Edhe pse në shumicën e filmave, protagonistët betohen për dashuri të përjetshme pas një shikimi, në jetën reale nuk ndodh e njëjta gjë. Edhe mundet, por më vonë historia vazhdon dhe magjia prishet.
Të biesh në dashuri është një proces i njohjes me njëri-tjetrin. Për të qenë real, procesi kërkon kohë. Jo pak ose shumë, por vetëm sasia e duhur. Prandaj dua të jem ajo vajza që nuk harron se realiteti është më i ndërlikuar se trillimi dhe historitë janë vetëm kaq: histori. Këto histori janë të lehta për t’u shkruar kur boja nuk është gjaku juaj, dhe dyshimet dhe shpresat në horizont nuk janë tuajat.
Të harrosh pa dhimbje se kë do, do të thotë të mos e njohësh fare dashurinë.
Përderisa të gjithë thonë se mënyra më e shpejtë për të harruar një burrë është të lidhesh me një tjetër, mund të përgjigjem vetëm se të harrosh atë që do pa dhimbje është të mos njohësh fare dashurinë. Sepse vetë dashuria nuk dëmton. Është realiteti i përpjekjes për të harruar një dashuri të dështuar që me të vërtetë lë gjurmë.
Ajo që humbisni kur shihni se çfarë po ndodh në të vërtetë është jeta që keni imagjinuar me princin tuaj të përrallave, i cili doli të ishte një bretkocë. Nuk je vetëm vajza që harron. Ti je vajza që rindërton të ardhmen e saj kur ajo që ke dashur nuk funksionon; kur imagjinon diçka që nuk e ke pasur kurrë, por që e ke dëshiruar shumë.
Atëherë duhet të filloni përsëri. Që në fillim, por me më shumë mençuri. Ju e dini që përrallat janë histori fëmijërie. Kur rritesh, ndalon të shohësh princa apo bretkosa që të plotësojnë ose të lëndojnë. Kur rritesh nuk ke nevojë për askënd sepse je unik. Ju e vlerësoni veten, e doni atë dhe nuk ju mungon askush. Askush tjetër nuk mund t’ju plotësojë, sepse ju jeni tashmë i plotë. Vetëm ti ia vlen. Tani nuk je vajza që harron apo vajza që ëndërron një jetë përrallore. Ju jeni vajza që dashuron veten e saj.
