Deputetja e LDK-së Doarsa Kica-Xhelili, me anë të një shkrimi të gjatë ka kritikuar ashpër Qeverinë Kurti.
Kica-Xhelili ka thënë se gjatë muajit të “pushimeve”, pra gushtit, mund të ketë pushuar dikush, por sipas saj jo edhe skandalet qeveritare.
Deputetja ka përmendur disa nga skandalet e kësaj qeverie, duke paralajmëruar “përballje”. “Shihemi në shtator”, ka shkruar në fund deputetja.
E plotë:
Një skenar i vjetër me aktorë të rinj. Pak nuanca ndryshe, e njëjta pikturë.
Dikush mund të ketë pushuar gjatë gushtit, por jo edhe skandalet qeveritare!
E dhimbshme për një shoqëri sa të vogël, aq të kufizuar për të pasur këtë dimenzion e sasi problemesh.
Megjithatë, nuk pamë distancim nga to. Pamë justifikim. Pamë shtrembërim e lexim qëllimshëm të gabuar të ngjarjeve nga Qeveria. Pamë skandale që zinin skandalin paraprak, thuajse në tentativë ta relativizojnë njëra tjetrën.
Pjesa më e dhimbshme nuk mbetet relativizimi që ja bëjnë skandaleve, as propagandimi tanimë qesharak i videove që në Netflix tanimë do të përshtateshin në zhanrin komik (tragjikomedi, madje). Jo!
Pjesa më e dhimbshme, së paku për mua, është kur mundohen ende të flasin se si do ta reformojnë drejtësinë – e për këtë tashmë kam folur e i kam demantuar vazhdimisht.
Të njëjtit që kur duan suspendojnë aktivistë, e kur duan mbrojnë verbërisht diplomatë. Dallimin, me gjasë, e bën fitimi.
Të njëjtit që sulmojnë gjykatat që i krijuan vet; që duke shkelur Kushtetutën synojnë ta kapin prokurorinë; që pas shkeljeve të vazhdueshme kushtetuese, ende gjejnë rehati të dalin e flasin për kushtetutshmëri, dhe atë, pasi kanë sharë e ofsharë pas çdo deputeti që kërkonte interpretimin kushtetues të ligjeve që tashmë u shpallën kundërkushtetuese.
Të njëjtit që duke e kontrolluar Institutin e Mjekësisë Ligjore, lejuan që të zhduken mostra, madje duke pasur brenda zyrtar që ka afërsi me ta; të njëjtit që edhe pas gati tre vitesh, kur e shkatërruan procesin e Vetingut me faj të tyre, vazhdojnë t’i referohen sikur të ishte po ai proces. Sikur të mos kishte ndryshuar gjë.
Vërtetë dallimi i qartë në mes të fantazisë dhe realitetit është esencial sepse krijon normalen dhe deluzionalen.
Pyetja, sidoqoftë, mbetet, çka t’i bëjmë diskursit deluzional në raport me sistemin e drejtësisë?
Nëse po e bëjnë qëllimshëm ose jo, më nuk dyshoj. Më as argumentimin nuk e kam me ata, por PËR të tjerët që e duan vendin, dhe me këtë rast, të vërtetën.
Për ata që kur e dëgjojnë të vërtetën e hidhur, nuk ndjejnë neveri për atë që e thotë të vërtetën, por për shkaktarët e saj.
Shihemi në shtator!
