Shpesh herë të marr peng
E di që je këngë zane
Edhe pse jeton nëpër secilin gur
Së bashku me të bukurën e detit dhe tokës
Atëherë vjen i njëjti varg i poetit
Për të qenë fjalë e zemrës
Më duhet të rri zgjuar nëtëve të pafund
Më u përballë me etjen e tokës
Që m'i ngjan thatësive sahariane
Nganjëherë të marr në përqafimin tim
Si dhuratë që më ka lënë Zoti i luleve
Më u lutë agimit për shi
Më ardhë pranverat para marsit kryeneq
Trëndafilat na presin ditën tonë
Kur lutemi për shpirtin luftarak
Të secilës betejë të luftëtarëve
Që ëndrrat m'i bënë fjalë të lirë
Sot jam zënë me secilën këngë
Që nuk e ka emrin e heroit tim
Të gurëve të pandarë të Rozafës
Ku sërish dua të dëgjoj këngën e zanave
Ndoshta pas pesë shekujve të mallit
Na duhet më u shndrrue në varg loti
Më u pa së bashku në dritën e diellit
Vetëm atëherë do ta kemi fatin e zotave.
