Në mbarë botën ekzistojnë lloje të shumta të njerëzve që u përkasin nacionaliteteve dhe racave të ndryshme, që u përkasin karaktereve dhe llojeve të ndryshme, që u përkasin niveleve të ndryshme të edukimit dhe ngritjeve profesionale të llojllojshme. Por sa i përket vendit tonë, unë do t’i veçoja tre lloje të njerëzve.
Njerëzit me fytyrë të bardhë,
Njerëzit me fytyrë të kuqe,
Njerëzit me fytyrë të zezë.
Njerëzit që e kanë fytyrën e bardhë janë të drejt dhe të ndershëm, njerëz që bëjnë punë të mira për vendin, njerëz human që flasin mirë dhe ndihmojnë të tjerët, njerëz që e thonë vetëm të vërtetën dhe nuk gënjejnë, që i pajtojnë njerëzit mes tyre dhe nuk nuk marrin ryshfet (mito), njerëz që nuk korruptojnë dhe as që korruptohen nga të tjerët.
Njerëzit që e kanë fytyrën e kuqe, janë ata janë të ryshfetit (mitmarrjes dhe mitdhënjes), pra ata që korruptohen, të cilëve kur ua permendin emrin në vende publike ju s’kuqet fytyra.
Kurse njerëzit që e kanë fytyrën e zezë, janë ata që bëjnë keq, janë delinkuentët, ata që vjedhin dhe mashtrojnë të tjerët, shpifin e spiunojnë, bartin fjalë e të gjitha të këqijat i bëjnë në mesin ku jetojnë. Të tillët as me i pa në rrugë askush nuk do, e kur të hynë në vende publike askush nuk i nderon.
Thënja e së vërtetës, sfidë e njerëzve të ndershëm
Ato që i ceka më sipër vlejnë për kohën e shkuar, për vitet kur respektoheshin vlerat njerëzore në shoqëri, kurse sot, askush nuk urrehet më shumë sesa njerëzit e ndershëm dhe ata që e marrin guximin për të thënë të vërtetën.
Megjithatë, njerëzit më të mëdhenjë dhe më të devotshëm të kohës sonë janë ata që e sakrifikojnë vetën për të përhapur të vërtetën lakuriqe për opinionin publik ashtu siq është ajo e jo ashtu siq ua servojnë të gjithpushtetshmit dhe të fortët e politikës.
Nuk duhet nderuar njerëzit e veshur me petkun e pushtetit, por njerëzit që e thonë të vërtetën dhe përkushtohen me tërë qenjen e tyre për të vërtetën dhe të mirën e vendit. Pavarësisht konseguencave ja vlenë për të rrezikuar për të vërtetën. Në të kundërtën, nëse heshtim e vërteta asnjëherë nuk do të dali në shesh. Ai njeri që nuk sakrifikon për idetë e tij, ai vlen pak për të mos thënë asgjë.
Rreziku më i madh i një shoqërie njerëzore vjen nga reputacioni i rrejshëm i njerëzve të gabuar, pasi jo rrallë herë ndodhë që pas reputacionit në opinionin publik fshehen maskarenjët dhe idiotët.
Në të shumtën e rasteve, në mesin e njerëzve më pak të vlerësuar i gjejmë njerëzit më të ndershëm dhe më të mirë, i gjejmë njerëzit më të mençur dhe më atdhetar, e gjejmë vlerat më të pastra dhe më sublime të kombit tonë.
Për të realizuar gjëra të mëdha në jetë, duhet përkushtim i madh dhe vendosmëri e çeliktë. Pra, duhet përkushtim me tërë qenjen fizike dhe shpirtërore. Ngase, nëse nuk përkushtohesh për gjëra të mëdha do të humbasësh edhe gjërat e vogla në jetë.
Varfëria shpirtërore, sëmundje mentale
Asnjëherë varfëria nuk vjen nga humbja e pasurisë, por nga varfëria shpirtërore, nga urrejtja dhe xhelozia si dhe nga egoja e pakufishme për poste pushtetore dhe pasurim të paligjshëm.
Njeriu i drejt asnjëherë nuk i frikësohet forcës me të cilën përballet, nuk e pranon poshtërimin para njerëzve të padrejt. Njeriu i drejt nuk i frikësohet as vdekjes natyrale, për shkak se ajo vjen kur të vjen koha, prandaj me të gjitha mjetet i kundërpërgjigjet padrejtësive të kohës, të cilat të bëjnë të vdesësh çdo ditë për së gjalli.
Njeriu i drejt nuk pranon të kthehet në “rob” të prangosur qoftë edhe prapa grilave, si rezultat i idealeve jetësore, si i tillë njeriu i drejtë edhe në burg ndjehet i lirë.
Ai njeri i cili është i gatshëm t’iu bëjë ballë sakrificave, është shërbëtori më i mirë dhe më i devotshëm i atdheut të tij. Ndërsa ai njeri i cili nuk është shërbëtorë i mirë ndaj atdheut, nuk mund të jetë qytetarë i devotshëm i shoqërisë njerëzore dhe as nuk mund të jetë udhëheqës i mirë shtetëror.
