Më mirë ikja e një zogu, i cili kalon dhe nuk lë asnjë gjurmë,
Se kalimi i një kafshe, e cila lë pas një kujtim në tokë.
Zogu kalon dhe harron, dhe kështu duhet të jetë.
Kafsha, e cila nuk është më aty ku ishte dhe është e kotë,
Tregon se dikur ishte aty, gjë që është po aq e padobishme.
Kujtimi është një tradhëti ndaj natyrës,
Sepse natyra e djeshme nuk është natyrë.
Ajo që nuk është asgjë, dhe të kujtosh nuk është duke parë.
Kalo, zog, kalo dhe më mëso si të kaloj!
(7 maj 1914)
*
Një karrocë kaloi gjatë rrugës dhe ishte zhdukur;
Dhe rruga nuk ishte më e bukur, apo ndonjë e shëmtuar.
Kështu është me veprimet njerëzore në botë.
Ne nuk heqim asgjë dhe nuk shtojmë asgjë; kalojmë dhe harrojmë;
Dhe dielli është gjithmonë i njëjti diell çdo ditë.
***
Nga fshati im shoh sa më shumë tokë sa mund të shihet nga universi. . .
Kjo është arsyeja pse fshati im është i madh sa çdo copë tjetër e tokës,
Sepse unë jam madhësia e asaj që shoh
Dhe jo vetëm ajo e lartësisë time. . .
Në qytete, jeta është më e vogël
Se këtu në shtëpinë time në gjysmën e rrugës lart mbi këtë kodër.
Në qytet shtëpitë e mëdha bllokojnë pamjen,
Ato fshehin horizontin, shtyjnë shikimin tonë lart përtej gjithë qiellit,
Ato na bëjnë të vegjël ,sepse na privojnë plotësisht nga tonat
kapacitete për të parë.
Dhe na bëj të varfër, sepse pasuria jonë e vetme është të parit.
**
Në shikimin tim, gjithçka është e qartë si një luledielli.
Unë e kam zakon të bëj shëtitje përgjatë rrugëve,
Duke parë djathtas dhe majtas,
Dhe tani dhe pastaj duke parë mbrapa. . .
Dhe ajo që shoh në çdo moment
Është diçka që nuk kam parë kurrë më parë,
Dhe unë jam shumë i mirë në atë. . .
Unë di ta ndiej habinë e thellë
Një fëmijë do të ndjehej sikur të lindte,
Ai e kuptoi që me të vërtetë kishte lindur. .
Ndihem i porsalindur me çdo moment
Për risinë e plotë të botës. . .
Unë besoj në botë si në një çmenduri
Sepse e shoh. Por nuk e mendoj për këtë
Sepse të mendosh është të mos kuptosh. . .
Bota nuk ishte bërë që ne të mendonim për të
(Të menduarit është një sëmundje e syve)
Por që ne ta shikojmë dhe të jemi një. . .
Nuk kam filozofi: kam shqisa. . .
Nëse flas për Natyrën, nuk është sepse e di se çfarë është,
Por sepse e dua, dhe kjo është arsyeja pse e dua,
Sepse kushdo që nuk e di kurrë se çfarë do
As pse e do, e as çfarë do të thotë të dashurosh. . .
Të duash është pafajësia e parë,
Dhe e vetmja pafajësi e vërtetë është të mos mendosh.
Përktheu
Marjeta Shatro Rrapaj
KANGA E RINIS
Rini, thueja kangës ma të bukur që di!
Thueja kangës sate që të vlon në gji.
Nxirre gëzimin tand' të shpërthejë me vrull...
Mos e freno kangën! Le të marri udhë.
Thueja kangës, rini, pash syt e tu...
Të rroki, të puthi kanga, të nxisi me dashnu
me zjarrm tand, rini... Dhe të na mbysi dallga
prej ndjenjash të shkumbzueme q'i turbullon kanga.
Rini, thueja kangës dhe qeshu si fëmi
Kumbi i zanit te përplaset për qiellë
dhe të kthejë prap te na - se hyjt ta kanë zili
e na të duem fort si të duem një diell.
Thueja kangës, Rini! Thueja kangës gëzimplote!
Qeshu, rini! Qeshu! Bota asht e jote.
- poezi nga Migjeni
The song of youth
Youth, tell the most beautiful song I know!
Say to your song that boils you in your breast.
Bring out your joy to burst with vigor ...
