Të falësh dikë që na ka bërë të vuajmë do të thotë të lësh me një anë mërin, të harrosh. Por, a është vërtet kështu? Të falësh nuk do të thotë vetëm të kalosh mbi traumat që na ka shkaktuar dikush, përkundrazi,do të thotë të pranosh dhimbjen e ndjerë dhe të vendosësh ta dobësosh, të mos e lejosh më të na lëndojë.
Vlera terapeutike e faljes
Pra, të falim do të thotë ti bëjmë mirë vetes, duke lënë që një dhembje ose traumë të mos na lëndojë më.
Një partner, ose një mik, ose një anëtar i familjes që na ka tradhtuar ose zhgënjyer: falja shpesh nuk është për ta, por për ne. Të ecësh përpara dhe të harrosh ndjesitë e pakëndshme dhe të dhimbshme, të fillosh përsëri, të fillosh përvoja dhe marrëdhënie të reja pa një barrë që ndonjëherë është tepër e rëndë, gjë që mund të na bëjë cinik, të shkurajuar, të zemëruar me botën.
Kjo është ajo që do të thotë të falësh: të çlirosh veten ose personin tjetër nga barra e fajit, të rivendosësh një ekuilibër psikologjik dhe të rikuperosh besimin në jetë.
Çfarë do të thotë të falësh në mënyrën e duhur
Falja fillon pa dyshim nga një zgjedhje , nga një veprim vullnetar; duke zgjedhur të falësh, të lëshosh, të shkosh përtej.
Por, çka nëse nuk kemi dëshirë të falim dikë që na ka lënduar, ndoshta në mënyrë të pariparueshme? A mund të shkojmë vërtet përpara dhe të falim dikë që na lëndoi shumë?
Sigurisht, por duhet ta bëjmë siç duhet, duke e shprehur zemërimin me pjekuri . Në këto raste të rënda, ndoshta të dhunës fizike apo psikologjike, falja duhet parë si një akt dashurie për veten tonë, jo për tjetrin – i cili nuk e meriton atë. Të fal që të mund të eci përpara, të fal sepse jam më i mirë, më i pjekur se ti. Por kjo nuk do të thotë se ne nuk mund të vendosim të mos kemi kurrë ndonjë lidhje me ata që na lëndojnë përsëri.
Fjalimi është i ndryshëm nëse është një mik me të cilin kemi diskutuar ose një çështje kohët e fundit; Ndoshta një gënjeshtër e vogël, një keqkuptim. Në këtë rast, falja na ndihmon të mos humbim nga sytë gjërat më të rëndësishme, marrëdhëniet që janë të drejta dhe ia vlen të shpëtohen duke treguar pjekuri dhe vetëdije.
