Një grua e mençur që udhëtonte nëpër male gjeti një gur të çmuar në një përrua. Të nesërmen ajo kaloi pranë një udhëtari tjetër që ishte i uritur. Gruaja hapi çantën për të ndarë ushqimin e saj me të. Udhëtari i uritur pa gurin e çmuar në çantë, u mahnit nga bukuria e tij dhe i kërkoi që t’ia jepte. Gruaja e bëri këtë pa më të voglin dyshim.
Udhëtari u largua, i gëzuar dhe ndjerë me fat. Ai e dinte që xhevahiri kishte vlerë të mjaftueshme për t’i dhënë siguri për pjesën tjetër të jetës së tij. Por pas disa ditësh, ai u kthye në kërkim të gruas së mençur. Kur e takoi, ai ia ktheu gurin.
“Kam menduar shumë për të,” i tha. “Unë e di sa vlen ky gur, por po jua kthej me shpresën se do të jeni në gjendje të më bëni homazhe me diçka shumë më të çmuar”.
“Më jep atë që ke brenda që të lejon të më ridhurosh gurin”.
