Familja e Ibrahimit është përpjekur të marrë sa më shumë të afërm dhe miq sa të mundet. Ka 90 njerëz në shtëpinë e prindërve të tij, sepse ai thotë se familja e tij nuk do të largonte kurrë askënd, përcjell Bota sot.
Grupi përpiqet të flejë me turne, me dy në një dyshek. Askush nuk mund të pushojë vërtet.
“Që nga koha kur zgjohemi deri në kohën kur flemë, ne thjesht po përpiqemi të mbijetojmë.”
Furnizimet ushqimore janë të pakta dhe anëtarët e grupit përpiqen të dalin çdo ditë për të parë nëse po shpërndahen ushqime të konservuara. Grupi ka ujë dhe grurë për të pjekur bukë, por ende nuk mjafton për më shumë se një vakt në ditë. Është e vështirë për fëmijët - 10 prej të cilëve janë nën pesë vjeç.
“Ata gjithmonë kërkojnë ushqim dhe ujë, dhe ne po përpiqemi t'i marrim sa më shumë që mundemi. Është shumë e kufizuar… është shumë e vështirë.
“Dua të them, ne të moshuarit, mund të durojmë pak, mund të qëndrojmë të uritur, por kur fëmijët kërkojnë ushqim, nuk mund t'u themi jo.
Një grua shtatzënë dhe një burrë i moshuar me diabet janë në grupin e tyre dhe Ibrahimi thotë se burri ka mjaft ilaçe vetëm për disa ditë të tjera.
“Nëse dikujt i ndodh diçka e keqe, nuk ka asnjë mënyrë që të shkojmë në spital tani… kjo është diçka për të cilën jam gjithmonë i shqetësuar.”
