Epilepsia (kriza, apo sulmet e përsëritura të humbjes së vetëdijes), në mënyre të pavullnetshme, mund të jetë shumë më tepër dhe mund të përfshijë një gamë shumë të gjerë vështirësishë, në njohjen e statusit neurologjik dhe psikik, si dhe funksionimin social adaptiv.
Këto komplikime psikosociale të epilepsisë, kanë një histori të gjatë dhe kërkojnë trajtim adekuat dhe të përcjellur, në raport me sëmundjet tjera kronike (asma, çrregullimet kardiake dhe diabeti), numri i problemeve psikologjike është gjetur më i përhapur te personat me epilepsi.
Komponenti i rëndësishëm psikologjik i semundjes së epilepsisë, është se si përvoja e të jetuarit dhe e përballimit të çrregullimit apo sulmeve epileptike mund të ndikojë në pikëpamjen e një personi, për botën dhe mënyrën se si funksionon në perditshmëri.
Shumica e pacientëve me epilepsi jetojnë jetë normale nga jashtë, por në brendësi, ballafaqohen me frikën nga lëndimi, humbja e kujtesës dhe ankthi për krizat e afërta, stigma sociale. Efektet negative të mjekimit, prania e komplikimeve njohëse ose psikiatrike dhe shpesh çrregullimi i gjumit, mund të kenë një ndikim negativ në jetën e tyre.
Faktorët që ndikojnë në cilësinë e jetës së pacientëve me epilepsi, mund të klasifikohet në tri kategori:
a) Faktorët mjekësorë (krizat, medikamentet antiepileptike dhe efektet e tyre anësore, dhe trajtimi ambulator ose spitalor),
b) Faktorët socialë (stigma, dinamika brenda familjes, vështirësitë në gjetjen e një pune dhe kufizimet ligjore),
c) Faktorët psikologjikë (probleme konjitive, prapambetje mendore dhe sëmundje psikiatrike).
Pacientët me epilepsi janë të privuar nga pjesëmarrja në shumë aktivitete, duke i penguar ata të ndihen mirë emocionalisht dhe duke rrezikuar marrëdhëniet e tyre shoqërore.
Cilësia e jetës së një personi, mund të ndikohet nga përseritja e paparashikueshme e sulmeve epileptike, nese nuk i permbahet rregjimit medikamentoz. Për shkak se epilepsia ndikon në jetën sociale të pacientëve dhe për shkak se qëndrimet negative ndaj epilepsisë ende ekzistojnë, ku njerëzit me epilepsi përjetojnë cilësi të dëmtuar të jetës, duke përfshirë si përgjigje ndaj stigmës sociale, kohët e fundit, janë bërë më shumë studime për këtë çështje.
Çka mund të bëjmë?
Ne duhet ta vendosim fokusin te faktori i stresit, i cili është burimi i problemit, dhe metodat për përballimin e krizave / sulmeve duhet të diskutohen me pacientin dhe ti sqarohen në detaje sulmet, apo krizat epileptike, në mënyre që pcienti të adptohet me situatën.
Frika e pacientëve zakonisht është se, truri i tyre mund të dëmtohet ose mund të vdesin gjatë krizave apo sulmeve, se mund të humbasin vetëkontrollin kur kanë kriza, para njerëzve të tjerë dhe se mund të paragjykohen apo, nga frika të humbasin si miqtë ashtu edhe punën.
Sa më shumë që kemi njohuri ndaj sëmundjes, menagjimit dhe adaptimit ndaj krivaze epileptike, reduktimi i rrejshëm ose i pasaktë i informacioneve dhe paragjykimeve në lidhje me epilepsinë në shoqëri, dhe ndarjen e sëmundjes me të tjerët dhe pranimi i saj në vend që ta fshehë, do ta bëjë që të kanë një ndikim të drejtpërdrejtë në qëndrimet pozitive të pacientëve ndaj sëmundjes.
Poashtu, pacientët duhet të informohen më shumë për sëmundjet e tyre. Qëndrimet negative ndaj sëmundjes, si dhe izolimi dhe frika e ballafaqimit me realitetin, mund të kenë një efekt të drejtpërdrejtë në cilësinë e jetës.
Duhet të fokusohemi në rritjën e njohurive për vetëdijesimin, që pacientët kanë nevojë për më shumë edukim, këshillim dhe mbështetje të një kuadri multidisiplinar, mbështetje sociale si dhe emocionale.
Andaj nga qëndrimet e pacientëve ndaj sëmundjes së tyre, varet edhe cilësia e jetës së tyre.
Për t’u ndihmuar dhe përmirësur jetën pacinteve me Epilepsi, duhet përfshirë edhe terapinë psikologjike, e cila përfshin një gamë të gjerë ndërhyrjesh, që përdorin teknika psikologjike si për fëmijët ashtu edhe të rriturit. Këto intervenime mund të ofrohen të vetme ose të kombinuara, dhe mund të grupohen në tema të ndryshme:
Intervenimi psikologjike - këto ndërhyrje përkufizohen si ndërhyrje që zhvillohen në bazë të një teorie të psikoterapisë, si terapi mbështetëse.
Vetë- ose menaxhimi familjar - përkufizohen si aktivitete ose hapa që një individ ose familje mund të kryejë, të cilat dihet si kontrollojnë shpejtësinë e konfiskimeve ose promovojnë mirëqenien e personit me konvulsione.
Intervenimi i aderimit - përkufizohen si përpjekje për të ndihmuar individët që t'i përmbahen këshillave të profesionlisteve të kujdesit shëndetësor, duke përfshirë marrjen e medikamenteve të vetadministruara me recetë, ndjekjen e një diete ketogjenike dhe shmangien e shkaktuesve të konvulsioneve.
Intervenimet edukative - përkufizohen si ndërhyrje që synojnë të rrisin njohuritë për epilepsinë, sëmundjet shoqëruese dhe trajtimet e saj, ose punën e trurit (përfshirë psikoedukimin).
