Sot në moshën 95-vjeçare vdiq ish-ministri francez i Drejtësisë Robert Badinter, njeriu që shpalli fundin e Jugosllavisë dhe që njihet në vendlindje për heqjen e dënimit me vdekje në vitin 1981.
Një avokat dhe të drejtat e njeriut aktivisti Badinter paraqiti reforma të rëndësishme ligjore pasi ishte presidenti socialist Francois Mitterand, vetë kundërshtar i dënimit me vdekje, e emëroi atë Ministër të Drejtësisë.
Projektligji për heqjen e dënimit me vdekje ishte një nga lëvizjet e tij të para. Ligji ka hyrë në fuqi më 9 tetor 1981.
"Jurist, ministër i Drejtësisë, njeriu që hoqi dënimin me vdekje. Robert Badinter ishte gjithmonë në anën e iluminizmit. Ai ishte mishërimi i shekullit, ndërgjegjja republikane, shpirti francez", tha presidenti francez Emmanuel Macron në rrjetin X.
Kryeministri Gabriel Attal tha se Badinter ia kushtoi çdo sekondë të jetës së tij luftës për atë që është e drejtë, luftën për liritë themelore. “Heqja e dënimit me vdekje do të jetë përgjithmonë trashëgimia e tij për Francën”, shtoi ai.
Robert Badinter u lind në Paris më 30 mars 1928 në një familje hebreje që emigroi nga Moldavia. Një intelektual hebre, babai i të cilit vdiq në një kamp përqendrimi gjerman, Badinter ishte shpesh objektiv i urrejtjes nga e djathta franceze.
Nga marsi i vitit 1986, kur Mitterand humbi nga konservatori Zhak Shirak, deri në mars 1995 ishte kryetar i Gjykatës Kushtetuese dhe më pas ishte senator nga viti 1995 deri në vitin 2011.
Për të zgjidhur krizën jugosllave, Komuniteti Evropian (KE) nisi një konferencë paqeje në shtator 1991 dhe komisioni i tij i arbitrazhit u kryesua nga Badinter. Më 7 dhjetor 1991, Komisioni i Arbitrazhit i Konferencës së Paqes për Jugosllavinë nxori një mendim se RSFJ ishte në proces të shpërbërjes.
Komisioni ishte gjithashtu i mendimit se kufijtë e ish-njësive federale janë edhe kufijtë shtetërorë të vendeve të sapoformuara, të cilët mund të ndryshohen vetëm me marrëveshje.
Më 16 dhjetor 1991, anëtarët e KE-së vendosën të njohin pavarësinë e republikave jugosllave brenda kufijve ekzistues, kështu që më 15 janar 1992 u njohën Kroacia dhe Sllovenia dhe më 7 prill 1992 Bosnja dhe Hercegovina.
Në një intervistë për mediat kroate në vitin 2003, Badinter tha se Komisioni "kryesisht u mbështet në parimet themelore të së drejtës ndërkombëtare, e cila ishte e vetmja gjë që mund të bënim në një situatë ku ishte e qartë se shteti i Jugosllavisë, i cili kishte ekzistuar deri më pas, ishte në gjendje shpërbërjeje”.
