Nëse mendoni se i përkisni dikujt, mos u largoni, mos i lër të largohen. Bëj që jeta juaj ta përfundojë, sepse nëse ndjen se i përket dikujt, duhet të ketë një arsye që shkon përtej të kuptueshmes, materies, kohës dhe distancës.
Nuk është e vërtetë që një person vlen më shumë se një tjetër, dhe dashuria është diçka që mund të gjendet tek kushdo që ka një afinitet me ne. Ka lidhje që ekzistojnë shumë përpara se të vijmë në botë, në një botë më të madhe ku shpirtrat ndërthuren, dhe kur kemi fatin të takojmë trupin, njohim brenda tij atë shpirt që më shumë se të tjerët na mbante ngrohtë para se të lindnim dhe e dëshirojm kaq shumë ngrohtësinë e tij aq sa që çdo trup tjetër ndihet i ftohtë ndaj nesh.
Jeta merr pjesën e saj si për takimin ashtu edhe për shkëputjen. Ajo vë në lojë përvojat individuale dhe të tashmen për të provuar veten, për të na bërë të rritemi dhe ndodh që të na hutojë, të na çojë të ikim, sepse nuk dimë se çfarë duam, sepse nuk e njohim veten ose akoma nuk e kemi gjetur dimensionin që na bën të jetojmë. Dhe atëherë, ia mbathim nga ajo ngrohtësi e vetme që mund të na japë forcën të ngrihemi përsëri, nga frika se mos e tërheqim me vete në humnerë.
Për këtë arsye, nëse mendoni se i përkisni dikujt, pavarësisht nëse ai dikush na përket apo jo neve, duhet të bëni gjithçka që të mos e humbisni kurrë për atë që na lejon ta përjetojmë.
Jo zinxhirë, por një ngrohtësi delikate që i jep sigurinë e duhur. Të rrezikosh ta humbasësh, në të vërtetë do të nënkuptojë humbjen e të vetmit shpirt të aftë për të na dhënë gëzimin që kemi dëshiruar që atëherë, duke lindur, ku kemi humbur kontaktin me të.
