Fama, suksesi, miqësitë e famshme, makinat dhe shtëpitë e ëndrrave. Një jetë e shkëlqyer, ajo e Fedez. Por jo gjithmonë kaq e bukur: reperi ka përjetuar gjithashtu depresion, sëmundje, kriza personale dhe gjithashtu ka lejuar që kjo anë më pak e ndritshme e medaljes të jetë gjithmonë në qendër të vëmendjes. Ai u rrëfye për 'Klubin e Lexuesve të Torinos', fëmijët e shkollës, në një takim për të drejtën e shëndetit mendor, për të cilin Fedez punon prej disa kohësh. “Gjithmonë kam folur për kohët e mia të mira dhe të këqija, dhe jam dëshmitar i gjallë i faktit se fama dhe paratë zgjidhin një problem, po, por jo të gjitha”.
Jo sëmundjen, për shembull, të cilën "nuk e kam metabolizuar ende: edhe pse e mposhta tashmë kancerin, sepse ai preku shumë nga të dashurit e mi, duhen vite për ta trajtuar sëmundjen. Është diçka jashtëzakonisht komplekse”, shpjegoi ai. Në momentet më tragjike, vetëm një mendim i jepte forcë: “Ajo që më shqetësoi më shumë dhe në të njëjtën kohë më ndihmoi të mos e lëshoja veten ishte ideja që fëmijët e mi, nëse do të vdisja, nuk do të më kujtonin më, sepse janë shumë të vegjël. Ky mendim më trembi më shumë se vdekja”.
Por Fedez u përball gjithashtu me depresion të tmerrshëm. “Imja ishte rezistente ndaj ilaçeve: aq akute sa i rezistoi trajtimit. Në disa momente, ato në të cilat mendimi për të vdekur të jep më shumë lehtësim sesa mendimi për të vazhduar të jetosh, ishte e vështirë të kuptosh se ka dritë në fund të tunelit: nuk është e lehtë të kuptosh se gjithçka do të kalojë. Ja pse depresioni nuk mund të përballohet i vetëm: mos u besoni atyre që thonë se mjafton të punoni me veten, sepse keni nevojë për ndihmë. Këshilla ime është gjithashtu që të mos e braktisni kurrë terapinë: e bëra kur ilaçet filluan të më lehtësonin dhe ishte një gabim i madh. Isha si një makinë në rrëmujë”.
“Unë u përballa me një tumor shumë të rrallë të pankreasit dhe më duhej të përballesha me vdekjen. Edhe pse jam i privilegjuar, në atë periudhë kam pasur përvojën më të keqe me drogat psikotrope. Madje mora shtatë prej tyre dhe mjeku që më dha, nuk e kuptoi që isha i sëmurë. Arrita në pikën e belbëzimit”.
Duhet ndihma, kujtoi Fedez, por ajo e profesionistëve. “Pas 7 vitesh terapi kuptova se jemi rezultat i traumave që na shkaktuan prindërit, qoftë edhe në mënyrë të pavetëdijshme: ka kuptim të flasim për problemet tona me familjarët, por ndonjëherë është më mirë ta bëjmë këtë me ekspertë”. Sot Fedez ka arritur një ekuilibër. “Pas dy raundeve të ferrit arrita të gjej molekulën time dhe kam privilegjin të kem para për trajtim dhe kohë për t’ia kushtuar vetes, por shëndeti mendor duhet të jetë e drejtë e të gjithëve”.
