Gjithkush herë pas here ndodh që të ankohemi, shfrymë me një mik për diçka që ka ndodhur, dhe pastaj ndihemi më mirë, të liruar nga një barrë. Por për disa, përkundrazi, ankesa nuk është një shpërthim i vetëm, por një ves kronik.
Nevoja për t’u ankuar
Ankuesi kronik zakonisht afrohet me një bashkëfajtor, si për t’i besuar tjetrit një besim, por pastaj e lë veten të shkojë tek nevoja për të treguar njëmijë zhgënjimet e tij, duke përdorur terma të tillë si “kurrë” ose “gjithmonë” dhe duke përfunduar duke bindur veten dhe tjetrin për seriozitetin e asaj që vuan. Paradoksalisht, ai mendon, duke ndarë ankesat e tij, për të hequr qafe një barrë, ndërsa në realitet ai humbet sigurinë sepse bëhet gjithnjë e më i bindur se është i pafuqishëm.
Pas zakonit për t’u ankuar, shpesh ekziston prirja e pavetëdijshme për të përsëritur një dinamikë fëmijërie, kur e vetmja mënyrë për të tërhequr vëmendjen ishte të qash ose të komunikosh palumturinë e dikujt. Si të rritur ky mekanizëm është i pezmatuar dhe nevoja për vëmendje përkthehet në imponimin pothuajse agresiv të ankesave të dikujt, me rezultatin e kundërt, domethënë, mërzinë dhe distancimin e atyre që e rrethojnë.
Çfarë duhet të bëjmë?
Instinktivisht ndjen irritim kur dëgjon personin që ankohet për herë të 15-të dhe nga ana tjetër edhe një grimë kryeneçësi, por në të vërtetë dëgjuesi ka një rol themelor sepse mund ta ndihmojë vërtet ankuesin që të zhbllokojë të dhënat e thyera dhe ta ndihmojë atë t’i shikojë gjërat nga një këndvështrim tjetër, të reagojë dhe të marrë përsëri jetën e tij në një mënyrë më pak të rëndë dhe dramatike.
Si ta ndihmosh tjetrin?
Për dëgjuesin ekziston mundësia që të përpiqesh ta ndihmosh mikun të dalë nga rrethi vicioz i ankesave të padobishme. Para së gjithash, është e nevojshme të ofrojmë një dëgjues të sinqertë dhe të vëmendshëm, në mënyrë që tjetri të ndihet i kuptuar. Kur je i sigurt se e ke shfryrë mjaftueshëm, mund të fillosh të anashkalosh «gjithmonë» dhe «kurrë» të renditur gjatë bisedës, duke pyetur se çfarë ndodhi në të vërtetë.
Në momentin që ankuesi e kupton se madhësia e problemeve të tij është më e vogël se ajo që ai i thotë vetes dhe të tjerëve, është koha të pyesësh “Por çfarë mund të bësh për të ndryshuar gjërat?”.
Reagimi ndaj kësaj pyetjeje mund të jetë i llojeve të ndryshme: siklet, panik ose stupor. Dhe në këtë pikë mund të fillosh të dalësh nga rrethi vicioz, të braktisësh ankesat e panevojshme dhe të mendosh se çfarë mund të bësh konkretisht.
