Me kalimin e kohës, ne e kuptojmë se gjendja më e mirë e jetës nuk është të jesh i dashuruar, por të jesh i qetë. Vetëm kur të arrijmë këtë ekuilibër të brendshëm në të cilin asgjë nuk është shumë dhe ne nuk ndiejmë mungesën e ndonjë gjëje, ne jemi vërtet të plotë. Natyrisht, dashuria mund të vijë, por kjo nuk është domosdoshmëri e detyrueshme.
Është kurioz fakti që qëllimi kryesor i shumicës së njerëzve është gjetja e partnerit të përsosur. Çdo ditë telefonat tanë mobile janë gjithnjë e më të pasuruar me aplikacione për të lehtësuar këtë kërkim. Ne jemi të ekspozuar ndaj programeve televizive, të transmetuara në oraret më të njohura, të cilat kanë të njëjtin qëllim. Ne po kërkojmë dhe kërkojmë në një oqean të madh pa përfunduar më parë një udhëtim të patjetërsueshëm: atë të vetëdijes.
“Do të jetë e pamundur të arrijmë paqen në botën e jashtme, pa rritur më parë paqen me veten”. Dalai Lama
Duke mos e përfunduar këtë pelegrinazh të domosdoshëm përgjatë brigjeve tona, duke ngjitur hapësira dhe nevoja të zbrazëta, na bën të zgjedhim shokët e udhëtimit që janë të dobët.
Në këtë mënyrë marrëdhëniet e përhershme mbeten të gdhendura në vetminë e jastëkëve tanë, tashmë të tejmbushur me ëndrrat e thyera dhe lotët e mbytur. Ka shumë njerëz që kalojnë pjesën më të madhe të jetës së tyre duke u hedhur nga një degë në tjetrën, nga një zemër në tjetrën, duke grumbulluar zhgënjim, hidhërim dhe trishtim.
Në këtë skenar, ne kemi vetëm dy mundësi, ashtu siç tha Graham Greene në romanin e tij “Fundi i një historie”: të shikoni prapa ose të shikoni përpara. Nëse zgjedhim me përvojë dhe mençuri, do të marrim rrugën e duhur, atë të brendshme. Këtu mund të vendosim labirintin e emocioneve tona për të gjetur ekuilibrin e çmuar që na nevojitet.
Qetësia nuk është absolutisht asnjë emocion. Ajo as nuk nënkupton një heqje dorë nga dashuria apo pasioni që na bën njerëzor, që na japin krahë dhe rrënjë. Njerëzit e qetë nuk shmangin asnjë nga këto, por i shohin nga një këndvështrim ku ata i njohin shumë mirë kufijtë, ku vlefshmëria është një fener në natën që ndriçon paqen e tyre të brendshme.
Ne jetojmë në një kulturë masive në të cilën jemi të shtyrë të kërkojmë një partner, duke bërë kështu, mund të arrijmë vetë-realizimin e dëshiruar. Gjendja më e mirë e qenies njerëzore nuk mund të jetë dashuri deri në vetëmohim. Nuk është të japim gjithçka derisa të drejtat tona jetësore të asgjësohen nga frika e tmerrshme për të mbetur vetëm. Gjendja më e mirë është të jesh i qetë, me harmoni të brendshme, një harmoni që nuk lë hapësirë për zbrazëti, lidhje të dëshpëruara ose idealizime të pamundura. Sepse dashuria nuk justifikon gjithçka për sa janë të bindur për të kundërtën. Nuk justifikon braktisjen e vetes.
Antoine de Saint-Expuery tha se fusha e ndërgjegjes është e kufizuar: pranoni vetëm një problem në një kohë. Kjo frazë përmban një realitet të dukshëm: njerëzit grumbullojnë një numër të pafund problemesh, qëllimesh, nevojash dhe dëshirash në mendjen e tyre. Gjëja e çuditshme është se mes tyre ka nga ata që besojnë se dashuria zgjidh çdo gjë, se është një vaj shumëfunksional që kujdeset për gjithçka dhe vendos përsëri gjithçka në vend.
Pavarësisht nëse e besojmë apo jo, ky moment vjen gjithmonë gjatë ciklit tonë të jetës. Ky çast kur, për të qetësuar, i themi vetes: “Dua qetësi, dua të gjej ekuilibrin tim të brendshëm”. Është një mënyrë e jashtëzakonshme për të nxitur rritjen tonë personale dhe për ta bërë këtë, nuk ka asgjë më të mirë sesa promovimi i ndryshimeve.
