Ai goditi nga qielli si një rrufe e fortë, fshikulluese. Terrori ua mori jetën të 77-ve!
Pse nuk i ndjemë retë e errëta që zvarriteshin në qiell?
Pse nuk e dëgjuam atë gjëmim dhe përplasje në distancë?
Ndoshta vonesa ishte shumë e shkurtër që ne të përgatiteshim, që ne të reagonim, përpara se të binte rrufeja.
-Ne nderojmë rininë që humbëm, jemi krenarë për historitë e suksesit mes të mbijetuarve. Por mes pikëllimit dhe suksesit ka shumë fate të këqija.
564 njerëz u bllokuan në Utøya atë mbrëmje.
Nata e pafund e korrikut ende hedh hije mbi shumë prej tyre, dhe ata përreth tyre. Disa e ndiejnë detyrën të ndihen me fat, sepse mbijetuan, ose sepse u kthyen të dashurit e tyre, por ende ndjejnë tmerrin në trupat e tyre.
-22 korriku 2011 është trauma jonë kombëtare. Dhjetë vjet më parë, më 11 shtator 2001, na u shkaktua një traumë ndërkombëtare. Sulmi terrorist në SHBA u krye nga një “armik i jashtëm”, në Norvegji autori ishte një “armik i brendshëm”. Njëri ishte islamist, tjetri ekstremist i djathtë. Dy ekstreme, dy armiq, një qëllim: Terror.
-Teoritë e konspiracionit na thonë të kundërtën, se Shtetet e Bashkuara u sulmuan nga një armik i brendshëm. Dhe në Norvegji ka radikalë të krahut të djathtë që besojnë se sulmi aktual erdhi nga një armik i jashtëm.
-22 korriku është historia që mbajmë me vete, historia nga e cila duhet të mësojmë. “Kjo nuk duhet të ndodhë më kurrë”, themi ne. "Kurrë më". Por kjo nuk mjafton të thuhet. Ne duhet të dëgjojmë.
Nuk e dëgjon?
Shponi veshët dhe do të dëgjoni: Tingujt e marshimit ritmik të së djathtës ekstreme nëpër Evropë. Kthejeni veshin në lindje dhe do ta dëgjoni nga Polonia, Hungaria, Greqia. Nuk ka shumë prej tyre, por ato gjenden edhe këtu, në veriun tonë të sigurt, në Finlandë, në Suedi.
Në Norvegji?
Një marshim që degëzon kontinentin, nga Britania e Madhe në Gjermani, nga Franca në Itali. Dhe tani i dëgjojmë gjithashtu, duke u nisur qëllimisht në jug drejt Gadishullit Iberik, me një mbërritje të planifikuar të dielën në mëngjes, pikërisht kur hapen qendrat e votimit në Spanjë.
Dëgjoni dhe do të dëgjoni terrorizimin me takt të Putinit ndaj ukrainasve dhe të tij.
Për 514 ditë, gratë dhe burrat ukrainas kanë luftuar për lirinë e tyre, për vlerat e tyre, për vlerat tona. Dhe çdo ditë të rinjtë goditen nga plumba të fortë, çdo ditë trupat e rinj bien përtokë. 514 ditë terrori.
A është kjo Europa e re? Kush janë ata, këta njerëz, që i lejojnë vetes të joshen nga ky mendim ekstrem? Cilat janë forcat që i ushqejnë?
Shkëputje rreshtash nga komenti i autores së tekstit.
