Batajnica duhet të jetë muzeu më i madh në Evropë për fundshekullin e XX dhe për brezat e ri të gjithë botës, thotë doktor Enver Hoxha, njëherësh autor i ekspozitës “Gjenocidi XX”. Derisa shton se ky muze do të ishte një mesazh i madh për paqen në Evropë.
Në një opinion, Hoxha shkruan se ndërtimi i një muzeu në Batajnicë do të ishte mesazh i madh edhe për demokratizimin e shoqërisë serbe nga “popull hyjnor” në shoqëri normale me besim sipas dëshirës, që politika dhe feja të mos shkaktojnë shkatërrime gjenocid ndaj popujve ballkanik dhe të mos jenë frymëzim për pushtetarët diktatorë (tiranë) që pa asnjë arsye të nisin luftëra, në vend që të punojnë për të mirën e popujve të tyre.
Opinioni i tij i plotë:
Batajnica është një lokalitet afër Beogradit (Ballkon i Beogradit). Një vend i cili që nga vitet e 50 të shekullit XX, ka qenë qendra kryesore për trajnimin e ushtrisë dhe policisë të ish-Jugosllavisë për t’iu shërbyer qytetarëve të saj dhe për mbrojtjen nga agresorët e jashtëm. Ky vend ushtarako-policor me një hapësirë qindra hektarëshe doli që ka qenë strategji afatgjate për të përgatitur terrenin për t’u marrë lirinë dhe jetën qindra mijëra qytetarëve të ish-Jugosllavisë (në Slloveni, Kroaci, Bosnje-Hercegovine dhe Kosovë). Udhëheqësit nga Beogradi jepnin urdhra, e këto njësi bënin hata (kërdi) në teren duke shkatërruar të mirat materiale të qytetarëve ashtu dhe në jetët e tyre. Niveli i tmerrit që shkaktonin këto njësi shpesh herë nuk e pranon imagjinata e njerëzve normal. Fushatat barbare, shfarosëse i kompletonin edhe me njësi paramilitare të cilat i krijonin për të ushtruar tmerr në popullatën e pa fajshme, por publikisht nuk pranonin asnjëherë. Të gjitha njësitë (mbrojtëse sipas Beogradit) bën katër lufta, morën qindra mijëra jetë, në mënyrë barbare në sytë e perëndimit gjegjësisht në sytë e Evropës Perëndimore.
Pushtetarët në Beograd duke u zgërdhirë nëpër takime me ndërkombëtarët dhe në konferenca për shtyp, “për mos gatishmërinë e popujve të tjerë në luftë (ish -Jugosllavi) për paqe”, shpesh i quanin terroristë. Sa do që luftërat zgjateshin shtoheshin shkatërrimet, vrasjet, përdhunimet, masakrimet dhe zhdukjet e kufomave. Në anën tjetër popullata e këtyre vendeve, si mos më keq pësonte vuajtje (të ngujuar nëpër male, kolona duke ecur këmbëzbathur, të uritur e gjithherë me frikën se çka do të ndodhë me ta nga ora në orë).
Disa qindra mijëra të tjerë që “patën fatin” të dalin jashtë ish-Jugosllavisë i mbushën qendrat e strehimit (azilit) në vendet perëndimore në kërkim të shpëtimit fizik. Mediat në perëndim gumëzhinin duke treguar realitetin tragjik në teren dhe rrëfimet e atyre që mbijetuan, me qëllim që pushtetarët perëndimor ta kuptojnë realitetin dhe të ndalen gjakderdhjet në vetë Evropën.
Diplomacia perëndimore shumë vonë e kuptoi realitetin që po ndodh në ish-Jugosllavi për t’i ndalur luftërat.
Beogradi arriti në nivel që me anë të kishës ortodokse ta bekoj popullin serb si hyjnor dhe të gjitha kombet tjera (në ish-Jugosllavi) janë kundër tyre. Duke qenë lojtarët kryesor në teren dhe në politikën ndërkombëtare serbët vazhdonin me sistemin e tokës së djegur. Masakrat ndaj popullatës civile të pa fajshme shtoheshin çdo ditë e më shumë. Nga shpeshtësia e masakrave dhe numrit të tyre filluan të ndërronin strategji me zhvendosje të kufomave.
Në fund për humbjen e gjurmëve (kufomave) aparati shtetëror serb i sjell edhe në prag të derës së tyre, në Batajnicë. Eks-humimi i të cilëve u bë në fillim te shekullit XXI. Ky veprim tregon më së miri për strategjitë kombëtare (hyjnore) të aparatit serb gjatë shekujve për popujt jo serb (jo hyjnorë ).
Një muze në Batajnicë do të ishte një mesazh i madh për paqen në Evropë për shekullin XXI, demokratizimin e shoqërisë serbe nga “popull hyjnorë” në shoqëri normale me besim sipas dëshirës, që politika dhe feja të mos shkaktojnë shkatërrime gjenocid ndaj popujve ballkanik e dhe të mos jenë frymëzim për pushtetarët diktator (tiranë) që pa asnjë arsye të nisin luftëra në vend që të punojnë për të mirën e popujve të tyre.
Batajnica duhet të jetë muzeu më i madh në Evropë për fundshekullin e XX dhe për brezat e ri të gjithë botës, të edukohen për ruajtjen e paqes.
