Si i kapërceni vuajtjet e mëdha? Pa arsyetim, keqardhje apo ankesa. Është e nevojshme të dorëzoheni dhe të ndjeni dhimbjen në maksimum: vetëm kështu mund të përmbushë funksionin e saj dhe jeta mund të lulëzojë përsëri.
Shumë më pyesin: por ajo që thua është gjithashtu e dobishme kur dhimbja është aq e tmerrshme sa mund të të shkatërrojë. Kur, për shembull, largohet një i dashur? Kur ju duket se jeta nuk ka më kuptim, pse keni humbur burrin ose gruan në jetën tuaj? Ndër marrëzitë që kam dëgjuar vitet e fundit është ajo e zisë, domethënë: e mendoj pa pushim, derisa arrita ta kapërcej. Unë flas duke arsyetuar me Dijen e Urtësisë së Lashtë. Kur ndjen dhimbje që të pushton, dëgjoje, humbe veten, lëre veten të asgjësohet, por pa u ankuar, pa keqardhje, pa thënë asgjë. Izolohuni, qëndroni vetëm, mos kërkoni lehtësim tek të tjerët. Varet nga ju, vetëm nga ju! Ndjeni dhimbjen, vetëm dhimbjen dhe mos mendoni se kush wshtw larguar.
Duke vepruar kështu, disa herë në ditë, dhimbja zëvendësohet nga një gjendje e zbrazëtisë së brendshme, nga ndjenja e Asgjësë: pranimi i trishtimit, i depresionit është çelësi i gjithçkaje. Kështu flet për këtë Marie-Louise von Franz:
“Një depresion mund të jetë i frytshëm vetëm nëse mendimet e zeza mirëpriten në mënyrën e duhur, nëse i themi, duke folur me të pandërgjegjshmen tonë: “Unë e kuptoj që nuk jam asgjë, por në çfarë kuptimi?”. Mënyra për të kapërcyer një depresion nuk është ta luftosh ose ta shmangësh atë, por ta depërtosh atë”. (Il femminile nella fiaba, Bollati Boringhieri, Torino, 2009, p. 133).
Ndjeni dhimbjen, vetëm dhimbjen, pa thënë asgjë, pa nëse dhe por dhe pa thënë: “Pse më ndodhi mua?”. Kjo është detyra e qenieve të gjalla që duan të bëhen Burra dhe Gra, të cilët marrin përsipër të qenët e tyre Njerëz.
Njerëz do të thotë të marrin frymë, të jetojnë, të vdesin, të dëshirojnë, të duan, të ndahen, të martohen, të vuajnë. Duhet të shpëtojmë nga çdo dhimbje! Është një urdhër i detyrueshëm që na imponon Natyra.
Pacientja ime, Elisa, nuk donte më të jetonte sepse partneri i saj kishte vdekur në një aksident. Paradoksalisht, ajo ndihej më mirë kur ndjeu dhimbjen në gjoks, kur humbi veten nga vuajtjet dhe nuk dëgjoi askënd që i jepte këshilla ngushëlluese. Ajo u mbyll në një kabinë të vogël ku shkonte gjithmonë me të: shikonte dhimbjen “derisa u asgjësova, por më pas erdhi lehtësimi”. Kur u shfaqën lulet e para në kopsht, nga mesi i shkurtit, u kthye vullneti për të jetuar. Ajo është mirë tani.