Don't remember the song! Let her take the path.
Say the song, youth, that I have your eyes ...
That catches you, that you kiss the song, that encourage you to love yourself
with your fire, youth ... and let the wave drown us
sparkling feelings that disrupt the song.
Youth say the song and laugh like a child
The echo of the voice bumps in the sky
and come back to us - may the gods envy him
and we love you as much as we love a sun.
Say the song, Youth! Say the happy song!
Laugh, youth! Laugh! The world is yours.
- poems by Migjeni
Translated by
Marjeta Shatro Rrapaj
La chanson de la jeunesse
Jeunesse, raconte la plus belle chanson que je connaisse!
Dis à ta chanson qui te bouillit dans ton sein.
Fais ressortir ta joie pour éclater de vigueur ...
Ne retiens pas la chanson! Laisse -la prendre la voie.
Dis la chanson, jeunesse,que j'aie tes yeux ...
Que t' attrape, que t' embrasse la chanson, que t' encourage à s'aimer
avec ton feu, jeunesse ... et laisse la vague nous noyer
des sentiments mousseux qui perturbe la chanson.
Jeunesse, dis la chanson et ris comme un enfant
L'echo de la voix se bosse dans le ciel
et reviens à nous - que les dieux lui envient
et nous vous aimons autant que nous aimons un soleil.
Dis la chanson, Jeunesse! Dis la chanson joyeux!
Ris, jeunesse! Ris! Le monde t'appartient.
- poèmes de Migjeni
Traduit par
Marjeta Shatro Rrapaj
The song of youth
Youth, tell the most beautiful song I know!
Say to your song that boils you in your breast.
Bring out your joy to burst with vigor ...
Don't remember the song! Let her take the path.
Say the song, youth, that I have your eyes ...
That catches you, that you kiss the song, that encourage you to love yourself
with your fire, youth ... and let the wave drown us
sparkling feelings that disrupt the song.
Youth say the song and laugh like a child
The echo of the voice bumps in the sky
and come back to us - may the gods envy him
and we love you as much as we love a sun.
Say the song, Youth! Say the happy song!
Laugh, youth! Laugh! The world is yours.
- poems by Migjeni
Translated by
Marjeta Shatro Rrapaj
La chanson de la jeunesse
Jeunesse, raconte la plus belle chanson que je connaisse!
Dis à ta chanson qui te bouillit dans ton sein.
Fais ressortir ta joie pour éclater de vigueur ...
Ne retiens pas la chanson! Laisse -la prendre la voie.
Dis la chanson, jeunesse,que j'aie tes yeux ...
Que t' attrape, que t' embrasse la chanson, que t' encourage à s'aimer
avec ton feu, jeunesse ... et laisse la vague nous noyer
des sentiments mousseux qui perturbe la chanson.
Jeunesse, dis la chanson et ris comme un enfant
L'echo de la voix se bosse dans le ciel
et reviens à nous - que les dieux lui envient
et nous vous aimons autant que nous aimons un soleil.
Dis la chanson, Jeunesse! Dis la chanson joyeux!
Ris, jeunesse! Ris! Le monde t'appartient.
- poèmes de Migjeni
Traduit par
Marjeta Shatro Rrapaj
Fernando Pessoa
**
Më mirë ikja e një zogu, i cili kalon dhe nuk lë asnjë gjurmë,
Se kalimi i një kafshe, e cila lë pas një kujtim në tokë.
Zogu kalon dhe harron, dhe kështu duhet të jetë.
Kafsha, e cila nuk është më aty ku ishte dhe është e kotë,
Tregon se dikur ishte aty, gjë që është po aq e padobishme.
Kujtimi është një tradhëti ndaj natyrës,
Sepse natyra e djeshme nuk është natyrë.
Ajo që nuk është asgjë, dhe të kujtosh nuk është duke parë.
Kalo, zog, kalo dhe më mëso si të kaloj!
(7 maj 1914)
*
Një karrocë kaloi gjatë rrugës dhe ishte zhdukur;
Dhe rruga nuk ishte më e bukur, apo ndonjë e shëmtuar.
Kështu është me veprimet njerëzore në botë.
Ne nuk heqim asgjë dhe nuk shtojmë asgjë; kalojmë dhe harrojmë;
Dhe dielli është gjithmonë i njëjti diell çdo ditë.
