Frika nga pranimi i mungesës, dëmtimit dhe cenueshmërisë mund të na mbajë të mbërthyer në dhimbje dhe pakënaqësi. Çfarë mund të bëjmë për të dalë nga kjo gjendje?
A njihni njerëz që shmangin shkuarjen te mjeku, kryerjen e analizave apo kontrolleve rutinë nga frika se “mos zbulojnë diçka”? A nuk keni shkuar te dentisti ose dermatologu nga frika se mos i nënshtroheni një operacioni të dhimbshëm? Epo, kur bëhet fjalë për shëndetin mendor, ne shpesh veprojmë në të njëjtën mënyrë: shurdhojmë nevojat e qenies sonë dhe bindemi se nuk kemi asgjë të keqe, sepse frika nga prekja e plagës është shumë e madhe.
Është e rëndësishme të mbani mend se terapia nuk është vetëm për ata me çrregullime të rënda mendore. Në fakt, është një përvojë e rekomandueshme për të gjithë. Në një masë, të gjithë kemi histori, dhimbje të së shkuarës dhe emocione të pazgjidhura, por bëjmë gjithçka për t’i fshehur ato nën një mijë qilima.
Mbulimi që i bëjmë plagëve tona
Refuzimi i terapisë mund të marrë forma të ndryshme. “Nuk kam nevojë”, “nuk ka asgjë të keqe me mua”, “nuk ka kuptim, nuk funksionon”, “më mirë të mos mendoj për të kaluarën”, “Unë tashmë flas me miqtë e mi” .. Sa nga këto deklarata ka në familje?
Është e mundur që në disa njerëz, dhe të paktën në një farë mase, ato të lindin nga një besim real se ndihma profesionale nuk është e nevojshme në çdo moment të caktuar. Megjithatë, në një numër të madh rastesh ato janë thjesht justifikime që ne i përdorim për të mos adresuar dhimbjen, origjinën dhe pasojat e saj. Nuk është e lehtë të dallosh defektet apo mangësitë, të pranosh se je lënduar dhe të ndihesh i pambrojtur. Nuk është e dëshirueshme, në radhë të parë, të mbani mend ngjarje të caktuara, të bëni pyetje, të zhyteni në thellësitë e egos dhe të mbani veten përgjegjës.
Filloni të shëroheni
Qeniet njerëzore kanë përshtatshmëri të madhe, kjo është e vërtetë. Ne mund të përballemi me ngjarje stresuese, negative dhe të dhimbshme dhe të jemi në gjendje të ngrihemi në këmbë dhe të ecim përpara. Megjithatë, është gjithashtu e vërtetë që fleksibiliteti ynë zakonisht arrin një pikë. Shpesh ne kufizohemi dhe mezi i rezistojmë stuhisë dhe vazhdojmë, duke u përpjekur të mos kujtojmë.
Në kundërshtim me besimin popullor, lëndimet nuk shkaktohen vetëm nga ngjarje të jashtëzakonshme. Mjafton një qëndrim atëror gjatë fëmijërisë, refuzimi i disa moshatarëve ose tradhtia e një shoku; një shkarkim që na bënte të ndiheshim të padobishëm, një ndarje që na bëri të ndiheshim si një dështim, një luftë etj.
Tejkalimi i frikës nga prekja e plagës
Këto janë vetëm disa indikacione se gjithçka nuk është aq mirë sa mendoni. Nëse ndiheni të identifikuar me skenarët e përshkruar, mbani mend se këto realitete nuk janë rezultat i rastësisë dhe as nuk janë pjesë e personalitetit. Ato janë rezultat i historisë personale, përvojave dhe dështimit për t’u shëruar. Frika nga prekja e plagës është legjitime, pasi (pa gënjyer) mund të jetë e dhimbshme. Nga kjo rrjedh, në fakt, se disa nga ato që mendonim se dinim për ne do të shkatërrohen dhe do të na duhet të hapemi ndaj asaj që nuk donim të njihnim. Mënyra se si i shohim ata që na rrethojnë do të ndryshojë, idealizimi dhe ndjenja e fajit do të marrë fund.
