Mos na i vrisni ëndrrat.
Nëse jam gabim më thuani
Ju motra e vëllezërit e mi
Si mundet të ndahemi e të përqahemi
Për të mjeren lakmi.
Më thuani e më korigjoni ju gjithandej
Si erdhën këto koh e ku po mbetemi
Duke na ikë rinia e bredhin nëpër kurbet
E ne të vetmuar mbesim me dhembje tretemi.
Sa e sa prind vuajnë në vetmi e mjerim
Në dhembje pa i pa as nipat e vetë
Pa fëmit të smur e pa të afërmë
Të bragtisur e të mbetur shkretë.
Si erdhen këto kohra që sollen kët vetmi
Ku mbet fjala e besa ku mbet mëshira
Si mbeten prind nëpër shtepi të pleqve
Ku i kan fëmit që i trathëtoj lakmija
Ku mbet dhembja e zemres për prindin
Ku mbet fjala e amaneti i nën lokes
Deri ku dot humbasim më të afërmit tan
si dot presim diten kur dot i shtrihemi tokes
Si erdhi kjo koh që na shkatrron vetmia
Kur mbesin nën e bab e ku janë fëmija
Sa do i zënë vdekja me mall të fëmisë
E si ata ndihen ,a mendojn se si i kan braktisë.
Edhe sot dhembja e lëndon krahrorin
E si erdhi kjo koh me dhembje elëmëri
Lutemi të vijn ditë më të mira
Të mos humbasim veten me të madhen krenari.
Mos na i vrisni ëndrrat mos lejoni ndarje
Lakmia nji dit dot sjell pasoja
Mos i leni prindrit me lotet për faqe
Mos i braktisim se së na e fal dot koha.
