"Fitorja ose disfata janë kryesisht jashtë kontrollit tonë, por duke ushtruar në vazhdimësi dhe duke bërë luftë të mirë, kjo edhe mund të ndryshoj".
Prandaj artet marciale janë një mësim që duhet ti mësoni vazhdimisht?
Unë mendoj se shumë qenie njerëzore nuk kujdesen natyrshëm për fitoren apo humbjen, gjithnjë derisa ata nuk kujdesen për rezultatin e veprimeve të tyre!
Pra, kjo mund të jetë e natyrshme dhe normale, por problemi është që kurrë nuk mund ta kontrollojnë plotësisht rezultatin, sepse zakonisht, në jetën tonë ka shumë variabla në lojë, dhe pa marrë parasysh sa fuqimisht përpiqemi ose sa intensiv jemi në përpjekjet tona, shanset janë që të paktën në disa raste të arrijmë më pak se qëllimet tona.
Dhe ajo që i bën gjërat edhe më të komplikuara është që sa më shumë të jeni të lidhur me rezultatin, aq më shumë tension dhe frikë do të përjetoni kur mendoni se mund të përballeni me një humbje dërrmuese - e cila zvogëlon efektivitetin tonë, pasi një pjesë e energjisë sonë është bllokuar në nofullat e frikës.
Në mënyrë paradoksale, sa më shumë që përqendroheni në dhënien e gjithçkaje sesa në rezultat, aq më pak frikë do t'ju mbajë të burgosur.
Dhe sa më pak frikë të mbani të burgosur, aq më të larta janë shanset që do të kryeni në kulmin e potencialit tuaj dhe në të vërtetë merrni rezultatin që dëshironi.
Kjo ide, ofron një mjet konkret për të përmirësuar veten.
Akademikët shpesh janë një shembull i përsosur i rreziqeve të specializimit të tepërt,dhe duke u zhytur shumë thellë në minutat e një fushe të vetme dhe duke mos qenë në gjendje të tërheqin lidhje me të gjitha aspektet që e bëjnë jetën të shkëlqyeshme, ata e mbyllin veten në një geto intelektuale.
Prandaj, artet marciale flasin një gjuhë universale,dhe që të gjithë e kuptojnë konfliktin pasi të gjithë e përjetojmë në një formë apo në një tjetër, por edhe luftimet fizike janë lloji i ndaluar, më parësor të konfliktit me të cilin të gjithë mund të kemi lidhje.
Praktika e arteve marciale është një mjet i shkëlqyeshëm për tu pajtuar me frikën dhe për të mësuar se si të merreni me konfliktet.
Nëse njerëzit që praktikojnë arte marciale e kufizojnë përvojën e tyre në njohuritë teknike të luftimeve fizike, ata humbin atë që artet marciale mund t'u mësojnë atyre se si të trajtojnë konfliktet në të gjitha aspektet e tjera të jetës.
Njohuritë teknike janë një fillim i shkëlqyeshëm,sepse ato e sigurojn themelin. Por të mësosh se si të ekzekutosh shiritin e përsosur të armës ose një goditje të bukur kthyese mbrapa nuk është gati aq e rëndësishme sa të mësosh se si të zbatosh njohuritë e fituara në tatami dhe në ring në betejat me të cilat përballemi të gjithë në jetën e përditshme.
Një qasje filozofike ndaj arteve marciale e bën pikërisht atë - lejon të shtrihen përfitimet e përvojës luftarake në diçka më të madhe se vetëm luftimet fizike.
Artet marciale pushojnë së qeni vetëm arte marciale ’dhe ato kthehen në një mënyrë jetese. Siç shprehet Miyamoto Musashi,
"Shkenca e vërtetë e arteve marciale do të thotë t'i praktikosh në një mënyrë të tillë që të jenë të dobishme në çdo kohë dhe t'i mësosh në një mënyrë të tillë që të jenë të dobishëm në të gjitha gjërat".
Ndërtimi i personazheve është detyra më e rëndësishme që secili prej nesh mund të trajtojë. Njerëzit shpesh dashurohen tepër me detajet specifike të fushës së tyre sesa të kujtojnë se në fund të fundit çdo fushë është vetëm aq e mirë sa na ndihmon të bëhemi më efektivë dhe më të mirë se qeniet njerëzore.
Por,nëse artet marciale (ose ndonjë fushë tjetër për këtë çështje) na ofrojnë instrumente për të rikonstruktuar karakterin tonë, atëherë do të ishte marrëzi ta humbim këtë shans.
Në filozofinë Zen thuhet që të mos humbasim duke parë gishtin që tregon hënën dhe të përqendrohemi te vetë hëna.
Pra mënyra se si unë i shoh detajet e çdo fushe janë gishti, ndërsa ndërtimi i karakterit është hëna.
Por edhe Marcus Aurelius shkroi: “ Meditimet e tij në mënyrë që të kujtojë veten se si dëshironte të sillej në jetën e përditshme ”.
Unë mendoj se kjo është thelbësore - të gjesh një lloj rituali ditor që na vë në kontakt me idealet tona më të larta, me atë që Niçe e quan "heroi i fshehur në shpirtin tënd".
Vizualizimi i personit që dëshiron të jesh, duke u përqëndruar në karakteristikat specifike dhe të imagjinosh sesi do të reagonte ky person në rrethana të veçanta është një mënyrë e dobishme për t'u përpjekur t'i mishërojë këto ideale në realitet.
Pavarësisht se çfarë thonë adhuruesit e 'mendimit pozitiv', asnjë sasi e vizualizimit të një rezultati pozitiv nuk siguron që ajo të ndodhë. Por vizualizimi se si duam të përballemi me ato që jeta përgatit në mënyrën tonë është një qasje shumë më reale dhe e dobishme.
Autori është trajner i klubit të karatesë Kastriotit nga Ferizaj
