Reduktimi i futbollit në një çështje thjesht individuale është gjithmonë i gabuar. Ju fitoni dhe humbni me kolektivin. Sigurisht, megjithatë, kur sheh Lautaro që hyn në fushë dhe shënon 4 gola, Leao që shpërthen në të majtë dhe vendos fatin e ndeshjes, Kvara në versionin e tij të sezonit të fundit, Osimhen duke filluar nga pankina dhe më pas duke lënë gjurmë…, besoni se rikthimi i Italisë në Champions League mund të nisë sërish nga siguritë, apo mangësitë e individëve.
Inzaghi, në tundimin e përjetshëm të një ndryshimi të pashmangshëm kur flet për një skuadër kaq të madhe dhe cilësore, ka një siguri më shumë: rotacionet mund të vlejnë për të gjithë, përveç Lautaro. Ai mund të aktivizojë Pavard dhe të lërë Bastoni e Dimarco të pushojnë; të provojë Klaassen, ende pak i humbur, si mesfushor, dhe të pozicionojë Carlos Augusto si titullar në të majtë.
Gjithsesi, nuk mund të heqë dorë nga argjentinasi. Rekordi i katër golave si zëvendësues thotë shumë (sidomos fakti që ai duhej për të dalë nga ngërçi…). Sanchez përpiqet të dalë përpara, të lirojë hapësira, t’iu shërbejë shokëve të skuadrës, por drita ndizet kur Lautaro hyn. Thuram di si t’i shërbejë dhe ku. Shihni golin e parë të argjentinasit në “pokerin” ndaj Salernitana. Benfica do të ketë mbajtur shënime me njëfarë shqetësimi.
Milani duket i varur nga Leao. Portugezi është thelbësor në krijimin e epërsisë numerike dhe rritjen e kolektivit. Dy golat e kuqezinjve janë të ngjashëm, një përzierje e shkëlqyer e socializmit të futbollit dhe iniciativës private. Pulisic dhe Okafor shfrytëzojnë punën e portugezit, por edhe të atyre që “shtrijnë” mbrojtjen e Lacios për të liruar hapësira në mes të zonës.
Pioli nuk do të ketë skuadrën e Inzaghit, por di të bëjë mirë. Adli, ndonëse jo me shumë iniciativë, siç tha trajneri i tij, mund ta bëjë “regjisorin” kuqezi, ashtu si Reijnders, i cili e zëvendësoi në rol. Musah di të luajë rolin e mesfushorit, duke zëvendësuar Loftus-Cheek (gjendja e tij duhet të vlerësohet pas dëmtimit të muskujve të barkut). Udhëtimi në “ferrin” e Dortmundit, me pak fjalë, është më pak i frikshëm.
Gjithsesi, ajo që ka filluar të ketë frikë është Lazio. Shtatë pikë në shtatë ndeshje janë shumë pak. Fjala krizë nuk është e tepruar, edhe nëse Sarri thotë se Liga e Kampionëve është një luks. Ndeshja e “Celtic Park” mund t’i fusë seriozisht bardhekaltrit në telashe edhe në Europë.
Sigurisht, pjesa e parë në “San Siro” ishte bindëse, por Lazio e këtij sezoni duket se i ka humbur siguritë në mbrojtje (të sezonit të kaluar). Presioni shpesh shkon kot dhe, për një ekip që lufton të mbrohet pozicionalisht, kjo nuk është e metë e vogël. Sidomos kur mungon lojtari më i rëndësishëm i saj, Luis Alberto.
Dhe pastaj ka nga ata që nuk duhet të përballen me askënd tjetër përveç Real Madridit. Megjithatë, shfaqjet e fundit i largojnë shqetësimet që rrinin mbi kokën e Rudi Garcias. Katër gola ndaj një prej surprizave të kampionatit, Lecce, sidomos jashtë shtëpie, heqin hijet e mantrës “po, por me Spallettin ishte diçka tjetër”.
Rasti Osimhen do të mbetet trazues për ambientin në një kohë të gjatë, por për sa kohë që edhe duke respektuar rotacionin ai hyn, shënon dhe është gjithmonë i rrezikshëm, problemi amortizohet. Edhe Kvara i shumë kritikuar duket se është kthyer në kohët e mira (të cilat datojnë vetëm disa muaj më parë).
Me pak fjalë, Napoli nuk ishte larguar kurrë, thjesht duhej të gjenin përzierjen e duhur midis gjurmës së rëndë të Spalletit dhe kodeve të reja të Garcias. Pra, kampionët italianë duket se janë kthyer.
