“Kam humbur babanë kur isha 8, gati 9 vjeç. Nuk e kam harruar zërin e tij të thellë dhe të dashur. Ata thonë se i ngjaj atij. Por ka një gjë që na dallon: babai im ishte një njeri optimist”. Kështu nis dëshmia e Rafael Narbona, një njeri që humbi babanë e tij kur ishte ende shumë i vogël. Një situatë që e shenjoi thellë dhe që konfirmon se humbja e prindërve është padyshim gjëja më e keqe që mund t’i ndodhë një fëmije.
Gjatë fëmijërisë, fëmijët krijojnë një lidhje të veçantë (kryesisht pozitive dhe të pakushtëzuar) me prindërit e tyre. Për ta, është kontakti i parë i rëndësishëm që do të ndikojë në marrëdhëniet e tyre emocionale në të ardhmen. Prindërit janë mbështetja e fëmijëve, modeli, ata njerëz që ndihmojnë në ndriçimin e rrugës që do të ndjekin fëmijët e tyre sepse nuk e dinë ende dhe janë të rinj në lojën e jetës. Për këtë arsye, vdekja e prindërve kur fëmijët e tyre janë shumë të vegjël është një goditje e rëndë për ta që do t’i shënojë thellë.
Pse unë? Çfarë do të kishte ndodhur nëse prindërit e mi nuk do të kishin vdekur? Çfarë do të mendonin ata për jetën time sot? A do të pajtoheshin me vendimet që mora? Të gjitha këto janë pyetje pa përgjigje, të cilat shpesh i shoqërojnë gjatë gjithë jetës ata që kanë humbur prindërit para kohe. Shumë shpejt.
Vdekja e prindërve lë një gjurmë të pashlyeshme, një mbresë apo një plagë
Rafael Narbona e di se sa e vështirë është të humbasësh të atin; vdiq nga një atak në zemër, kur ishte vetëm 8 vjeç. Mosbesimi përballë kësaj ngjarjeje të papritur e shtyu të pyeste veten “pse më ndodhi mua?”, për të kërkuar vetminë gjatë pushimeve në shkollë, kur në të vërtetë duhej të luante i shkujdesur me shokët e klasës. Mund të mendojmë, nga këndvështrimi i të rriturve, se fëmijët harrojnë shpejt, por kjo nuk vlen për ngjarje të rëndësishme. Ata e përjetojnë me intensitet të madh gjithçka që u ndodh dhe gjurma që lë çdo ngjarje është e vështirë të fshihet. Trishtimi që ndiejnë kur shohin prindër të tjerë me fëmijët e tyre dhe refuzimi i këtij realiteti misterioz dhe të dhimbshëm që është vdekja zgjat një jetë.
Vdekja e prindërve do të inicojë një proces zie, fazat e të cilit zgjasin në varësi të personit dhe sa e thellë është shenja që ka lënë kjo ngjarje. Zemërimi fillestar, mosbesimi dhe mohimi duhet të zëvendësohen përfundimisht nga trishtimi dhe pranimi. Në rastin e Rafael Narbona, zemërimi u desh shumë të zhdukej dhe ishte veçanërisht i fortë gjatë adoleshencës.
Rebelimi kundër autoriteteve dhe mosrespektimi i orareve nuk janë shenja të mungesës së edukimit, por të dhimbjes së brendshme të tmerrshme. Është një mënyrë për të shprehur dekurajimin dhe shqetësimin në lidhje me diçka që gjeneron refuzim.
Trishtim që kthehet në nostalgji të ëmbël
Ashtu si shumë fëmijë të tjerë që humbin prindërit e tyre, Narbonne ka kaluar nga lufta e vazhdueshme me botën me inat të madh në një profesor, gazetar dhe shkrimtar si babai i tij. Në pikëllimin e tij ai idealizoi të atin, deri në atë pikë sa jeta e tij ndryshoi plotësisht kur vendosi të ndiqte gjurmët e tij. Megjithatë, trishtimi nuk u largua dhe Narbonne u angazhua për të kryer një proces shërimi që e bëri atë ta shihte babanë e tij si një qenie të papërsosur, por reale.
Kur njëri prind vdes, fëmijët ngjiten pas atij imazhi të idealizuar ndërsa luftojnë kundër një bote që u ka rrëmbyer personin që duan më shumë. Ndonjëherë ata përfundojnë në gjurmët e prindërve të tyre nga një dëshirë e thellë për t’u ndjerë më afër atij personi, jo për t’i zëvendësuar ata. Trishtimi, megjithatë, është gjithmonë i pranishëm, siç është inati ndaj botës që ia mori të dashurit.
Fëmijët vuajnë shumë nëse humbasin një prind në moshë të vogël. Për këtë arsye, t’i lejosh ata të shprehin ndjenjat e tyre, të flasin për temën dhe mënyrën se si ndihen do të jetë shumë e rëndësishme për të parandaluar akumulimin e emocioneve pa kuptim. Nëse jo, këto emocione ka të ngjarë të dalin jashtë kontrollit, me më shumë forcë dhe më shumë zemërim, në fazat e mëvonshme të jetës së tyre, pikërisht kur është më e vështirë t’i ndihmosh.
Ne nuk mund t’i ndalojmë këto gjëra të këqija që të ndodhin, por ne mund të bëhemi më të fortë me çdo goditje që marrim. Ato janë mundësi për të mësuar të jemi elastik, të maturohemi me ritmin tonë dhe të kuptojmë se jeta nuk është kundër nesh, por është thjesht jetë: e pasigurt dhe shpesh e paqëndrueshme. Përfundimisht, falë pranimit, trishtimi ndaj prindit do të bëhet një nostalgji e ëmbël.
