Është e rrallë të dish saktësisht se çfarë ritmi ka zemra jote. Truri e filtron këtë ndjenjë dhe sigurohet që të mos i kushtojmë vëmendje. Pra, jemi më të vëmendshëm ndaj stimujve të jashtëm.
Nëse nuk vëmë dorë në gjoks, rrallë mund të dëgjojmë rrahjet e zemrës: mund të ndodhë pas një vrapimi, ose kur kemi frikë, por normalisht ajo rreh pa e dëgjuar tingullin apo duke dalluar ritmin.
Truri e përjashton qëllimisht këtë ndjesi, duke filtruar qëllimisht stimulin dhe duke parandaluar perceptimin e vetëdijshëm, në mënyrë që të përqendrohemi në inputet që vijnë nga jashtë trupit, sipas ekspertëve. Sipas kësaj logjike, truri percepton më pak në mënyrë të dallueshme edhe stimujt vizualë që sinkronizohen me rrahjen e zemrës sonë.
Studiuesit u kërkuan 150 vullnetarëve të vëzhgonin një formë tetëkëndore që pulsonte në ekran. Kur pulsi ndiqte të njëjtin ritëm si ai i zemrës së tyre, subjektet e kishin më të vështirë të perceptonin
Imazheria funksionale e rezonancës magnetike (FMRI) ka identifikuar një rajon specifik të trurit, korteksin insular, si përgjegjës për ndjesitë e zbutjes. Kur figura pulsonte me një ritëm autonom, të shkëputur nga subjekti, korteksi insular funksiononte normalisht. Kur lëvizja e imazhit sinkronizohej me rrahjet e zemrës, aktiviteti i këtij rajoni u shemb në mënyrë dramatike: vullnetarët ishin më pak të vetëdijshëm, ose edhe të pavetëdijshëm, për të pasur një imazh pulsues përballë tyre.
“Është më mirë që ndjesitë tona të brendshme të mos ndërhyjnë në ato të jashtme,” shpjegon Salomoni, ekspert I studimit. “Është në interesin tonë të jemi të vetëdijshëm për atë që po ndodh jashtë nesh: zemra tashmë po rrihte kur u formua truri: ne kemi qenë gjithmonë të ekspozuar ndaj këtij tingulli, kështu që nuk është për t’u habitur që ne dimë ta përziejmë atë,” përfundoi ai.
