I fundit nga romantikët. Kështu e përkufizon “Dazn” ish-presidentin e Interit, Massimo Moratti, të cilit i ka kushtuar tri episode të titulluar “Simpatico”. Në to, Moratti e zbulon veten me zemër të hapur, duke folur për shumë episode të epikës së tij në krye të klubit zikaltër. Duke filluar nga një plagë e thellë, ajo e 5 majit 2002:
“Ora me zile e 6 majit është ajo në të cilën ju thoni se diçka e papritur dhe e tmerrshme ka ndodhur, në minutën e fundit, gjithashtu për fajin tonë, për shkak të pamundësisë për t’u ballafaquar me pengesën e fundit. U ndjeva fajtor ndaj tifozëve. Siguria e ekipit tim më zemëroi, sepse lojtarët ishin të bindur se mund të fitonin lehtë.
Mbaj mend që ata “parashikuan” fitoren përfundimtare dhe kjo nuk më pëlqeu shumë. Unë bëra një gabim shumë serioz që nuk zbrita në dhomën e zhveshjes midis pjesës së parë dhe të dytë, sepse isha jashtëzakonisht i dëshpëruar. Në pjesën e dytë ata e kuptuan se si ishte, por prapë mbajtën një qëndrim sikur të ishte e lehtë.
Dhe në fakt përfundoi pikërisht e kundërta me Lazion, që duke ecur dhe pa bërë gjëra të jashtëzakonshme, na mundi 4-2. Pastaj, ndoshta në Romë ju nuk e shihni lojën mirë, por pankinat si duhet. Kështu që pashë aty Ronaldon të dëshpëruar dhe lojtarë të tjerë të pikëlluar. Ne kaluam nga besimi i tepërt në dëshpërim. Ishte e qartë se loja i humb me meritë.
Kjo më ndihmoi të kuptoja se ishte një situatë për ndërhyrje. Nuk kisha mbrojtje të mirë, më duhej të kërkoja falje. Kështu bëra unë dhe i gjithë ekipi. Kur arrini një fund, ka diçka që ju shtyn dhe ju thotë se tani e tutje sigurisht që do të jetë mirë. Isha gjithashtu në gjendje ta vlerësoja atë periudhë.
Ishtë një shqetësim i vazhdueshëm, por me të cilin mësohesh dhe qetësohesh nga fakti që ke pasionin brenda vetes. Ky pasion të bën të thuash le të ecim përpara dhe të bëjmë diçka të re, të jashtëzakonshme. Ju gjithmonë ndiheni të detyruar, gjëja e rëndësishme është që të ndjeni ndjenjën e detyrës. Në futboll, gjithmonë jetoni duke dashur të përmbushni pritshmëritë e tifozëve”.
