Kur bëhet fjalë për rritjen e një fëmije, të gjithë kanë diçka për të thënë. Opinionet rreth asaj që prindërit duhet dhe nuk duhet të bëjnë për të krijuar një person të vetëdijshëm, të përulur dhe të suksesshëm janë të shumta, edhe nëse shpesh nuk kërkohen dhe mund të krijojnë konfuzion në mendjet dhe zemrat e atyre që përballen me këtë mision të vështirë të prindërimit.
Një nga rekomandimet që duhet të bëjnë shumë njerëz për të ndërtuar karakterin e një fëmije është të mos e trajtojnë atë me shumë dashuri ose pranim, përndryshe ai do të rritet egoist, i llastuar dhe i vrazhdë. Për këta njerëz, fëmijët nuk mund të trajtohen me shumë dashuri dhe prani, pasi kjo do t’i bëjë ata “të dobët” ose “të papërgatitur” për jetën e tyre. Ata këshillojnë t’i edukojnë ata me më shumë “vendosmëri” dhe një farë distance emocionale, në mënyrë që ata të bëhen më të pavarur dhe të dinë se si të përballen vetëm me jetën.
Shumë prindër, pa përvojë në këtë çështje, përfundojnë duke e marrë këtë këshillë pa e ditur se sa të gabuar mund të jenë dhe të gjitha pasojat që do të shkaktojnë në emocionalizmin e fëmijëve të tyre, gjë që do t’i shoqërojë ata në moshën e rritur. Ideja që fëmijët që rriten me dashuri dhe bëhen njerëz negativë dhe të vrazhdë është një mit. Dashuria nuk “prish” askënd, përkundrazi, ajo vetëm forcon forcën tuaj.
Sigurisht, nuk mund t’i lejojmë fëmijët të bëjnë çfarë të duan. Ne duhet të kemi një farë kontrolli mbi sjelljen e tyre dhe të dimë kur t’i drejtojmë në gabimet e tyre, por as nuk mund t’u mohojmë të drejtën për trajtim të dashur dhe të pranishëm, sepse është thelbësore dhe i ndihmon ata të ndërtojnë personalitetin e tyre.
Një fëmijë i rritur në një mjedis të dashur nuk do të bëhet egoist ose i përkëdhelur, ai do të bëhet i sigurt dhe i lumtur, sepse që në moshë të vogël ai mëson me shembull se mënyra më e mirë për të jetuar jetën është të kujdeset për njerëzit që janë të rëndësishëm dhe ne duhet të bëjmë gjithçka që është e mundur për të qëndruar mirë me ata që na rrethojnë.
Një fëmijë i dashur do të bëhet një i rritur që di të dashurojë dhe që ka inteligjencën e nevojshme emocionale për tu distancuar nga çdo lloj marrëdhënie që i ofron më pak nga sa meriton. Dashuria është ndryshe nga mungesa e kufijve. Kjo mund të dëmtojë edukimin e fëmijës dhe t’i shkaktojë atij probleme të personalitetit dhe marrëdhënies. Dashuria nuk është helm, është shërim. Prandaj, sa më të dashur të jenë fëmijët, aq më të lumtur dhe fitimtarë do të bëhen në udhëtimin e tyre.
