Kur jemi gati të ndajmë reflektimet dhe përvojat tona mbi temën e mirësisë, në një kongres apo konferencë ose, si në këtë rast, në një libër, kemi përshtypjen se hyjmë në një hapësirë të njohur, ku e njohim veten dhe e gjejmë atë të pa prirur për të ndjekur një proces të rregullt që parashikon një fillim, një kohëzgjatje dhe një përfundim. Dhe kjo pavarësisht se padyshim është ndërgjegjësuar, se në secilën nga situatat e përmendura, ky rend përfaqëson një cikël të domosdoshëm.
Kjo ndodh sepse, kur flasim për mirësinë, sa herë kemi ndjesinë e kthimit në një ligjërim që sapo kemi lënë, në një vazhdimësi të herës së mëparshme, kjo temë tashmë na takon shumë. Në realitet, në kontekste të ndryshme, mënyrat e mundshme të hyrjes në këtë temë, e cila ka qenë prej kohësh e dashur për ne, janë të ndryshme çdo herë.
Krijimi, ndërtimi, gjenerimi i mirësisë do të jenë tre prirjet nga të cilat do të nisim këtë herë dhe të cilat do t’i studiojmë me rastin e këtij libri, ku hapësirë nuk gjejnë vetëm autorët, por edhe njerëz të tjerë që në realitete të ndryshme, duke u nisur nga përvoja personale, nga sfera e tyre profesionale, krijojnë, ndërtojnë dhe gjenerojnë mirësi.
Le të fillojmë me aktin e krijimit.
Krijimi i referohet sensit hyjnor te njeriu, një ndjesi që ka diçka sublime në të, e cila e lejon atë të marrë pjesë në krijimin e mendimit të tij, gjuhës së tij, veprimit të tij.
Kjo ndjenjë e hyjnores krijon brenda nesh kushtet më të mira për të punuar pa u lodhur për të ushqyer kulturën e mirësisë, para së gjithash me veten tonë. Ai di të zvogëlojë dhe eliminojë konfliktin ndërpersonal, të gjejë gjithmonë një buzëqeshje, qoftë edhe të brendshme, e cila i lejon atij të lidhet me realitetin pa dinamika intolerance, kundërshtimesh, paragjykimesh, konkurrence.
Mund të krijojë të gjitha kushtet e mundshme për ta trajtuar veten mirë, për të njohur dhe dëgjuar dëshirat dhe nevojat tuaja, për t’u kujdesur për to, për të shijuar perceptimin e tyre. Dhe më pas ai di t’i komunikojë, duke garantuar kënaqësi të plotë, gjithmonë me respekt për të tjerët dhe për gjithçka që jeton dhe ekziston rreth nesh.
Akti i krijimit është pothuajse një aftësi intime, personale që na lejon të zgjedhim se si t’i përgjigjemi asaj që po përjetojmë, sepse, edhe kur nuk e njohim veten si krijues të asaj që po na ndodh, ne sigurisht që do të jemi krijues të mënyra me të cilën po përballemi.
Le të kalojmë në fazën e ndërtimit.
Ndërtimi na kthen në kohën kur ishim fëmijë. Me Lego ose lojëra të tjera ne montonim ose çmontonim pjesë që ishin pjesë e një grupi, të bashkuar për të bërë diçka. Dhe ne ndiheshim gjithnjë e më krenarë që kishim ndërtuar, aq më shumë kur rezultati korrespondonte me atë që kishim imagjinuar. Pra, në fazën e projektimit imagjinojmë, marrim përsipër, përvetësojmë perspektiva dhe, përveç zemrës, ka shumë planifikim, kërkim të burimeve që na duhen, menaxhim racional të tyre, organizim të përpiktë.
Ne kemi një rezultat për të arritur, kemi një qëllim për të arritur dhe do ta bëjmë atë me butësi, duke u kujdesur gjithmonë para së gjithash për marrëdhënien dhe duke e pasur të qartë brenda nesh se asnjë qëllim nuk ia vlen të përkeqësohet. Do të jetë një ndërtim i butë sepse do të zhvillohet me njerëz që do të kenë të njëjtin këndvështrim brenda vetes. Janë njerëz që kanë gjetur me dashamirësi një lidhje mes zemrës dhe mendjes, një koherencë në gjestet më të thjeshta të përditshme, që nga mirëmëngjesi i fillimditës deri tek dhënia e një gote me ujë apo një dosje zyre.
Në këtë pikë jemi gati të pranojmë ndjenjën e gjenerimit.
Një psherëtimë pezullimi dhe ne ndjejmë menjëherë kuptimin e thellë të këtij dimensioni: secili prej nesh erdhi në jetë nga një akt brezi, nga takimi i dy qenieve njerëzore, shpesh nga dashuria e tyre. Dimensioni njerëzor është i fortë, vendimtar në aktin e gjenerimit. Marrëdhëniet janë thelbësore në zemër të kësaj faze: të mira, të shëndetshme, autentike, të sjellshme. Në këtë hapësirë është e mundur të ushqehet ndarja dhe bashkëpërgjegjësia, të njihet dhe të ushqehet ndjenja e përkatësisë dhe mirësisë, në njohje dhe respekt për të gjithë, edhe në brishtësi, veçanërisht në brishtësi. Me ndjenjën e thellë të njeriut dhe duke u nisur nga akti nga i cili kemi origjinën, kuptojmë kompleksitetin që sjell gjenerimi.
Para së gjithash, pasiguria e saj: ne kurrë nuk e dimë se si do të zhvillohet ajo ide, ai projekt, ajo perspektivë, si do të rritet ajo ide. E megjithatë, është pikërisht pasiguria ajo që domosdoshmërish na shtyn të mos qëndrojmë të ankoruar pas të njohurës tashmë, të hapemi ndaj të resë, të bëhemi gjithmonë të përkujdesur, ndonëse me masat e nevojshme.
Duhet guxim por edhe shumë afeksion për të marrë rrugë të reja apo në çdo rast për ta parë botën me sy të ndryshëm. Nëse në fazën e krijimit kemi njohur ëndrra, dëshira, kuriozitete, në gjenerim duhet dhe duam t’u japim atyre besueshmëri dhe hapësirë. Dimensioni themelor i gjenerimit është ai i pasionit për ekzistencë. Një ekzistencë që di të kuptojë botën, universin: njeriun dhe gjethin, bimën, pemën, pyllin, drurin si lumenjtë dhe detin, malet dhe oqeanin me gjithë faunën e mundshme dhe të imagjinueshme. Me pak fjalë, i gjithë planeti ynë.
Pasioni për ekzistencën na bën të ndiejmë se jemi të gjithë të lidhur, se gjithçka është e lidhur, se çdo mendim, çdo fjalë, çdo gjest në çdo dimension krijon, ndërton, gjeneron një lëvizje në univers.
Përfundimi është i qartë, është shpresa se do të jetë një lëvizje e butë.
Pasioni për ekzistencën ushqen një ndjeshmëri që ushqehet me këto dimensione dhe na lejon të marrim parasysh çdo hap, qoftë edhe më të ulëtin, për t’u ngjitur në drejtimin e mirësisë.
