e tjerë që vinin për vizitë Azis Nesin nuk më bezdisi me shumë pyetje. Kur ai i hodhi sytë në fshatin përballë, Mavropull, u fiksua tek parrulla me tulla të bardha, ku shkruhej me gërma të mëdha “Oqi 1940!” Paçka se miku nga Turqia nuk më pyeti i përqëndruar tek togfjalëshi “Oqi 1940” unë si për inat për ta thyer heshtjen e tij e mora fjalën sikur përpara të kisha ndonjë kapter e jo një shkrimtar të përmasave botërore. Parrulla që shikoni përballë është provokuese.- i thashë unë mikut të largët. Grekërit na akuzojnë se ne shqiptarët i kemi sulmuar në vitin 1940. Bëhet fjalë për atë motin kur ka luftuar dhe poeti nobelist grek Odiesys Elitis. Ajo është një luftë për të cilën ka folur historia. Shqipëria nuk e ka sulmuar Greqinë. Italia po. Ne mbrojtëm vendin tonë. Asnjë oficer shqiptar nuk u fut në territorin e Greqisë. Kurse nëntogeri grek Odiseys Eliotis erdhi dhe luftoi me armë në dorë në Gjirokastër dhe në Përmet. Një mjek i dëgjuar në Libohovë e mjekoi nga tifua e morrit. Historiani Lefter Dilo që është gjallë dhe mik me Enver Hoxhën më ka treguar dhe ca detaje nga jeta e Elitit. Në Qafën e Pazarit në Gjirokastër Odiseys Elitis pinte kafe dhe nga një gotë raki rrushi. E ka njohur hanxhiu nga Gjirokastra. Bëhet fjalë për gjyshin e heroit të Punës Socialiste Thimjo Muçi. Hani në Kakavijë ishte pronë e familjes së Muçajve denbaden. Gjirokastritët e Qafës së Pazarit e kanë transmetuar në breza thënien e Elitit se “Nuk bëhesh dot vegjetarjan, duke ngrënë qingja të lyer në të gjelbër”. Siç e kanë treguar Eliotis në tavernat e Qafës së Pazarit preferonte mishin e kecit në hell të shoqëruar me verë Janine, të cilët e sillnin tregëtarët grek.
-Kur e keni njohur apo takuar Agollin për herë të parë? Kush dhe si ju prezantoi?
Me Dritëro Agollin njihesha qysh moti. Isha 21 vjeç kur tregimtari Koço Kosta më ftoi në darkën që ai shtroi në fshatin e tij në Suhë të Gjirokastrës. Bashkë me Dritëroin qe dhe Sekretari i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe të Artistëve. Siç dëgjova në Suhë Dritëro Agollit i kishte ardhur një letër anonime, ku i thoshin se personazhi i Zylo Kamberit ishte bërë zyrtar dhe ndodhej në darkën e shtruar në Suhë. Koço Kosta në Suhë theri një dash sa një dem. E kishte blerë në fshatin Stegopul tek njerëzit e poeteshës Valentina Mosko. Në odën e tij Koço Kosta kishte thirrur sipas zakonit dhe të afërm të tij të cilët ja thoshin për këngë. Dritero Agolli nuk pritej. Atë natë fshati Suhë u gdhi në flakë. Në mëngjes në Suhë erdhi dhe kryetari i degës Marash Kola. Ai u habit që një punonjës i tij kishte qenë pjesë e zallamahisë. Në Suhë më dha dorën dhe nuk më tha asnjë fjalë. Kjo ishte e mjaftueshme për mua që ta dëgjoja me respekt Dritëro Agollin në vizitën e papritur që ai bëri në Kakavijë me shkrimtarin Azis Nesin.
