Po mësoj se nuk kam nevojë të lëndoj ata që më lëndojnë. Ndonjëherë shenja më e madhe e pjekurisë, është largimi nga gjithçka që shkakton shqetësim dhe prish paqen e brendshme.
Po mësoj se energjia që shpenzoj duke reaguar ndaj të gjitha gjërave që urrej më lodh dhe më pengon të fokusoj energjinë në gjërat që janë të dobishme për mua. Po mësoj se nuk mund t’i kënaq të gjithë, dhe kjo është në rregull.
Po mësoj se të mos reagosh nuk do të thotë të biesh dakord, por të shmangësh diskutimet e panevojshme. Po mësoj të mësoj mësimet e jetës, duke mësuar nga ata që janë të ndryshëm nga unë.
Jam duke zgjedhur të përpiqem të jem më i mirë. Zgjedh qetësinë time, sepse kjo është ajo që kam vërtet nevojë. Nuk dua më dramë. Nuk kam nevojë që dikush të më bëjë të ndihem sikur nuk jam i mjaftueshëm. Po mësoj të zgjedh të mos dua grindjet dhe diskutimet. Shkoj më tej, nuk jam aty.
Po mësoj që herë pas here, mos thuaj asgjë, thuaj gjithçka.
Po mësoj se reagimi ndaj provokimeve më lëndon dhe i jep një personi tjetër pushtet mbi emocionet e mia.
Unë nuk mund të kontrolloj atë që thonë të tjerët, por mund të vendos se si të reagoj, si të menaxhoj dhe të zgjedh nëse kanë apo jo rëndësi për mua. Po mësoj se në shumicën e rasteve këto situata nuk thonë asgjë për mua, por shumë për tjetrin.
Unë thjesht po mësoj të dua veten, dhe mos më shkatërro mua.
Ndonjëherë është më mirë ta lësh të shkojë, lëri njerëzit të shkojnë, nëse këto marrëdhënie nuk kanë forcë të ekzistojnë më vete pa shumë shpjegime.
Po mësoj se jeta bëhet më e lehtë kur nuk përqendrohem në atë që po ndodh rreth meje,
por më tepër për veten time. Puna me veten dhe për paqen time të brendshme më bën të kuptoj se të mos reagosh ndaj çdo gjëje të vogël që më shqetëson është hapi i parë për të jetuar një jetë më të shëndetshme dhe më të lumtur.
