Jeta jonë është një orë dhe momentet tona janë kokrra të rërës që gjenden në të. Duke e kthyer matësin e kohës, disa kokrra mbarojnë të parat dhe të tjera të fundit, duke u përpjekur të pushtojnë një vend në ditët tona. Koha nuk është kurrë e mjaftueshme dhe është një specie e rrezikuar sot.
Të gjithë kemi të njëjtën kohë. 24 orë. Por mënyra se si ne e trajtojmë atë tregon vërtetë cilat janë përparësitë tona.
Prioritetet duken si operacione komplekse matematikore, por në realitet ato janë më të thjeshta. Zgjedhja e dëshirës sonë rezulton në përparësi. Mund të jetë puna, miqtë, vetja jonë ose partneri ynë. Koha e tregon qartë. Shprehja “nuk kam kohë” nuk zbatohet. Të gjitha kokrrat kanë një vend në matësin e orës qoftë në bazë ose në majë, e cila është më e ngushtë dhe mund të shtypet.
“Unë nuk kam kohë” është një frazë që shumica – nëse jo të gjithë – kemi dëgjuar ose thënë. Kjo frazë është shpesh një metodë efektive e manovrimit dhe shmangies së njerëzve të padëshiruar. Është një justifikim që u kalojmë njerëzve të padëshiruar, në mënyrë që të mos i lëndojmë ata. Nuk ka rëndësi nëse ata kapin thelbin e mesazhit ose nëse ata vendosin pengesa midis nesh.
Koha mund të jetë e çmuar dhe mund të na dali vetëm në botime të kufizuara, por ne zgjedhim si ta përdorim atë. Kur duam të përshtatemi edhe kokrrën më të vogël në jetën tonë, do të bëjmë më të mirën, edhe nëse është e mbushur me njerëz të tjerë. 24 orët papritmas do të bëhen 25. Vullneti vazhdon së bashku me rrugën. Ata janë udhëtarët e tjerë në udhëtimin e eksplorimit. Herët a vonë ata zbulojnë së bashku rrugën dhe me të një vend të ri në hartën e jetës. Një vend i idealizuar për njeriun që ka arritur të jetë zgjedhja jonë e vetëdijshme, pa mbetur vetëm një dëshirë në kutinë me të humburit.
Kur jeni përparësia e dikujt e ndjeni atë – ashtu sikurse nuk jeni. Rrjedha e orës është e qartë. E zezë ose e bardhë. Nuk ka gjysmë metër. Ose jeni në të dhe po shkoni drejt destinacionit që është caktuar ose jeni nga jashtë dhe po godisni me këmbëngulje xhamin, derisa rezervat e forcave tuaja të lodhen. Njeriu që dëshiron të të shohë do t’i kushtojë edhe disa minuta nga koha e tij e çmuar. Gjërat(Procesverbalet)që dëshmojnë se ju jeni përparësia e tij pasi ai mund t’i përdorë ato ndryshe, edhe nëse ato duken kaq pak. Ne e rregullojmë vëllimin në këngën e quajtur jeta. Zgjedhja jonë është nëse intensiteti do të jetë i ulët apo i lartë. Pra, përparësitë fillojnë nga fundi dhe shkojnë lart. Sidoqoftë, jo të gjithë përshtaten në shkallën tonë, jo të gjitha tensionet përshtaten.
Koha është një koncept që ne përcaktojmë. Për disa është pak por për disa mjafton. Nuk ka aftësinë të ngrijë ose të kthehet mbrapa. Protokolli i tij i zbatimit pretendon se çdo veprim ka një arsyetim. Sapo dëshira të bëhet e vërtetë, shigjeta në të djathtë do të regjistrojë një justifikim. Pastaj fraza “nuk kam kohë” shëmbet dhe të dobëtit duken të fortë.
