Imagjinoni të hyjë një ditë në jetën tuaj një njeri i cili – gati me guxim – do të kërkojë t’ju mësojë. Të jetoj me ty. Të kërkojë nga vetvetja të të bëjë të buzëqeshësh. Të të shohë të palyer, të pakrehur, me një fustan të zi mako dhe pandofla (si ato që i vesh në det) dhe të të thotë se sa e bukur je. Për të parë të vërtetën tuaj dhe admiruar atë, jo vetëm për ta duruar!
Imagjinoni një burrë që vjen t’ju pretendojë. Pretendon kohën tuaj, hapësirën tuaj, mendjen tuaj, trupin tuaj. Një burrë që i bën vepra gjithçka që thotë, pa marrë parasysh sa dëshiron ta sfidosh – në mënyrë që të mos e shtypësh përsëri – që të mos mund ta bësh atë të mallkuar! Të mos e lejojë!
Dërgoji atij “Më mungon!” dhe pas dhjetë minutash, të lexosh mesazhin e tij “Jam jashtë. Dil”, Edhe pse është ora dy e natës dhe në orën tetë ai duhet të jetë në zyrë.
Të jetë ai person që ju detyron të besoni në magjinë e dashurisë. Po, për atë që deri dje u betua se nuk ekziston, ai të arrijë ta bëjë kudo! Në vendet më të pamundura. Me fjalët më të thjeshta. Në mënyrën më anarkike dhe të papritur. Të jetë gjithmonë aty. Pranë jush. Edhe kur mungon. Të të bëjë të qeshësh, të harrosh dhe të shpresosh. Të mos kesh frikë nga errësira.
Të zhytet brenda teje dhe ngadalë, duke mbajtur me njërën dorë, dorën tuaj dhe me tjetrën të tërheqë perdet, në mënyrë që në shpirtin tuaj të hyjë përsëri dritë.
Të të zhysë thellë dhe të të mësojë se si të notosh nga fillimi. Imagjinoni – thotë – të jetë ai njeri, ai që do të shembë të gjitha muret që ndërtoi frika juaj, dhe mbi rrënojat do të ndërtojë ndërtesën më të qëndrueshme: ai do të ndërtojë ëndrra, buzëqeshje dhe dashuri… A nuk ekziston, thoni ju, një njeri i tillë? Dhe nëse po ju them…, unë njoh një të tillë…
