I njeh menjëherë, ata që kanë pasur dhimbje.
Një dhimbje të vërtetë, të madhe, diçka që shënon një para dhe një pas. Diçka që të solli një centimetër nga vdekja, por më pas nuk vdiqe. Diçka që ishte një sekondë përpara se të ishe fëmijë dhe të nesërmen të zgjoheshe tashmë i rritur.
Diçka që, edhe nëse vitet kalojnë, nuk ikën dhe shfaqet herë pas here në detaje, në pamje të caktuara, në dorëshkrim, i vogël por aty, është aty dhe flet me ty.
I njeh menjëherë ata që kanë pasur dhimbje të vërteta, jo sepse janë më budallenj, apo sepse kanë lëkurën më të fortë: Nuk i durojnë dot ata që keqësohen me justifikimin e dhimbjes.
Jo, tipari i vërtetë dallues i dikujt që ka vuajtur vërtetë është se, thellë në vetvete, ata janë: të sjellshëm. Kanë një vello mëshire mbi të gjitha gjestet.
Ata që kanë vuajtur me të vërtetë, nuk zemërohen kurrë, nuk shkelin askënd, i kushtojnë vëmendje gjithçkaje, vëzhgojnë. Nëse munden, shmangin lëndimin, dhe kur nuk munden, preferojnë të lëndojë veten.
