Ndër dashuritë e para të këtij Universi, unikbërës njihet ajo mes Zeusit dhe perëndeshës Era, kjo është ajo që ende në shqip quhet të “duash Erën = Dashuri) Am/ore; (ama erë) gr. – o ero/tas = dashuri.
Problemi qëndron se e folmja më e hershme gegnishtja e gjuhës së lashtë shqipe fjalën “dashuri” e njeh ende me fjalën e bukur; "dash ani; dashni”.
Akoma edhe më e njohur është martesa e Adamit dhe Evës mëkati i tyre sjell pjellorinë e kësaj toke të *errët, “ma/ter; amtare” amë toka “mi/tera” e gjithë gjallesave trup materie dhe shpirtit energji - (x).
Shkenca njeh se, në rast se nuk do të kemi shkëlqimin e rrezeve të Diellit mbi trupin e Hënës, ajo nuk do të ishte e tillë edhe në rast se do të ekzistonte para Diellit, ajo nuk do të ndriçonte, do të ishte e padukshme, kjo do të thotë se është Dielli (AtAm') primar dhe shkaktari i lindjes së Hënës- shkëlqimit të saj ‘femëror’.
Shkurt pra: "Dielli është Djali, është burri/Adami", e ndërsa Eva është "#Hëna/Mëma; Nëna" me periudhat e tyre 28 +3 ditorshe.
Në gjuhët e para pellazge, gjuhë kjo e cila bëhet shkaktare e injorancës e frikës së pajustifikuar për shumë studiues, aty kemi: Ab = Father, ndërkohë në PAlb kjo fjalë sjell kuptimin: Ab = ashtë mbi, {i mbirë, i bërë, uba; A ba, a’bi na; bi/na e madhe Diell} dhe Ab, (abèr) = afër, ngjitur, pranë dy trupa mbi një të vetëm dhe ende në PAlb kemi: Ab = I ri. {këtu kemi edhe fjalët: Avër = e virgjër; parth/hëna e bardhaHënë] – (shih Kodi i Gjuhës Shqipe).
Ishte ky trup qiellor "Ab/ at = father", ku me rrezet e tij të #arta *far, farëzoi Hënën, dhe Hëna u quajt "Ab-e/ -Ate", e cila më se e dukshme sjell fjalën e sotme ‘Hèna’ në gjuhën shqipe dhe tek gjithë gjuhët e tjera me bazë latine, duke patur parasysh se; AB = av; ave, ku prej aty kemi kalimin e njohur të gjuhës, evoluimin e shkronjave pellazge “ave =ane” Ana = H'ana; Hëna (Nana) – kjo ishte: Eva e njohur në gjuhët e lashta përreth brigjeve detare mesdhetare si ‘Ava’.
Tek fjalori i sotëm i gjuhës shqipe gjejmë: EVARI f. vjet. shih Mirënjohje ,~a.
EVARISHËM mb. e lasht. = Mirënjohës. Tregohej i evarishëm.
Në gjuhën e stisur greke gjejmë: S’eva/zmo = kënaqësi, i kënaqur, ndërkohë në gjuhën po ashtu “teknike turke” gjejmë: Sevda = Dashuri, dhe ecim akoma më tej në gjuhën shqipe ku rrezet e dritës quhen të *arta, janë pikërisht ato që sjellin tek gjithë gjallesat, mbi tokën vet, mbi njeriun aq më shumë, gjallëri, gëzim: ARE = H’are.
Është Dielli/Adam që mëkatoi për hirë të kësaj kënaqësie mbi “trupin materie” me rrezet/brinjë të arta mbi të *virgjërë-n {Mari} Henës/Ev-ë.
Tek gjuha greke e sotme kemi: EV +ar; Hari = EVHARI = gëzim dhe Evharisto = Falënderim.
Kjo është arsyeja që ende në gjuhën shqipe kemi fjalën “Dash'ani; dashni” e cila përmban brenda saj kuptimin të “duash Evën”, (enën/kupën; #çupën) femrën Anë; Henë. (N'anë).
E gjitha kjo na bën të mendojmë se një degë e lashtë e racës pellazge besonte edhe tek: 'Ylli/Hënë', njëjtë ashtu si edhe tek 'Dielli/Adam', e në rast se i referohemi #Yllit_Hënë, e cila na paraqitet vazhdimisht në çdo monedhë të saj me *bufin si zog simbol, aty gjejmë mjaft qartë të shkruar në fillimet e saj fjalën shqipe: ATE = Zonjë (Ana; Ama mëma e jonë) ... Ashtu si ende në gjuhën e lashtë shqipe: At = Zot (abi at; b'aba).
Monedha 'ATHENA' vite, (shekuj) më vonë gjendet e shkruar fare pastër krejt e qartë: Atë+ Hènè = AT'HENA – Perëndi e kësaj race të lashtë pellazgo-ilire të cilët, i besonin Yllit Hënë dhe u quajtën: EL/Hënë; Elenë –(ky shteti i sotëm fantazmë Grek) ngritur e ndërtuar nëpërmjet falsifikimeve të pastërta të pseudohistorianëve në shërbim të konjunkturave europiane me rënien e perandorisë aziatike-anadollake.
Kjo është ajo që ne shpesh herë ngatërrohemi “me veten tonë”, me shprehjen se grek nuk ka patur dhe nuk do të ketë, kjo sepse greku i vërtetë *ishte-ekzistonte por si një racë e pastër pellazge e jona dhe aspak mongole-turkistane apo edhe më keq racë etiopiane.
Ps: Në gjuhën e lashtë PAlb kemi: Shirë, rëshirë = i/e ëmbël, *dëshirë, prej nga ku rrjedhin fjalët e sotme: Shurup = ëmbëlsirë (sher/bëre =sherbet, sherebet) pra fjalët e njohura si turke gabimisht në fjalorin e gjuhës shqipe, jo nuk janë të tilla, ato i përkasin një gjuhe të lashtë, arkaike PAlb.
Në gjuhët latine kemi gjithashtu për nder, lavdi të Hânës perëndeshë, ditën e Shtunë, e cila ende sot quhet: S'aba-to; Savato, e ndërsa dita e Dielë ka të bëjë me Diellin= Sun/day) gr. o Kirios = i Pari. (shq. Xiri = Hirèsi).
Ishte futja e shkronjës ‘H’ në Kongresin e Manastirit lindur si domosdoshmëri e rregullave gjuhësore për të bërë të dallueshme fjalë të tipit: Erë, era dhe Herë, (përherë) e cila solli disi largimin e fjalëve shqipe prej origjinës, bërthamave- morfemave të tyre.
Kjo është edhe arsyeja që gjithë historianet e lënë "tabu' origjinën, prejardhjen e grekëve, sepse ajo ishte, është e jona racë pellazge.
