Çfarë do të thotë i paturpshëm? Kur përjetojmë që njerëzve u mungon një autokritikë e tillë, ne po flasim për paturpësi. Paturpësia është mungesa e turpit që ne besojmë se tjetri duhet të ndjejë.
Gjëja qesharake në lidhje me të gjitha janë këta “gazetarë” e “analistë” të vetëshpallur, "pluhur të rëndësishëm”, që nxjerrin kokën jashtë lëkurës së tyre dhe herë pas here fshehin të vërtetën dhe japin “njohuritë” e tyre patetike për atë që po ndodh jashtë flluskës ku ata janë. Ata japin “të vërteta” të kalbura të marra nga mediat plotësisht të kalbura që kundërmojnë kudo që shkojnë.
Nëse nuk je politikisht korrekt, do të tallen me ty, do të trajtojnë si të huaj dhe do të përjashtohesh.
Ju mund të keni aftësinë fizike për të shprehur mendime të tilla, por mendërisht ju jeni të lidhur dhe të zënë nga litari politikisht korrekt.
Një nga shpjegimet për suksesin dhe zhvillimin dërrmues të Perëndimit është demokracia, me lirinë e shprehjes në qendër. Sot, liria e shprehjes kërcënohet nga diktatura politikisht korrekte.
Liria e fjalës, e drejta jonë për të shprehur mendimet dhe opinionet, është historikisht një veçori unike dhe e pamundur e shoqërisë, e cila herë pas herë ka arritur të shfaqet për mrekulli në Perëndim.
Çfarë mund të dëshirojë një person më shumë se liria e plotë për të menduar dhe thënë, liri për të "jetuar në të vërtetën"?
Nëse mendoni diçka jashtë kuadrit dhe udhëzimeve të asaj që është politikisht korrekte, atëherë do të përqesheni, do të tjetërsoheni dhe do të ndaloheni. Ju humbni miqtë dhe familjen, punën, karrierën, të ardhmen. Ju humbni jetën.
Ju etiketojnë si racist, ekstremist i djathtë, mashkull shovinist, islamofobik; lista është e gjatë. Pse?
Sepse është më e lehtë t'i kategorizosh njerëz të tillë dhe t'i lejosh paragjykimet të sundojnë në vend që të përpiqesh të eksplorosh, kuptosh dhe shpjegosh këndvështrimin e tyre.
Urrejtje apo thjesht e pakëndshme?
Realiteti në të cilin jetojmë është në rrugën e një zhvillimi të frikshëm. Liria e shprehjes është vënë në zinxhirë, gjë që kërcënon demokracinë (që ne shqiptarët ende nuk e kemi).
A duhet të ndalojmë të vërtetat e pakëndshme dhe jopopullore?
Çfarëdo që thoni mund dhe do të perceptohet si e pakëndshme nga dikush nëse flisni me një audiencë mjaft të madhe. Kur lejojmë censurimin e thashethemeve dhe fjalëve, ekziston rreziku që topi të rrotullohet dhe situata të përshkallëzohet.
“Gjuha e urrejtjes” është e padëshiruar, por është më e mirë se alternativa e dhunshme dhe e përgjakshme. Sepse kur njerëzit nuk kanë lirinë e fjalës, kur janë të tjetërsuar dhe të futur në qoshe, do të kërcëllin dhëmbët.
Do të përfundojmë me një reagim fatal, siç kemi parë kaq shumë gjatë historisë. Dhe historia zakonisht tenton të përsëritet.
Në të gjitha rastet, mediumet (TV, gazetat, portalet) e pronarëve antikombëtarë shakaxhinj të tipit komiku Ali dhe Mr. Bean, të zhytur në konflikt interesi, zgjedhin për të lërë jashtë informacione të rëndësishme nga autorët e mirëfilltë që “shkatërrojnë” historinë (false) që duan të tregojnë.
Të gjithë mund të bëjnë gabime, por publikimi i rasteve false kundër njerëzve më të mirë është absolutisht shkatërrues për besueshmërinë.
Prit një minutë. Besueshmëria e kujt?! E mediave plehra të atyre dylberëve që dezinformojnë, manipulojnë dhe mashtrojnë qytetarët shqiptarë me propagandën e qëndisur nga armiqtë e jashtëm dhe kuislingët e brendshëm të cilët synojnë që ne shqiptarët të mos ekzistojmë?
Ne kemi mungesë tolerance përballë të kaluarës sonë, dhe si rezultat injorojmë atë që ka qenë dikur, ne gjithashtu nuk mund të mësojmë nga përvoja.
Vështirë se vjen si lajm, por jemi bërë tepër të ndjeshëm. Ne e lejojmë veten të ofendohemi nga ajo që nuk ka për qëllim të ofendojë.
Shumë njerëz përpiqen të krijojnë një realitet që nuk ekziston, ku ajo që nuk dëshiron të shohësh bëhet e padukshme.
Ne duhet të kemi një marrëdhënie të ndërgjegjshme me fjalët që janë të një natyre nënçmuese dhe të pranojmë atë që është pjesë e historisë sonë.
Ne duhet të durojmë të shohim gjurmë të diçkaje që ishte e gabuar dhe mund të përjetohet si e pakëndshme më pas. Është një mohim për ta anashkaluar atë duke e fshehur nën qilim.
Mundësia për të “ofenduar” është një pjesë e rëndësishme e një shoqërie demokratike. Është diçka për të cilën duhet të mbahemi. Ne nuk mund të kemi një ide se një person do të jetë në gjendje të kalojë jetën pa u ofenduar. Prandaj, ne gjithashtu nuk duhet të heqim nga shkrimet tona çdo gjë që mund të duket fyese, por në realitet nuk është aspak fyese.
Është njerëzore të ndjesh siklet herë pas here, duhet të mësohemi me këtë. Gjëja e rëndësishme për çdo intelektual dhe patriot të vërtetë kur atdheut-mëmëdheut të copëtuar dhe Kombit tonë shumë të vuajtur i kërcënohet rrezik i tmerrshëm nga zhdukja përfundimtare (shpopullimit për shkak të mafisë dhe tradhtisë) është të mendosh me zë të lartë, të thuash atë që ndjen kur e ndjen, të jesh mjaftueshëm i guximshëm për të jetuar dhe vepruar në përputhje me të vërtetën ashtu siç e sheh, pavarësisht se cilat mund të jenë pasojat.
Respekt për mediat e pakta: TV, gazetat (portalet) Kombëtare që i shërbejnëkombit dhe vendit.
Shpëlarje truri, ka qenë, është dhe mbetet efektive, e shoh. Pyetja që nuk shtrohet është pse mediat bëjnë atë që bëjnë. Vetëkuptohet që thuajse të gjithë redaktorët janë të korruptuar dhe tradhtarë dhe ndoshta janë! Po pse kemi redaktorë vetëm tradhtarë? A mund të jenë pronarët që sigurojnë që vetëm servilët, të korruptuarit dhe tradhtarët të mbajnë këto poste? A mendon ndokush se pronarët do të kënaqeshin që redaktori i tyre i zgjedhur të kishte folur të kundërtën? Janë pronarët e mediave ata që duhet të ndëshkohen. Duhet të ndalojmë së lexuari, të mos klikojmë në shkarravina, të mos blejmë produktet e tyre dhe të mos jemi kaq pafundësisht të pavetëdijshëm!
Epshi për pushtet është më i paturpshmi nga të gjitha pasionet.
