Mos u ndjeni të zemëruar me ata që ju lëndojnë. Vetëm duke e lënë të shkojë mund të fillosh nga e para, dhe do të jetë bukur
Që nga fëmijëria na është mësuar që ajo ndjenjë e keqe, e quajtur inat, nuk duhet të na takojë kurrë. Por pastaj, jeta na mësoi se mirësia dhe falja nuk na bëjnë të imunizuar nga vuajtjet dhe zhgënjimet, kështu që në mënyrë të pashmangshme ne filluam të ndiejmë pakënaqësi.
Një emocion negativ që na mbush dhe na lodh, dhe që në mënyrë të pashmangshme e ndiejmë ndaj atyre që na kanë lënduar, poshtëruar dhe na kanë flakur. Megjithatë e dimë, ndjenja e një inati ndaj dikujt nuk na bën të ndihemi më mirë, përkundrazi ngadalë na konsumon nga brenda.
Sigurisht, ndjesia e parë që përjetojmë është ajo e fuqisë, inati ndaj një personi që na ka bërë të vuajmë, me sa duket na bën të ndjehemi më të fortë dhe më pak të dobët. Por me kalimin e kohës, ai shqetësim i brendshëm i shkaktuar nga zhgënjimi në vetvete vetëm rrit dhe dëmton mirëqenien tonë psikofizike.
E vërteta është se duke ndier pakënaqësi vetëm të humbasim, ky emocion, në fakt, vetëm ushqen vuajtjet që ndiejmë edhe më shumë duke vonuar momentin në të cilin, duke u mbyllur me të kaluarën, mund të kthehemi të jemi të lumtur. Dhe a është kjo vërtet ajo që duam?
Shumë prej nesh kanë mësuar se si jeta mund të jetë bujare me ata që dinë të presin, me të gjithë ata njerëz që nuk dorëzohen kurrë, edhe kur e gjejnë veten para mureve më të pakalueshme. Duke mbetur në të kaluarën, duke këmbëngulur gjithmonë në të njëjtat pyetje, pse na ka ndodhur kjo, jo vetëm që nuk do të na japë përgjigjet që po kërkojmë, por nuk do të na lejojë të hapemi para mundësive të shumta dhe të mrekullueshme që jeta na jep për të filluar nga e para.
Pranimi i së kaluarës dhe i të gjitha vuajtjeve që na kanë shkaktuar përvoja të caktuara është një akt i guximit drejt lumturisë sonë. Edhe nëse ato duken shumë larg, kohët në të cilat do të buzëqeshim përsëri do të vijnë, ne duhet t’i besojmë jetës dhe gjithçkaje që na pret.
Eshtë e nevojshme të heqim dorë nga e kaluara dhe gjithçka që ka qenë në mënyrë që të fillojmë nga e para. Dhe kjo nuk do të thotë që duhet të mohojmë ata që ishin pjesë e saj, ose historinë tonë, përkundrazi ne duhet ta ruajmë atë në zemrat dhe mendjet tona si një mësim i çmuar i jetës.
Dhe atëherë duhet të lëmë të gjitha vuajtjet të shkojnë, për t’i dhënë shpirtit tonë dhe vetes shansin e dytë.
