Përfaqësuesit e Parlamentit Evropian votuan sot në seancën plenare në Bruksel për një pakt të ri për migracionin dhe azilin dhe tani mbetet ende për t'u miratuar nga Këshilli i BE-së.
Të gjitha aktet legjislative që përbëjnë paktin për migracionin dhe azilin morën shumicën e nevojshme. Anëtarët e ekstremit të djathtë dhe të majtë ekstrem votuan kundër.
Sipas sistemit të ri, emigrantët që hyjnë ilegalisht në BE do t'i nënshtrohen një kontrolli identiteti, shëndeti dhe sigurie, duke përfshirë leximet biometrike të fytyrës dhe gjurmët e gishtërinjve, brenda shtatë ditëve.
Qëllimi i procedurës është të përcaktojë se cilët migrantë duhet të marrin një procedurë të përshpejtuar ose normale të aplikimit për azil dhe cilët duhet të kthehen në vendin e origjinës ose tranzitit. Fëmijët duhet të marrin trajtim të veçantë dhe vendet janë të detyruara të krijojnë mekanizma të pavarur monitorues për të garantuar respektimin e të drejtave të migrantëve dhe azilkërkuesve.
Azilkërkuesit nga vendet, kërkesat për shtetësi të të cilave refuzohen kryesisht, si për shembull Tunizia, Maroku dhe Bangladeshi, duhet të gjurmohen shpejt në qendrat e paraburgimit pranë kufijve të jashtëm të BE-së, gjë që do të lejojë dëbim më të shpejtë.
Qendrat e diskutueshme, të vendosura në kufijtë tokësorë, porte dhe aeroporte, do të jenë në gjendje të strehojnë deri në 30 mijë njerëz në çdo kohë, dhe BE pret që deri në 120 mijë migrantë të kalojnë nëpër to çdo vit.
Çelësi politik për të fituar mbështetje për propozimet është reformimi i mekanizmit të ashtuquajtur "Dublin III" të BE-së, i cili përcakton se cili shtet anëtar është përgjegjës për përpunimin e çdo aplikimi individual për azil.
Në përgjithësi, vendi evropian ku një azilkërkues arrin fillimisht është përgjegjës për trajtimin e çështjes së tij, gjë që ushtron më shumë presion mbi vendet jugore si Italia, Greqia dhe Malta.
Sipas rregullave të reja, parimi "vendi i parë" do të mbetet, por masat shtesë, duke përfshirë një "mekanizëm solidariteti të detyrueshëm", do t'i detyronin vendet e tjera anëtare të mbajnë një pjesë më të drejtë të barrës.
Nëse shtetet anëtare nuk dëshirojnë ose nuk janë në gjendje të ndalojnë fizikisht azilkërkuesit gjatë procesit të rasteve të tyre, ato mund të ndihmohen financiarisht ose duke ofruar staf shtesë. Të paktën 30 mijë azilkërkues pritet të mbulohen nga ky sistem çdo vit.
