Depresioni nuk mund dhe nuk duhet të etiketohet thjesht si asgjë, si humbje. Nuk mund të lihet pa marrë në konsideratë një aspekt i rëndësishëm që sfidon errësirën: vullneti për të qenë i lumtur. Kjo qasje është stimuluese, sepse na tregon për një nga dëshirat më të mëdha të çdo qenieje njerëzore: kërkimin e fortë të lumturinë.
Depresioni, trishtimi për realitetin
Ky megjithatë, jo gjithmonë i plotëson shtigjet e sheshta dhe shumë shpesh pengesat, padrejtësitë, minojnë besimin e njerëzve. Kështu që kërkimi i gëzimit, kthehet në vrima pa asnjë rrugëdalje dhe trishtimi dominon çdo moment të jetës së përditshme.
Prandaj gjithkush është subjekt i depresionit dhe sa më shumë të kërkoni për kuptimin dhe gëzimin, aq më i madh është kurthi në të cilin mund të pengoheni. Kjo është arsyeja pse mënyra në të cilën zhgënjimi shihet dhe përjetohet, ajo që zbeh rënien dhe zbut efektet është një çështje e ndjeshmërisë individuale.
Hapësira e frikës
Zigmunt Bauman tha se nuk është e mundur të matet dhimbja personale dhe kur ne e gjejmë veten pa mbrojtje ne jemi në ballin e frikës dhe depresionit. Mendimet që pushtojnë mendjet individuale janë diçka rreptësisht private, ashtu siç është rruga që të gjithë ndjekin për të gjetur lumturinë e tyre.
Çfarë fshihet prapa errësirës
Depresioni është momenti në të cilin shpresa për të qenë një flutur godet një mur të heshtur. Është momenti, individual, që errëson horizontin dhe pamundësia për të parë një dritë të re bëhet e dukshme.
Kuptimi se në bazë të çdo përvoje ka një vullnet pozitiv që ka humbur në disa mjete të caktuara për të vendosur veten në mënyrën më të mirë dhe përvoja e një personi që vuan nga depresioni nuk bën dallim. Ajo që ne e quajmë ndjeshmëri është rruga e lartë për të plotësuar këtë ndjeshmëri të plagosur.
Kjo aftësi për të kuptuar atë që nuk dihet në detaje është mënyra më e mirë për të kthyer lotët e pikëllimit në pika shprese.
Hapa të vegjël drejt dritës
Për t’u kthyer në ushqimin e asaj dëshire për jetë dhe bukuri që si me magji, është humbur pa kuptuar pse. Mësimdhënia e faljes ndaj vetvetes është një hap tjetër i rëndësishëm. Të duash, nuk do të thotë të gjesh përsosmërinë, por të falësh vetë rënien. Dhe prej tyre gjejmë forcën dhe përvojën e aftë për të rivendosur energji në atë dëshirë të përjetshme për të qenë të lumtur.
