Nuk jam e sigurt kur ndodhi saktësisht, por më kapi në befasi. Një mbrëmje, djali im ishte në shtëpi me shokun e tij dhe pastaj disa minuta më vonë ata ishin zhdukur. Kur kuptova që ishin larguar, u trondita dhe mendimi im i parë ishte që ata të ishin ende këtu. Me të vërtetë i doja përreth. Doja t’i dëgjoja duke folur me njëri -tjetrin dhe duke qeshur. Doja të flisja me ta dhe të dëgjoja shakatë e tyre. Doja të bëja shaka me ta. U trondita kur kuptova se ne kishim arritur atë moment historik të prindërimit - atë ku ne prindërit duam të shoqërohemi me fëmijët tanë më shumë sesa ata duan të qëndrojnë me ne. Dhe unë nuk e dija se çfarë të bëja me këto ndjenja.
Sigurisht, të tjerët më kishin paralajmëruar. Është bërë gati një klishe prindërore në këtë pikë. Por kur më ndodhi, nuk e dija fare se çfarë të bëja. Isha e befasuar, pak e trishtuar dhe çuditërisht kurioze për këtë fazë të re.
Atë natë kur të dy fëmijët e mi ishin jashtë me miqtë, unë dhe burri ishim mundëm të dilnim për darkë. Nuk kemi nevojë të shqetësohemi më për kujdesin e fëmijëve dhe mund të shijojmë shoqërinë e njëri-tjetrit pa konkurruar me fëmijët për vëmendje.
Ky është qëllimi i prindërimit, në fund të fundit – të rrisim fëmijë të pavarur që kanë një jetë të plotësuar dhe të lumtur. E gjithë kjo është pjesë e procesit.
Por kjo nuk do të thotë se nuk është shqetësuese dhe e çuditshme dhe e trishtueshme.
Mbaj mend që dëgjoja prindërit që flisnin për këtë fazë të prindërimit kur unë u ndërroja pelenat fëmijëve dhe lutesha që të flinin në mbrëmje. Fjalë për fjalë nuk mund ta kuptoja si ndihesha në këtë mënyrë. Prindërimi ishte aq gjithëpërfshirës saqë nuk mund ta imagjinoja se do të vinte kjo ditë. Po tani? Epo, do të ketë punë pas shkollës dhe praktika sportive, festa dhe takime, të gjitha këto do i largojnë ata nga shtëpia dhe nga unë.
Megjithëse mund të duket sikur po ankohem, ky kuptim i ri gjithashtu ndihet thellësisht i kënaqshëm. Unë dua që ata të kenë marrëdhënie të forta të pavarura nga unë. Dua që ata të kenë jetën e tyre të madhe dhe të plotësuar. Por është shumë e çuditshme të kalosh në këtë fazë. Unë nuk i dua vetëm se janë fëmijët e mi, por më pëlqen vërtet të jem pranë tyre për ata çfarë janë si njerëz. A nuk është e mahnitshme?!
Sigurisht, gjithçka është e hidhur dhe ëmbël si ndjesi. Sepse edhe pse ky është qëllimi - që këta zogj të vegjël të largohen nga foleja - dhe kjo është pjesë e këtij procesi, është e vështirë të mos i shohësh vitet e ardhshme me një ndjenjë frike. Do të duhen më pak se katër vjet derisa djali im i madh të mbarojë shkollën e mesme. Ai ka të ngjarë të largohet menjëherë pas kësaj, ndoshta edhe të largohet shumë larg. Është e vështirë të mendosh për këtë pa ndjerë një panik që të shtrëngon gjoksin. Por pastaj mbaj mend diçka që një kolege më e re më tha dikur. Ajo tha se në fakt kaloi më shumë kohë me prindërit e saj në të 20-at sesa në adoleshencë, edhe pse ata nuk jetonin më në të njëjtën shtëpi. Ajo tha se marrëdhënia u zhvendos nga prind-fëmijë te një marrëdhënie si miq. Sigurisht, çdo situatë është e ndryshme, por kur filloj të ndihem keq, mendoj për këtë dhe shpresoj për më të mirën.
Megjithatë, një gjë është e qartë: prindërimi është i mbushur me shumë gjëra. Dhe kjo fazë e re nuk është ndryshe. Është edhe shkatërruese edhe mahnitëse të kuptosh që ti dëshiron të jesh pranë fëmijës tënd më shumë sesa ai dëshiron të jetë rreth teje. Është e tmerrshme dhe e bukur të kuptosh që fëmija po bëhet i pavarur. Është e hidhur dhe e ëmbël të kuptosh që thjesht nuk mund të ngopesh me këtë person të mahnitshëm që fëmija yt po bëhet, por ata nuk janë pronë e juaja.
Unë mendoj se gjithçka që mund të bëjmë është të përpiqemi të shijojmë çdo fazë të egër dhe të çmendur - përfshirë këtë, kur ndryshimet dinamike dhe prindërimi ndryshojnë përgjithmonë.
- Shkruar nga Gloria Marks për Scary Mommy
