Pjaniç, nga Champions League në Emiratet e Bashkuara Arabe. Ish-mesfushori i Juventusit u largua nga Torino për te Barcelona ku nuk gjeti asnjëherë hapësirë dhe kënaqësi. Pas huazimit në Turqi, ai nuk e bindi klubin katalanas ta mbante.
Dhe tani ai është një futbollist i Sharjah dhe është bërë një nga të njohurit e shumtë të vjetër të futbollit tonë që kanë rrëshqitur në periferi të futbollit. I fundit i një serie të gjatë…, shkruan Telesporti
Iturbe, një nga rastet më të mëdha të pazgjidhura në futbollin italian. Në Verona një fenomen, i shoqëruar me Tonin, por për paraguaianin është sezoni i fundit (në të vërtetë, i vetmi) i lavdisë. Në Romë, që e rrëmbeu nga Juventusi, ai humbet.
Futbollisti nuk arrin të shprehet kurrë, as në Torino. Kthehet drejt shtëpisë, por jo në Paraguai. Ai zhvendoset në Meksikë, ku gjen një mënyrë për të dëshpëruar edhe tifozët e tij të rinj. Vetëm një gol me Tijuana dhe pak më shumë me Pumas, ku u kthye pas huazimit te Pachuca. Dhe tani ai është tek Aris Selanik.
Ai ishte një premtim i madh nga skuadra e të rinjve zikaltër, por përveç këmbëve ai kishte një gjaknxehtësi që shpesh e tradhtonte kur vinte koha për të bërë hapin e madh.
Gjaknxehtësi që as Atalanta nuk ka arritur t’i shuajë. Dhe kështu një karrierë potencialisht e nivelit të lartë u shpenzua në kampionate shumë më pak fisnike: Livaja është një sulmues që luan dhe shënon për Hajdukun e Splitit.
Një tjetër premtim i thyer. Ricky Alvarez mbërrin te Interi si talent shumë premtues, por nuk arrin kurrë të tregojë gjithë talentin e tij. Edhe te Sampdoria ai mund të shihet duke shkëlqyer rrallë.
Pas eksperiencës te Sampdoria, ai vendos që futbolli europian nuk është për të. Në fund, pas një eksperience me skuadrën meksikane Atlas, ai ka veshur fanellën e Velezit, para se të vendoste të tërhiqej.
Një tjetër talent i tretur, ai i Jeremy Menez, i cili mund të kishte luajtur dhe fituar shumë më tepër në klubet kryesore europiane nëse nuk do të ta kishte pëlqyer shumë veten: specialiteti i tij ishte të mahniste tifozët dhe të zhdukej nga loja.
Teknika e padiskutueshme, dembelizmi shumë i diskutueshëm. Pas eksperiencave në Milano, Romë dhe PSG ai përfundoi në Meksikë, për t’u kthyer më pas në Francë. Ende në Paris, por… në Paris FC, në Ligue 2. Dhe tani te Reggina.
Joaquin Larrivey ka qenë një lojtar i ri i Cosenzas që nga janari i kaluar. Ish-sulmuesi i Cagliarit, ku në fakt nuk la kujtime të mëdha, “El Bati” mbërriti dhe shënoi golat vendimtarë për shpëtimin e Ujqërve.
Në moshën 37-vjeçare, Larrivey kthehet në Itali, fillimisht te Reggina dhe më pas në Sila, pas eksperiencave të fundit në Japoni, JEF United dhe në Paraguai, në Cerro Porteño.
Pas viteve të fundit me pak paraqitje dhe gëzime, Cerci ka vendosur të nisë sërish nga kufiri europian, për t’u kthyer më pas në shtëpi. Fillimisht luajti në ligën turke, në Ankaragücü dhe pas disa vështirësive fillestare, gjeti pak vazhdimësi.
Gjë që e lejoi të rikthehej në Itali, por duke nisur nga kampionati i Serisë B. Për të, rasti erdhi nga Salernitana, por skuadra e Venturës nuk arriti të rikthehej në Serinë A. Më pas Seria C me Arezzo dhe mbetja pa ekip.
Ju kujtohet Pasquato? Ai ishte një premtim i madh i futbollit italian dhe shumë ishin gati të vendosnin bast mbi të. Juventus gjithashtu. Kurba e karrierës ka marrë drejtime të ndryshme dhe futbollisti, tashmë në moshë të pjekur, ka vendosur fillimisht të luajë dhe të shënojë me Legia e Varshavës në Poloni, e më pas të bëjë një zgjedhje të zemrës, duke u kthyer pranë shtëpisë, te Campodarsego në Serinë D. Tani ai është lojtar i Trentos.
Një tjetër talent që përfundoi në periferi të futbollit të madh. Davide Lanzafame, i konsideruar me optimizëm evident si trashëgimtari i Cristiano Ronaldos, nuk e ka mbajtur fanellën bardhezi, por ka gjetur pasuri në Europën Lindore.
Ai luan për Honved dhe bëhet një nga sulmuesit më pjellor dhe më të frikshëm të Hungarisë. U transferua te Ferencvaros ku shënoi 19 gola në 39 paraqitje përpara se të kthehej në Honved në huazim. Dhe tani? Ai sapo ka njoftuar tërheqjen e tij…
