As me sulltana e më pak me mjerana
Populli im nuk u lodhe kurrë
Për atë dashni që barabar me atdhe
E pate n'mendje e n'zemër tënde
Luftëtar prej që shkruante në bibel
Edhe para lindjes se Gjergjit
Jetonim si qytetarë të parë të tokës e Durrahut
Populli im i mirë në dëshirat tua mbete peng i besës
I harrove betejat dymijë vjeçare që kurrë nuk të çmenden
Asnjëherë nuk ndërrove fe as emër për cilindo atdhe
Për Shqipërinë e Pashko Vasës jetove deri tani
Çfarë po ndodhë me ty populli im i mirë
A kanë luftëtarët faj që vdiçen njeri pas tjetri për këtë dhe
Cili popull në botë do të jetonte më shumë nëpër gjithë këto beteja
Sa jetove ti populli im i mirë e krenar për fuqinë e perëndive
Edhe në ëndërra e gjithë bota do të kishte çmenduri ferri
Nëse fatet tua do ta përcjellnin edhe secilin hyjni
Të qofsha fal populli im luftëtar
Krenaria e tokës se shqipeve që nga Adami
Pirro deri të kreshnikët e Prekazit
Ah sa e lumtur është toka dardane pë kolosët e saj
Lumë ke e ka brenda
Do të thoshte këngëtari popullor
Ibrahim Rugovën e Adem Jasharin
Me shtatë zemra
LAMTUMIRË LUFTËTAR
Nga betejat qëndruan burrërisht
Histori e dhembëshme
Nëse ikun pa lamtumirën e atdheut
Çdo ditë ikun nga jeta
Po aq edhe sa vetë liria
Nuk me shlyhet zëri i tyre
O zënia pritën dhe kalle armikun
Çfarë po ndodhë me luftëtarët e atdheut
Përse ikun pa lamtumirën e lirisë
Ah,nuk e them vetëm unë
Edhe sa vite na duhet t'i vëjmë gurët e kufijve tonë
Ne këtu ishim pa kufi
Pa dhembje e pa plagë për njeri-tjetrin
Në befasi u zumë peng t'bukës sonë
Nuk kishim armiq as dëmonë
Kurrë s'kemi dëgju për perandorë
Historinë tonë na e shkruan të tjerët
Nuk na falën mëkatet dje as sot
Nëse me shpirt luftëtari nuk e rikthejmë emrin tonë
Të mos i mbetëmi serish peng pesë shekujve të ferrit
Ose të jetojmë në dritën e luftëtarve
Ose na mbuloftë gjumi i ferrit
Në dorën tënde është të zgjedhësh fisi im i mirë.
NˊYLL DAVIDI MˊRRITI NËNA MUA
-Këtë poezi ia dedikoj vajzës sime Arlindës në ditëlindjen e saj të 35 -të
Nˊgjuhë tˊzanave mˊkëndoj nëna
Vetëm kjo heroinë e dinte se kush jam
Nga vie dhe për ku jam nisur
Cila tokë i takonte Prometheut të saj
E pyeta Evën dashurinë e parë
Në mijëra kujtime të fëmijërisë
Jetonim unë ,nëna me Yllin e Davidit
Ngrohëshim më fjalët e bukura
Për lirinë dhe për pak dritë dielli
Ah,ç'u zura peng për sytë e bukur të Evës
Më besoni as me murët e Rozafatit nuk i ndërrova
Aty ku e krijuam emrin tim pellazg Agim
Bashkë me Yllin e Davidit luftëtarin e rritës sime
Shekujt i lamë të çmendën
Para ose pas perandorëve të tyre
Jetën e shejtë tani ma krijuan zanat
Tokën time e pyes kur ia shijoj aromën e lirisë
Kujtimet për të bukurën përqafoheni nga dielli
Unë çdo ditë flas me tokën e detin
Tˊi rikthej kujtimet e se kaluares
I ngriti në mbretëri të shejtëve
Besoni edhe ju si unë Yllit t'Davidit
Ai më rrinte pranë djepit tim
Fëmijërinë e jetës sime e gëzonim bashkë
Derisa erdha n'kohën e burrërisë se Preometheut
Më mirë pyetni gjyshët e kësaj toke
Zanat e malit i kemi dëshmitar të rritës sonë
Më cilat dashni tˊshejta
Ngjajnë sytë e bukur t' fisi t'im
SHEKULLI I HARRUAR
Nëse të vdiset një ditë
Vdisë më buzëqeshje ndër buzë
Që fytyra të buzëqesh vet mbi mortin tënd të zi.
Sa herë më dehe
Sa herë theva gotën për ty
Nga plagët që mora
Në dyluftimin me vetëvetën
Asnjëherë gjë në këmbim nuk mora .
Dikur i besoja më shumë fjalës tënde?
Si jetës time.
Kam jetue një jetë i rrethuar me miqë
Kisha pranë udhën e yjeve që më ndriqonin rrugën
Më jepnin shpresë se një ditë do të rilind përsëri.
Sa herë ndjeja mall për ty
Çfardo që krijoja kishte emrin tënd të shenjtë
Atdhe.
Po, përse nuk e then heshtjen o fjalë e pathënë.
Me helmove edhe gotën që u deha.
Më zbehe fytyrën e qeshur.
E mallin më shtove sa herë gjëma ime ushtonte ndërë male.
Sa herë i krisur mbeta bulevardeve sheshazi duke shetitur
Në çdo stinë.
Të një shekulli të harruar për jetë dhe vdekje.
Atë kohë të kota ishin përpjekjet për të zbardhur fatin e zi.
VARG I RINGJALLUR
Si t̒i takoj edhe njëherë fjalët
Për lulet
Të rri mbrëmjeve të vetmuara
Kur s̒kam varg
As hënë.
