Qyteti ukrainas i Mariupolit është nën zjarr që nga fillimi i luftës – ndërkohë situata është katastrofike, shkruan FOCUS Online përcjell “Bota sot”. Një banor i Mariupolit shkruan në Facebook se si ndihet në jetën mes rrënojave dhe sulmeve. "Të gjithë në qytet presin vdekjen".
Lufta në Ukrainë po vazhdon për gati një muaj - dhe situata, veçanërisht në qytetet e shkatërruara nga lufta, po përkeqësohet çdo ditë e më shumë. Mariupol në veçanti ka vuajtur nga bombardimet e forta që nga fillimi i sulmit rus.
Një banore e qytetit shkroi në Facebook gjatë fundjavës se si është jeta në Mariupol. FOCUS Online riprodhon deklaratën e Nadia Sukhorukova këtu në tërësi në përkthim.
“Po dal jashtë mes bombardimeve. Duhet të shëtis qenin. Ai pëshpërit, dridhet, fshihet pas këmbëve të mia. Unë dua të fle gjatë gjithë kohës. Blloku im, i rrethuar nga ndërtesa të larta, është i qetë dhe i vdekur".
Banorja nga Mariupol: "Në këtë qytet të gjithë presin vdekjen"
Nuk kam më frikë të shikoj përreth. Përpara meje digjet hyrja e godinës numër 105. Flakët tashmë kanë ngrënë rrugën në katin e pestë dhe po shkatërrojnë dalëngadalë katin e gjashtë. Zjarri në dhoma digjet aq i butë si në oxhak.
Dritaret e zeza të djegura janë pa xhama. Prej tyre varen si gjuhë perde të shqyera nga zjarri. I qetë dhe i dënuar, e pashë atë. Jam i sigurt se do të vdes së shpejti. Është vetëm çështje ditësh. Në këtë qytet, të gjithë presin vazhdimisht vdekjen. Unë vetëm dua që ajo të mos jetë shumë e fshehtë.
“Na këshillojnë t’i vendosim kufomat në ballkone”
Para tre ditësh na erdhi një mik i mbesës sime më të madhe dhe na tha se kishte një sulm ndaj zjarrfikësve. Punonjësit e shpëtimit vdesin. Një gruaje iu këput krahu, këmba dhe koka. Ëndërroj që pjesët e trupit tim të ngjiten së bashku edhe pas një sulmi me bombë.
Nuk e di pse, por besoj se është e rëndësishme. Edhe pse, ata nuk u varrosën gjatë rrethimit. Kështu na tha policia kur i pyetëm se si duhet të sillemi me gjyshen e vdekur të një shoku. Ata na këshillojnë t'i shtrojmë kufomat në ballkon. Pyes veten se në sa ballkone janë të shtrirë kufomat?
"Të mbijetosh çdo ditë është më e vështirë"
Qeni im fillon të bërtasë dhe unë vërej se ata tashmë po qëllojnë përsëri. Nuk e di më sa është ora, rreth meje ka heshtje varri. Nuk ka makina në rrugë, nuk ka zëra, nuk ka gjyshër në stola. Edhe era është e vdekur.
Megjithatë, disa njerëz janë këtu. Ata janë të vendosur buzë shtëpisë dhe në parkingje, të mbuluara nga veshjet e tyre të sipërme. Nuk dua t'i shoh. Kam frikë se po shoh dikë që e njoh.
E gjithë jeta ime në qytetin tim po zhvillohet në bodrume. Është si një qiri në strehën tonë. Frymëmarrja është kaq e lehtë. Pak dridhje ose fllad dhe errësira hyn. Mundohem të mos qaj, por nuk ia dal. Ndjej dhembshuri për mua, familjen time, burrin tim, fqinjin tim, miqtë e mi.
Kthehem në bodrum dhe lëpij gërvishtjet e tmerrshme. Kjo ka dy javë që vazhdon dhe nuk besoj se ka pasur ndonjëherë jetë tjetër.
Në bodrumin e Mariupolit ka ende njerëz. Çdo ditë e më shumë po bëhet më e vështirë që ata të mbijetojnë. Pa ujë, pa ushqim, pa dritë, ata nuk mund të dalin jashtë. Njerëzit e Mariupolit duhet të jetojnë. Ndihmojeni ata. Përhapni fjalën. Le ta dinë të gjithë se vrasja e civilëve vazhdon”.
