Në dhomën e vogël të Azmi Keshawit, ku po strehohet familja e tij në qytetin jugor të Gazës Han Jounis, dëgjohen shpërthime. Bombardimet sa vijnë e afrohen, thotë ai, dhe ato po shkaktojnë vdekje dhe shkatërrim.
Keshawi, gruaja e tij, dy djemtë, dy vajzat dhe nipërit e tij të vegjël, po tentojnë të mbijetojnë duke qëndruar në këtë hapësirë që ka lagështi.
Ushtria izraelite në mënyrë të pareshtur ka sulmuar Gazën në kundërpërgjigje ndaj sulmeve shkatërruese të Hamasit në jug të Izraelit pothuajse dy javë më parë. Familja Keshawi e ndjenë se dëshpërimi po rritet. Ushqimet po mbarojnë dhe Izraeli deri më tani ka ndaluar përpjekjet që në Gazë të dërgohen ndihmat humanitare.
Kjo familje nuk është larë që kur Izraeli ndërpreu furnizimet me ujë dhe ato me karburante në Rripin e Gazës. Ata po furnizohen me ujë për pije nga një shkollë që udhëhiqet nga Kombet e Bashkuara, ku punëtorët u shpërndajnë banorëve të Gazës bidona me ujë. Uji ka shije të kripur. Stacionet e distilimit të ujit nuk po funksionojnë që kur kanë mbetur pa karburante.
Keshawi e vlon ujin dhe shpreson se kjo do të ndihmojë në përmirësimin e cilësisë së ujit.
“Si dreqin e gjithë bota vetëm shikoi dhe e la Izraelin që të ndalë ujin?”, thotë Keshawi, 59 vjeç, një hulumtues në Grupin Ndërkombëtar të Krizave, i cili ka studiuar në Shtetet e Bashkuara.
Bota po vëzhgon, thotë ai, duke shtuar se kjo e pikëllon edhe më shumë.
Nganjëherë ka aq shumë sulme ajrore që u pamundësojnë banorëve të dalin për të siguruar ushqime. Por, furnizimet e familjes së tij po pakësohen, prandaj ai tenton që të dalë për të blerë bukë sa herë të mundet. Të enjten, më 19 tetor, radha para një furre buke ishte aq e gjatë dhe kaotike sa disa banorë pritën deri në pesë orë. Disa furra buke janë bombarduar. Të tjerat janë mbyllur sepse nuk kanë ujë apo rrymë të mjaftueshme. Autoritetet ende po punojnë në aspektet logjistike për dërgimin e ndihmës humanitare nga Egjipti për në Gazë.
Keshawi ka para për të blerë ushqime për nipërit e tij. Por, në Gazë pothuajse nuk ka asgjë për të blerë. Fëmijët shpesh hanë bukë bajate dhe pinë qumësht pluhur. Disa palestinezë që kanë ferma të pulave dhe kanë soba me gaz, po përgatisin pjata me oriz dhe pulë dhe qytetarët po presin me orë të tëra para shtëpive të tyre për të blerë këto ushqime. Keshawi thotë se shpresonte që nuk do ta shihte ujin që përdorin në këto kuzhina – një lëngë me nuanca të ngjyrës së verdhë. Ai thotë se për cilësinë e ujit nuk i ka treguar gruas së tij.
“Nuk është koha që të zgjedhin”, thotë ai teksa po strehohet në shtëpinë e një miku, pas urdhrit për evakuim të lëshuar nga Izraeli për Qytetin e Gazës. “Nuk e dimë nëse nesër do të kemi furnizime”, shton ai.
Për shkak të ndërprerjes së furnizimeve me ujë, tualeti në shtëpinë ku po qëndron Keshawi është shumë i papastër. Me aq pak ujë sa kanë, ata lajnë pjatat dhe nuk e përdorin atë për të pastruar tualetin.
Netët janë më të rënda, thotë ai. Kur sulmet ajrore godasin në afërsi dhe shpërthimet ndriçojnë qiellin, të rriturit mundohen që të qetësojnë fëmijët.
“Boom” bërtasin ata kur bien bombat dhe fëmijët qeshin.
Por, fëmijët që janë më të rritur, tmerrohen nga sulmet. Ata shohin lajmet dhe e dinë se sulmet kanë shkatërruar mijëra shtëpi dhe kanë vrarë mbi 3.000 palestinezë në Gazë, përfshirë edhe dhjetëra persona as një kilometër larg vendit ku Keshawi me familjen e tij po strehohet.
Keshawi thotë se ai po tenton të paraqitet i fortë. Por, shpesh, siç thotë ai, nuk mund të ndalë lotët.
“Kjo situatë po më vret. Po ma thyen zemrën”, shprehet ai./REL