***
Nga fshati im shoh sa më shumë tokë sa mund të shihet nga universi. . .
Kjo është arsyeja pse fshati im është i madh sa çdo copë tjetër e tokës,
Sepse unë jam madhësia e asaj që shoh
Dhe jo vetëm ajo e lartësisë time. . .
Në qytete, jeta është më e vogël
Se këtu në shtëpinë time në gjysmën e rrugës lart mbi këtë kodër.
Në qytet shtëpitë e mëdha bllokojnë pamjen,
Ato fshehin horizontin, shtyjnë shikimin tonë lart përtej gjithë qiellit,
Ato na bëjnë të vegjël ,sepse na privojnë plotësisht nga tonat
kapacitete për të parë.
Dhe na bëj të varfër, sepse pasuria jonë e vetme është të parit.
**
Në shikimin tim, gjithçka është e qartë si një luledielli.
Unë e kam zakon të bëj shëtitje përgjatë rrugëve,
Duke parë djathtas dhe majtas,
Dhe tani dhe pastaj duke parë mbrapa. . .
Dhe ajo që shoh në çdo moment
Është diçka që nuk kam parë kurrë më parë,
Dhe unë jam shumë i mirë në atë. . .
Unë di ta ndiej habinë e thellë
Një fëmijë do të ndjehej sikur të lindte,
Ai e kuptoi që me të vërtetë kishte lindur. .
Ndihem i porsalindur me çdo moment
Për risinë e plotë të botës. . .
Unë besoj në botë si në një çmenduri
Sepse e shoh. Por nuk e mendoj për këtë
Sepse të mendosh është të mos kuptosh. . .
Bota nuk ishte bërë që ne të mendonim për të
(Të menduarit është një sëmundje e syve)
Por që ne ta shikojmë dhe të jemi një. . .
Nuk kam filozofi: kam shqisa. . .
Nëse flas për Natyrën, nuk është sepse e di se çfarë është,
Por sepse e dua, dhe kjo është arsyeja pse e dua,
Sepse kushdo që nuk e di kurrë se çfarë do
As pse e do, e as çfarë do të thotë të dashurosh. . .
Të duash është pafajësia e parë,
Dhe e vetmja pafajësi e vërtetë është të mos mendosh.
Fernando Pessoa
**
Better the flight of a bird, which passes and leaves no trace,
Than the passing of an animal, which leaves behind a memory on the ground.
The bird passes and forgets, and that’s how it should be.
The animal, which is no longer where it was and is therefore useless,
Shows it was once there, which is equally useless.
Remembering is a betrayal of Nature,
Because yesterday’s Nature is not Nature.
What was is nothing, and remembering is not-seeing.
Pass, bird, pass, and teach me how to pass!
(7 may 1914)
Alberto Caiero
(F.Pessoa)
*
A carriage passed along the road, and was gone;
And the road wasn’t any more beautiful, or any uglier.
So it is with human actions in the world.
We take nothing away and we add nothing; we pass and we forget;
And the sun is always the same sun every day.
Fernando PESSOA
***
From my village I see as much of the earth as can be seen from the universe . . .
That’s why my village is as large as any other bit of the earth,
Because I am the size of what I see
And not just that of my own height . . .
In cities, life is smaller
Than here in my house halfway up this hill.
In the city the big houses lock away the view,
They hide the horizon, push our gaze up beyond the entire sky,
They make us small because they entirely deprive us of our
capacity to look.
And make us poor because our only wealth is seeing.
Fernando PESSOA
**
In my gaze, everything is clear as a sunflower.
I’m in the habit of going for walks along the roads,
Looking to the right and to the left,
And now and then looking back . . .
And what I see at each moment
Is something I’ve never seen before,
And I’m very good at that . . .
I know how to feel the profound astonishment
A child would feel if, on being born,
He realized that he truly had been born . .
I feel newborn with every moment
To the complete newness of the world . . .
I believe in the world as in a daisy
Because I see it. But I don’t think about it
Because to think is to not understand . . .
The world wasn’t made for us to think about it
(Thinking is a sickness of the eyes)
But for us to look at it and to be at one . . .
I have no philosophy: I have senses . . .
If I talk about Nature, that isn’t because I know what it is,
But because I love it, and that’s why I love it,
Because whoever loves never knows what he loves
Nor why he loves, nor what it means to love . . .
To love is the first innocence,
And the only true innocence is not to think .
8 March 1914
