Për luftën ç'më thua Nora
Por për betimin e atdheut të të parëve
Ia dole me hy edhe m`u në ferrin e Dantes
E di se e kishe me gjithë zemër
Pushka top iu bëftë sulltanëve të mjerë
Nuk janë të thëna krejt ëndrrat e betejave
Ndoshta harruen se ishin të zënë kronikanët
Atë çka duhet thënë burrnisht sot
Nëpër beteja për jetë a vdekje e ke thënë dje
Unë dua t'i rikujtoj disa kujtime që s`kthejnë ma
Eh,ç`na i ringjalle betejat e lavdisë Nora
Pse toka falët pa dashuritë e çlirimtares
Për këtë është dëshmitare koha e jonë
Nuk ka mbetë gurë e drue pa e rrotullue
Derisa ia kanë pa lakuriq këmbët e gjarpërit
Aty ku dhemb fjala dikur shkonte gjuha
Në gjuhën e nënës i mbërrina vitet e lirisë
U dogjem për të me mish e shpirt populli im
Asgjë s`qenka jeta nëse s`ke vdekë për fjalën
Ti nuk i numërove vdekjet sa herë vdiqe për mua
Unë mbeta gjallë për t`iu bërë hero lirisë
Asnjë varg s`mund ta shkruaj për dashurinë e shpirtit
Përballë betejave të lavdisë Nora
Më duhet disa vite të marr fuqi vargu
Dua disa herë t`i rikthehem legjendave të zanave
Kur i jepnin gji Mujit për t`i dalë zot shqipeve
S`kam për t`ia fal vetes nëse t`i harroj betejat Nora
Dhe vargjet që më dalin nga thellësia e shpirtit për ty
Sa me fat është kohai me që i mbijetova pesë shekujt e ferrit
Dikush i ruan në zemër takimet e fshehta të poetit
I cili bëhet urë lidhëse në mes fjalëve të dhëna
Së një ditë do ta shkruaj vargun ma të bukur për ty Nora!