Sonte dua vetëm pak aromë lulesh
Të jem prap trëndafil i kopshtit tënd
Ylber i shumëngjyrësh
Si ëndërr të fluturoj
Bashkë me këngët e mia
Si këngë ëngjëlli.
Jo,jo nuk dua të shndërrohem
Në asnjë lule parajse
Pa vargun tënd si e vetmja aromë
Lulesh e fjalë zemre
Që më ringjallë jetën.
Po,dua të bëhem sy ferri
Të mbetëm vetëm varg
Dante Aligeri
I dehuri i Piramidës
I fjalës së dhënë,Po
Dhe do shndërrohem në gotë poeti.
Se sonte dua të luftoj
Me fjalët e hidhura
Të kësaj bote të krisur
Siq jam edhe unë i krisur
Për bukurinë tënde prej engjëlli.
Eh,mbretëreshë,mbretëreshë
E fatit tim prej vargu
Ku je,
Në cilin varg ti mbete
E unë në cilin varg u bëra rob
I fjalës tënde.
Duke kërkuar fjalët shumëngjyrëshe
ylberi
Ma thuaj
Vargun që më ringjallë uratën
E lutjeve të shpirtit.
Eh,që njëqind vite u shndërrova
në Piramidë vargu
Të të shoh në të vetmën
Pasqyrë shpirti
Si pikturë zemre.
ME PLISIN ECIN SHQIPET
Deri në frymën e fundit të jetës
Ecni shqipe me plisin mbi sy
Ballin ngritne deri në Ozon
Mbi fytyrën time pa tradhti.
Këtë plis sa herë ma shihni në kokë
Më besoni vetëm atëherë flas me shqipet
Betejat për jetë a vdekje e di ku i kam
Nuk kam frikë më nga asnjë demon.
Perandorët ma vranë e ma shanë plisin
Kurrë nuk e pranova të jem një palaço për fisin
Eca Purgatorit dhe përjetova mbi pesë shekuj ferri
Me jetën të peshova aq sa për ty vdekjen e përjetova.
Nëse besoni në plisin tim që vetëm shqipet e mbajnë
Sa hije u ka luftëtarëve kur nisën betejave të lirisë
Ikin pa u gdhirë në kujtim të shpatës se Gjergjit
Me mallin dhe lotin për të bukurën e detit dhe tokës.
Por këtë plis është mëkat ta bartin kokat që nuk e vrasin tradhtinë
Ato fytyra që jetën e jetojnë në njëmijë mënyra bastardiane
Dhe të puthi o plis nëse nuk të shoh kurrë të asnjë pis
Më mirë bëhu një lis ku të qajmë pse nuk të mbajmë orë e çast.
Tani dhe çdo ditë nuk di ku të mbajë më mirë se në emër
Mbështjellur me flamurin kuq e zi sa mirë më rrini në zemër
Shqipërinë nuk e mendoj ma pa plisin e Fishtës dhe gjuhën e Naimit
Në kullat tona secila natë është Nata e zjarrëve e plisit të bac Ademit.
GJUHA E GJARPËRINJVE
(Plisit që mbijetoi ferrin e demonëve)
Njëqind herë në ditë bëjnë lutje për vdekjen e atdheut
Në dhemb krokodilësh më mbajnë si në shpatën e Satanit
Ende nuk e di përse buzëqeshin si lakuriqët e natës
Nepër oda burrash mendojnë se askush nuk i njeh këta ,, Promethe’’.
A ka farë më të keqe se ky lloj i njerëzimit të ndyrë
Kur mikun e pret në besë dhe fjalët ia vranë sikur të ishte djall
Dhe kokat e shumëta ecin pas tyre si delet pas ugiçit prijëstar
Kjo e keqe i ka kthye njerëzit në gjarpërinj helmues e përfitues.
Çfarë është me e zeza nga të zezat e mjera të botës.
Njeri nga ne duhet të vdes përpara se plisi im të shëmtohet
Nga ca koka të çelbura që pasardhësit e tyre nuk do lindin më njeri
Vendin e tyre e zënë Anakonda e llojët e fisit të tij gjarpërinj
Të përulëm plisi im me ty në zjarr nëse e mbaj emrin shqiptar.
MBI LOTIN TËND E SHKRUAJ VARGUN TIM
Mbi lotin tënd lexova emrin tim
Fjalë e tretur, e shkruar vargut të poetit
Vetëm kujtimi yt mbetet tek emri Tanagra.
Sa herë u bëra kërkimi yt
Kur shekujt i luftoja
Eh ,sa herë edhe u talla me vet djallët
Me fytyra gjithfarë demonesh.
Sonte u skuqa në kockë ëndrre
Baltë hëngra për ta rujtur fjalën shqipe.
Mbi fatin tim të shndërruar
Në engjëjt e fisit tim pellazg.
Të shkruar në djep e varre
Të rujtur si margaritar emrit të falur
Nga zotnat e nga pellazgët.
Si Agimi i lirisë.
Sonte për pak e takova lotin tënd
Rrugëve të Athinës shqip
Ku ma qajti fjalën mikja ime
Prej ylli të dhënë nga zotnat.
Eh,uratë u bëra vet unë biri i Tanagres
Shekujt i numërova me dheun e kësaj toke
Mbi dritën e gjakut tim sikur të isha vetëm përrallë
Fatin s̒do ta nënshkruaj kurrë pa ty Tanagra.
Vetëm me ty jam dheu i kësaj toke
Si flori më engjëjt të shkruar vargjeve
Pasqyrë e kësaj bukurie përrallore.
Vetëm emrin Hyri e mban
Më e bukura prej më të bukurave.
Det o valë.
